هيچ‌كس را توان بستن روياهايمان نيست
روياهايي كه نيمه‌شبان قدم به خيابان مي‌گذارند
در تلالوي پنهان خويش يكديگر را مي‌شناسند
از ديداري در سپيده فردا سخن مي‌گويند

“شاعر: شمس لنگرودي “

آدم ها می آیند
گاهی در زندگی ات می مانند
گاهی در خاطره ات
آن ها که در زندگی ات می مانند
همسفر می شوند
آن ها که در خاطرت می مانند
کوله پشتیِ تمامِ تجربه آتی برای سفر
گاهی تلخ
گاهی شیرین
گاهی با یادشان لبخند می زنی
گاهی یادشان لبخند از صورتت بر می دارد
اما تو لبخند بزن
به تلخ ترین خاطره هایت حتی
بگذار همسفر زندگی ات بداند
هرچه بود؛ هرچه گذشت
تو را محکم تر از همیشه و هر روز
برای کنار او قدم برداشتن ساخته است
آدمها می آیند
و این آمدن
باید رخ بدهد
تا تو بدانی
آمدن را همه بلدند
این ماندن است
که هنر می خواهد.

و من هیچ وقت باران را
اینگونه غمگین ندیده ام
که امروز پشت پنجره ام می بارد
هر قطره اش برگ سرخُ
هر قطره اش برگ زردی ست
سرگردانِ دست باد
و من به یاد می آورم
بوسه های داغ تابستانی ات را
و دست های سوخته از آفتابم را
که مثل برگ های پائیزی
چیزی برای چنگ زدن به آن ندارند
خودم را می بینم
و روزهائی که می ریزند
به زودی ترانۀ زمستان پیر را
خواهم شنید
تو را می بینمُ می پرسم
آیا همه چیز تمام است
و پائیز گریه ای دیگر
و جائی دیگر برای مردن است
یا باز پرندگان برای تو خواهند خواند ؟!
زیبا ! پنجره ام آشوب ست
شمعدانی حالش اصلا خوب نیست
و من نمی دانم در کدام آفتاب
بی تو باید غروب کنم
که جایت کنارم خالی نباشد
دست هایم
آوای دوردست پرنده ای ست
که دنبال لانۀ تابستانی اش
در اطراف پائیز می چرخند
و بیش از همه
دلم برای تو تنگ می شود
وقتیکه برگ های پائیزی
شروع به ریختن می کنند
و من هیچ وقت باران را
اینگونه غمگین ندیده ام !

***
عشق نمي پرسه تو کي هستي؟ عشق فقط ميگه: تو ماله مني . عشق نمي پرسه اهل کجايي؟ فقط ميگه: توي قلب من زندگي مي کني .عشق نمي پرسه چه کار مي کني؟ فقط ميگه: باعث مي شي قلب من به ضربان بيفته . عشق نمي پرسه چرا دور هستي؟ فقط ميگه: هميشه با مني . عشق نمي پرسه دوستم داري؟ فقط ميگه: دوستت دارم

هی رفیق
می دانی از کجای زندگی بیشتر خسته ام…؟
آنجایی که وسط خنده هایم یک باره بفض می کنم.

چه کرده ای با من؟
که این روزها،
تو را
فقط به اندازه ی یک اشتباه می شناسم…

کمی بیشتر چای می نوشم

فنجان ولرم چای را آرام آرام می نوشم

کمی تلخ تر و سردتر از همیشه است!

به خوشی ها و غم هایم می اندیشم

که چقدر شبیه تخم مرغ شانسی شده اند!

بعد هم بلند بلند به تشبیه بچه گانه ام می خندم…!

اما خنده هایم…شاید دیگر سال هاست که مرده اند…

فقط…کمی تلخ است !

می نوشم و می اندیشم به پروانه ها

که بی صدا زاده می شوند

و بی صدا عاشق می شوند

و بی صدا می میرند…!

بعد هم از نمی دانم چرا

های های گریه می کنم !

اما گریه هایم

شاید دیگر روزهاست که مرده اند

کمی بیشتر چای می نوشم

خیلی تلخ است

دیگر زیادی سرد شده است !

می اندیشم به دل های بی طاقتی

که چه زود تنگ می شوند

می گیرند

می شکنند…!

این چیست که چون دلهره افتاده به جانم
حال همه خوب است- من اما نگرانم

در فکر تو بستم چمدان را و همین فکر
مثل خوره افتاده به جانم که بمانم

چیزی که میان من و تو نیست غریبی ست
صد بار تو را دیده ام ای غم به گمانم؟!

انگار که یک کوه سفر کرده از این دشت
اینقدر که خالی شده بعد از تو جهانم

از سایه سنگین تو من کمترم آیا؟!
بگذار به دنبال تو خود را بکشانم

ای عشق…! مرا بیشتر از پیش بمیران
آنقدر که تا دیدن او زنده بمانم…

نمی دانم
تو را به اندازه‌ی نفسم دوست دارم
یا نفسم را به اندازه‌ی تو!؟
نمی دانم ..
چون تو را دوست دارم نفس می کشم
یا نفس می کشم که تو را دوست بدارم!؟
نمی دانم ..
زندگی‌ام تکرار دوست داشتن توست،
یا تکرار دوست داشتن تو، زندگی ام !
تنها می دانم:
که دوست داشتنت
لحظه، لحظه، لحظه‌ی زندگی ام را می سازد
و عشقت
ذره، ذره، ذره ی وجودم را !

“عادل دانتیسم”

گلویم را همان بره ای برید که عمری برای محافظت از او گرگها مرا دریدند