چه مغرورانه اشك ريختيم
 
چه مغرورانه سكوت كرديم
 
چه مغرورانه التماس كرديم
 
چه مغرورانه از هم گريختيم
 
غرور هديه شيطان بود
 
و عشق هديه خداوند
 
هديه شيطان را به هم تقديم كرديم
 
هديه خداوند را از هم پنهان كرديم…

زيباترين حرفت را بگو

شکنجه ي پنهانِ سکوتت را آشکاره کن

و هراس مدار از آنکه بگويند

ترانه يي بيهوده مي خوانيد

چرا که ترانه ي ما

ترانه ي بيهودگي نيست

چرا که عشق

حرفي بيهوده نيست …

حتي بگذار آفتاب نيز بر نيايد

به خاطرِ فرداي ما اگر

بر ماش منتي ست ؛

چرا که عشق

خود فرداست

خود هميشه است .

احمد شاملو

چقدر خوب است
که ما هم یاد گرفته‌ایم
گاه برای ناآشناترین اهل هر کجا حتی
خواب نور و سلام و بوسه می‌بینیم
گاه به یک جاهایی می‌رویم
یک دره‌های دوری از پسین و ستاره
از آواز نور و سایه‌روشن ریگ
و می‌نشینیم لب آب
لب آب را می‌بوسیم
ریحان می‌چینیم
ترانه می‌خوانیم
و بی‌اعتنا به فهم فاصله
دهان به دهان دورترین رویاها
بوی خوش روشنایی روز را می‌شنویم
باید حرف بزنیم
گفت و گو کنیم
زندگی را دوست بداریم
و بی‌ترس و انتظار
اندکی عاشقی کنیم

عشق…

کودتای ست

در کيميای تن

و شورشی ست شجاع

بر نظم اشياء

و شوق تو

عادت خطرناکی ست

که نمی دانم چگونه از دست آن

نجات پيدا کنم

و عشق تو

گناه بزرگی ست

که آرزو می کنم

هيچ گاه ” بخشيده ” نشود

خانه دوست کجاست …. ؟

خانه دوست همین نزدیکی است

پشت یک تپه سبز ، لب یک نهر قشنگ

که درونش عوض آب محبت جاریست

در کنار جنگل ، که در آن سرو رسا

به بلندای افق آرام است

پشت پرچین نیاز ، گفت نیلوفر وحشی به دو صد عشوه و ناز

به همان برکه پر شور به راز

که تو ای یار عزیز ، خانه دوست کجاست ؟

خانه دوست پر از مهر و سرور

ظلمت و کینه و نفرت ، در آن پیدا نیست

همه با هم به وفا خندانند …

این عجب معجزه ایست

که مرا سخت به خود شیفته می گرداند

راستی خانه دوست کجاست ؟

به گمانم که همین نزدیکی است ؟

خانه دوست درون دل ماست …

خدایا باور افسردگان را ، چون بهاران ، زندگانی ده

و روح خستگان را هم ، خروشی جاودانی ده

کویر قلب تنهایان ، به مهری آبیاری کن

به کوی بی کسان، یک مهربانی ، آشنایی را ، تو راهی کن

هر آن کس را که با هجر عزیزی امتحان کردی

به یاد خاطراتش ، عاشقانه زندگی کردن ، تلافی کن

بکوبان با سر انگشتان مهری ، کوبه ی در های غربت را

بسوزان ریشه های سرد نفرت را

حبیبا ، سال نو را ، سال نور و عاشقی فرما

بزرگا ، زندگی کردن ، نشانم ده

و راه و رسم دل دادن ، ستاندن ، پیش پایم نه

به کامم لذت با هم نشستن ، مهر ورزیدن عنایت کن

فهیم ارزش هر لحظه ام گردان

بدانم خنده در آیینه ، بس زیباست

بفهمم بغض در آدینه ، دست ماست

بخوانم با قناری ها ، خدا اینجاست

بجویم من خدایم ، چون که حق زیباست

عزیزا هفت سین عیدمان را

سایه سار سبز سیمای سحرخیزان سرو اندیش ساعی ، مرحمت فرما

خدایا باور تغییر را

این کیمیا درس بهاران راه

در اعماق قلوبت یخ زده ؛ گرم و شکوفا کن

تو خار هر کدورت را

به گلبرگ گذشتی ، بی اثر گردان

چکاوک را تو یاری کن

به آوازی ، دل همسایه مان را ، شاد گرداند

شقایق را

که دشت لخت و عریان ، شعله پوشاند

به خوشبختی ، نشان کوچه ی بن بست ما را ده

نشان مردم این شهر را ، یاد بهار آور

خدایا ، در طلوع سال نو

آغاز راه سبز فردا ها

تو قلب هر مسافر را ، به نور معرفت

آگه به رمز و راز زیبای سفر فرما

بفهمان زندگی بی عشق ، نا زیباست

که قدر لحظه ها

در لحظه ، نا پیداست

به کدامین سپیدی برف زمستان دلم خوش باشد

به آواز کلاغ ها

و به عروسک های آویزان و لرزان میان چشمک های سرد و ناپاک

به این سرما هم اگر دلم خوش باشد

به تو نمی رسد دلم

و به این پنجره های بخار گرفته ی هزاران ماشین سرگردان

دور تا دور میدانی که این روزها آبستن خشم های شیطانی است

سر انگشتم به سمت تو می چرخد

بی اختیار

چقدر دلم طعم زمستانی تو را لک زده است

درست در ابتدای نبودنت

با یک فنجان داغ ایستاده ام

و بودنت که بخار شیشه این عینکم را

خط می زند در خاکستری برف قدم هایت

خوب شرم می آید

به کمان های هزاران صیاد گرفتارم

و تو که شاخه هایت خم شده است در این سنگینی سیاهی برف

و من که هنوز یادم مانده است پالتوی کوچکم را پر از عطر دستانت کنم

داغ مثل یک فنجان داغ

سخــــتــی تــنهــایی را وقتـــــی فــــهمیـــدم

که دیــدم مترسکـــــ

بـه کــلاغ می گویــد:

هرچــقدر دوستـــ ــ داری نوکــ بزن

فقـــط تنهــام نــذار!!

“به نام خوب خدا”

یک گیاه در میانه زمستان به یاد تابستان گذشته نیست،

بلکه متوجه بهاری است که از راه می رسد.

گیاه روزهایی را که گذشته است به یاد نمی آورد،

بلکه از روزهایی که در پیش است خبر می دهد.

گیاه از آمدن بهار اطمینان دارد،

و با رسیدن آن از درون خویشتن سربلند می کند.

بهار یعنی نو شدن،

یعنی دوباره شروع کردن،

یعنی کامل کردن رویایی که زمستان و تابستانش را هموار کرده اید.

بهاری که او هم از پنبه زدن های برف زمستانی

و داغ کردن های آفتاب ظهر تابستان بی خبر نیست،

اما ولع لمس شکوفه های بهار نارنج او را به صبح فروردین رسانده است.

پس آرزوهایتان را صیغل دهید …

تا برق نگاهتان همواره مملو از امید و عشق به کسانی باشد، که همه داشته های دنیا ،

جایگزین خوردن یک فنجان چای در کنارشان نمی شود.

“کافه تنهایی … “

سال نو را به شما …

و همه آنان که دوستشان دارید تبریک می گوید

و آرزوی شادی و سلامتی روز افزون برایتان دارد ….

عمری با حسرت و انده زیستن نه برای خود فایده ای دارد و نه برای دیگران
باید اوج گرفت تا بتوانیم آن چه را که آموخته ایم با دیگران نیز قسمت کنیم

لحظات از آن توست؛

آبی، سبز، سرخ، سیاه، سفید،…

رنگهایی را که بایسته است بر آنها بزن
روزهایت رنگارنگ
سال نو مبارک