خانه ای خواهم ساخت
که در و پنجره اش قفل شود
تا کسی بی اذن من داخل خانه نشود
میهمانم قدمش بروی چشمم، لیکن
آنکه از خانه بخواهد دل بدزدد هرگز
من دگر پیر شدم
خسته…
زمین گیر شدم
پای رفتن به سراغ دل خود را هیچ ندارم، هرگز
با دلم بازی بس است
این چراغ آخر است….

خانه به دوش ِ فنا در شب طوفانی ام
داغ کدامین خطا خورده به پیشانی ام
همسفر بادها ، رفته ام از یادها
فاصله ای نیست تا لحظه ویرانی ام
خوب ، نه آن گونه خوب ، تا به بهشتم بریبد ،
نه بدانگونه بد ، تا که بسوزانی ام
سایه اهریمن است ، یا شبحی از من است
این که نفس می کشد در من پنهانی ام
کولی زلفت شبی خیمه بر این دشت زد
آه که تعبیر شد خواب پریشانی ام
در شب غربت مپرس حال خراب مرا
یکسره طوفانی ام ، یکسره بارانی ام
محمدرضا ترکی

لحظه هایی هستند که هستیم

چه تنها ، چه در جمع

اما خودمان نیستیم

انگار روحمان می رود

همانجا که می خواهد

بی صدا

بی هیاهو

همان لحظه هایی که

راننده ی آژانس میگوید رسیدین

فروشنده می گوید باقی پول را نمی خواهی؟

راننده تاکسی میگوید صدای بوق را نمی شنوی

و مادر صدا میکند حواست کجاست ؟

ساعتهایی که

شنیدیم و نفهمیدیم

خوندیم و نفهمیدیم

دیدیم و نفهمیدیم

و تلویزیون خودش خاموش شد

آهنگ بار دهم تکرار شد

هوا روشن شد

تاریک شد

چایی سرد شد

غذا یخ کرد

در یخچال باز ماند

و در خانه را قفل نکردیم

و نفهمیدیم کی رسیدیم خانه

و کی گریه هایمان بند آمد

و

کی عوض شدیم

کی دیگر نترسیدیم

از ته دل نخندیدیم

و دل نبستیم

و چطور یکباره انقدر بزرگ شدیم

و موهای سرمان سفید

و از آرزوهایمان کی گذشتیم

و کی دیگر اورا برای همیشه فراموش کردیم

” یک لحظه سکوت برای لحظه هایی که خودمان نیستیم”

دل به دریا زدم و به خود گفتم…که دیگر نمی دانم هر چه باداباد

دلم را به دست تو من دادم…و عقل را هم به دست باد

تو چشم از من فرو بردی…ای که تسلیم نگاهت ماند

با نگاه بی نگاهت به من گفتی…که “دیگر نه ” ،ای که خانه ات آباد

تا خواستم بگویم که شما…بغضی میان حنجره ام جان داد

تمام حرف من این بود…که تو را دوستت دارم “شاد…”

وااای خدا نمی شود گفتش…وای تمام حرفم نصفه کاره پیشت ماند

خداهم ازین ماجرا حیران…خداهم انگار دهانش واماند

خدایا کفر نمی گویم این اما…جوابی بود که بی تو زد فریاد

رفتم ز خاطرت ولی هرگز…گمان مبر که رفته ای از یاد

آخرین خاطره ام این بود…آخرین خاطره ات ای جلاد

که یک شاخه ی رز آبی…میان آن دسته گل جا ماند… :cry:

“کوچه
وقتی کوچه بود
که عبور تو بود
سلام نگاه تو بود
کوچه وقتی کوچه بود
که باران بود
پرستو بود
هزار رویای بر زبان نیامده بود
وگرنه کوچه چه بود
جز راهی اندک
با آدم هایی اندک؟”

صدایت در گوشم پیچید
نگاهت در چشمانم نقش بست
نشان دادی به من آنچه بودم
آری، با تو رسیدم من به اوج خودم
نامم را خواندی.. گفتی بارانم
بارانی شد دل و چشمانم
آری بارانی شدم تا ببارم
اما ای کاش بدانی تویی آسمانم
بی تو نه معنا دارد باران
نه معنا دارد خورشید و نه رنگین کمان
ای که شبیه تر از خود به منی..
……….؟؟!!!

سکوت می کنم….!
چون صدای تو را در سکوت می شنوم
تو که تمام دنیای پر از فریادم را
به یک باره خاموش کردی
و به من سکوت را هدیه دادی !!!

سکوت می کنم
هیچ حرفی بهتر از سکوت پیدا نمی کنم
نگاهم اما …
گاهی حرف می زند ، گاهی فریاد می کشد.
و من همیشه به دنبال کسی می گردم
که بفهمد یک نگاه خسته
چه می خواهد بگوید.

و سکوت
همیشه به معنای” رضایت ” نیست
گاهی یعنی خسته ام
از اینکه
مدام به کسانی که
هیچ اهمیتی برای فهمیدن نمی دهند
توضیح دهم .

سکـوت می کنم ،
نه اینکه دردی نیسـت،
گلویی نمانده است برای فـریـاد
من از شکستی سنگین باز می گردم،
جایی که واژه های درونم جان باخته اند،
و سکوت تنها فریاد منست
جایی که بر مزار آرزوهایم اشک می ریزم
چه کسی می گوید شکست مقدمه ی پیروزی ست
پیروزی در تنهایی ؟؟؟
بر چه کسی ؟؟؟
مرا به فاتحه ای مهمان کنید
من از دیروز مرده ام !!!

سکوت من سنگین است
حرفهای نا گفته
سکوتم را سنگین کرده است

غمگینــم ،
مثـل عکسی هستم در اعـلامیه ی ترحیم ،
کـــه لبخندش دیگران را مـی گریانـد
صدای جیغ سکوتم را
کسی نمی شنود

از : محمدرضا حلاج