گاهی وقتها
نفر اول شده ای
ولی به جایگاه دیگران حسرت میخوری
گاهی وقتها ،
باید به خاطر جایی که هستی شاد باشی
گاهی وقتها ،
متوجه جایی که ایستاده ای نیستی
گاهی وقتها ،
نگاه دیگران برایت مهمتر از نگاه خودت به زندگی می شود
گاهی وقتها ،
صدای دیگران نمی گذارد آنچه را که باید بشنوی
گاهی وقتها ،
می بازی ، اما شاید که که به هدف نزدیکتر شده باشی
گاهی وقتها ،
داشته هایت بیشتر از ادعایی است که برنده ها دارند
گاهی وقتها ،
لازم است هر جا که هستی ، از خودت راضی باشی…

میدانی…
تمام حرف هایم همان هایی هستند که نوشته نمیشوند!!!!!

بازی روزگار نوشته ای از دکتر حسابی

بازی روزگار را نمی فهمم!
من تو را دوست می دارم… تو دیگری را… دیگری مرا… و همه ما تنهاییم … ؛
داستان غم انگیز زندگی این نیست که انسانها فنا می شوند،
این است که آنان از دوست داشتن باز می مانند.
همیشه هر چیزی را که دوست داریم به دست نمی آوریم
پس بیاییم آنچه را که به دست می آوریم دوست بداریم.
انسان عاشق زیبایی نمی شود، بلكه آنچه عاشقش می شود در نظرش زیباست!؛
انسان های بزرگ دو دل دارند: دلی که درد می کشد و پنهان است،
دلی که میخندد و آشکار است.
همه دوست دارند که به بهشت بروند، ولی کسی دوست ندارد که بمیرد.
عشق مانند نواختن پیانو است، ابتدا باید نواختن را بر اساس قواعد یاد بگیری،
سپس قواعد را فراموش کنی و با قلبت بنوازی.
دنیا آنقدر وسیع هست که برای همه مخلوقات جایی باشد پس به جای آنکه جای کسی را بگیریم تلاش کنیم جای واقعی خود را بیابیم. ‏‏
اگر انسانها بدانند فرصت باهم بودنشان چقدر محدود است محبتشان نسبت به یکدیگر نامحدود می شود.
عشق در لحظه پدید می آید.
دوست داشتن در امتداد زمان.
و این اساسیترین تفاوت میان عشق و دوست داشتن است…

چه جمله ای که مکان و زمان نمی خواهد
به هر زبان که بگویی… زبان نمی خواهد
چه جمله ایست که از تو برای اثباتش
به جز دو چشم دلیل و نشان نمی خواهد
چه جمله ایست که وقتی شنیدم از دهنت
دلم به جز دل تو همزبان نمی خواهد
ستاره ها همه دور مدارشان باشند
تو ماه من شده ای! کهکشان نمی خواهد
تو ماه من ، پر پرواز من شدی با تو
پر از پرنده شدن آسمان نمی خواهد
نگاه کن! قلمم مثل چشم تو شده است
برای گفتن حرفش دهان نمی خواهد
حدیث ما همه در جمله ای خلاصه شده
که ( دوستت دارم) داستان نمی خواهد!
که (دوستت دارم) یعنی که (دوستت دارم)
که (دوستت دارم) امتحان نمی خواهد

قول داده ام…

گاهـــــــی

هر از گاهـــــی

فانـــــوس یادت را

میان این کوچه های بی چراغ و بی چلچلـــــــه، روشن کنم

خیالت راحــــــت! من همان منـــــم

هنوز هم در ین شبهای بی خواب و بی خاطـــــره

میان این کوچه های تاریک پرسه میزنم

اما به هیچ ستاره‌ی دیگری سلام نخواهــــــم کرد