چه زیبا بود اگر یک دم ،نگاهم را تو می دیدی
ز خلوتگاه احساسم، غمم را زود می چیدی
چه زیبا بود اگر با هم، رفیق عشق می بودیم
و می گفتیم تا دنیاست، کنار عشق خشنودیم
چه زیبا بود یک لحظه، بگویم عاشقت هستم
و دستانت پر از امید، بیارامند در دستم
چه زیبا بود ،اما حیف که من تنها پریشانم
و می دانم که می دانی، و میدانی که میدانم

اگر نفس هم از این پس به من امان بدهد
و یا ستاره به شب نور بی کران بدهد

ولی بدان که محال است بعد رفتن تو
زمانه روی خوشش را به من نشان بدهد

کجای قسمت من این نوشته شد که خدا
هر آنچه خواسته بودم به دیگران بدهد

نمی شود که جهان بر خلاف عادت خود
به آنکه بال نداده ست، آسمان بدهد؟

روا نبود ببینی که کورم و دستت
مسیر را به کس دیگری نشان بدهد

هنوز چشم به راهم مگر به معجزه ای
لبت دوباره به این خاک مرده جان بدهد…

کَـــــر شدم !!!
چقدر نوشته های اینجا بلند گریه می کنند !
انگار تقصیر هم ندارند … !
انگار زیاد منتظر ماندند ،
و شاید حدیث بی قراریست
و یا …
عاشقانه هایی که نوشتن ندارد…
و من …
هنوز رويا مي بافم…

گاهی اوقات به یکی نیاز داری…
که وقتی ناراحتی
بیاد پیشت بشینه و سعی کنه خوشحالت کنه…
یکی که وقتی
داری گریه میکنی اونم گریش بگیره…
وقتی حالت خوب نیست آروم و قرار نداشته باشه..
بهش نیاز داری ولی نیست !
نباید سرزنشش بکنی…
به این فکر کن که….
یکی دیگه هم بهش نیاز داشته !
شاید بیشتر از تو…

گاهی دلت بهانه هایی می گیرد که
خودت انگشت به دهان می مانی…
گاهی دلتنگی هایی داری که
فقط باید فریادشان بزنی
اما سکوت می کنی …
گاهی پشیمانی از کرده و ناکرده ات…
گاهی دلت نمی خواهد
دیروز را به یاد بیاوری
انگیزه ای برای فردا نداری
و حال هم که…
گاهی فقط دلت میخواهد
زانو هایت را تنگ در آغوش بگیری
و گوشه ای گوشه ترین گوشه ای…!
که می شناسی بنشینی و”فقط” نگاه کنی…
گاهی چقدر دلت برای یک خیال راحت تنگ می شود…
گاهی دلگیری…شاید از خودت…

گاهی در فرا سوی این لحظات از خود میپرسم،
با خود چه کردی؟!!!
که همچون باران میباری.. همچون باد گریزانی..
و همچون تاریکی در هراسی
حتی چشمانت را در کلبه ی وجودش نیافتی
تو خود، او بودی و او تو نبود…
چه بد کردیم به خود…
هر چیز زمانی دارد
نفس هم که باشی
دیر برسی
من رفته ام . . .

خسته ام از تظاهر به ایستادگی
از پنهان کردن زخم هایم
زور که نیست !
دیگر نمیتوانم بی دلیل بخندم و
با لبخندی مسخره وانمود کنم
همه چیز رو به راه است….!
اصلأ دیگر نمیخواهم که بخندم
میخواهم لج کنم ،
با خودم ،
با تو ، با همه ی دنیا…!
چقدر بگویم
فردا روز دیگریست
و امروز بیاید و مثل هر روز باشی….؟؟!
خسته ام ….
از تو …. از خودم….از همه ی زندگی …..
میخواهم بکشم کنار !
از تو …
از خودم….. از همه ی زندگی …

باز هم دیدمش
نه اینکه بغض کنم ،نه !
فقط از دور
هزار سال”پیر “شدم…

دیگر نمی نویسَمَت ؛…
هر کس به چشم هایم نگاه کند ؛
تو را خواهد خواند . . .

ميدانم روز مرگم
غمگين خواهى بود!
نه براى من
من كه مدت هاست رفته ام…
براى خودت!
ديگر كسي نيست
كه با تمام وجود
تو را دوست بدارد
ديگر كسي نيست
كه بي محلى هايت را
طاقت بياورد.
ديگر كسي نيست
كه براى ديدن لبخند زيبايت
دنيا را به رقص بياورد
ديگر كسى نيست
كه خدايش باشى
كه پرستش ات كند
غمگين ميشوى
نه براى من
براى خودت!
كه جز دفتر شعرهايم
در ياد هيچكس ماندگار نخواهى بود
كه آرام آرام
فراموش خواهى شد…

چرا آدما نمی دونن،
بعضی وقتا خداحافظ،
یعنی نذار برم!
یعنی برم گردون!
یعنی سفت بغلم کن!
سرمو بچسبون به سینه ات و بگو:
خداحافظ و زهرمار!
بیخود کردی میگی خداحافظ!
مگه میذارم بری؟
مگه دست خودته؟
مگه الکیه…