چقد این پست و تصویرش زیبا و آرامبخشه ممنونم مدیران گرامی
———————————————-
با تو هزاران واژه خاطره دارم
که شاید ابری بتپد
بارانی ببارد
و صد ها مریمی در دست هایم جان دیگر گیرند
با تو هزاران واژه خاطره دارم
هزاران نقش ترمه و بته
هزاران شعله شهر خاموشی
هزارن خواب فراموشی
هزاران قطره اشک
خاطره دارم

دستانم گرمی دستانت را می خواهد پس دستانم را به تو میدهم قلبم تپش قلبت را می خواهد پس قلبم را به تو میدهم چشمانم نگاه زیبایت را می خواهد پس نگاهم از آن توست عشقم تمامی لحظات تو را می خواهند وبرای با تو بودن دلتنگی میکنند دل من همانند آسمان ابری از دوری تو ابری است درخشش چشمانم همانند خورشید درخشان انتظار چشمانت را می کشند پس بدان اگر پروانه سوختن شمع را فراموش کند من هرگزفراموشت نخواهم کرد. عاشـــــــقـــــــــانـــــــه دوســــــتت خواهــــــــــم داشـــــــــــت.

بهار من
کاش می دانستی
اگر نباشی بهار هم با هزاران شکوفه قشنگ
با هزاران سین رنگارنگ ،
باز هم بهار نمی شود
کاش می دانستی
وقتی نیستی تابستانم بی روح، پائیزم غمزده و زمستانم اندوهی بیش نیست
بهار من
نگار من
اندوه نبودنت را با کدام فصل ،انتظار کشم
که آجر به آجر خانه ام هیچ
کوچه کوچه های شهرم هوای تورا کرده
بمن بگو
بمن بگو هوای آئینه ات چه رنگیست
که بوی پیراهنت را نقش کشم،
بمن بگو از فصل فصل بودنت
از نجوای ماندنت
که به خدا دلم ،طاقت این همه دلتنگی را ندارد

آدم‌ها عاشق ما نمی‌‌شوند ، آدم‌ها جذب ما می‌‌شوند.

در لحظه‌ای حساس حرف‌هایی‌ را می‌‌زنیم که شخصی‌ نیاز به شنیدنش داشته.

در یک لحظه ی حساس طوری رفتار می‌‌کنیم که شخص احساس می‌‌کند
تمام عمر در انتظار کسی‌ مثل ما بوده

در یک لحظه ی حساس حضور ما ، وجودِ شخص را طوری کامل می‌‌کند که فکر

می‌کند حسی که دارد نامی‌ جز عشق ندارد.

آدم‌ها فکر می‌‌کنند که عاشق شده اند. آدم‌ها فکر می‌‌کنند بدون وجود ما

حتی یک روز دوام نمی‌‌آورند. آدم‌ها فکر می‌‌کنند مکمل خود را یافته اند.

… آدم‌ها زیاد فکر می‌‌کنند

آدم‌ها در واقع مجذوب ما میشوند و پس از مدتی‌ که جذابیت ما برایشان عادی

شد ، متوجه می‌‌شوند که چقدر جایِ عشق در زندگی‌‌شان خالیست …

می‌‌فهمند در جستجوی عشق‌های واقعی‌ باید ما را ترک کنند

تمامِ حرفِ من اینست که کاش آدم‌ها یاد بگیرند که ” عشق پدیده‌ای حس

کردنی است نه فکر کردنی ” و کاش بفهمند که بعد از رفتنشان ، عشقی‌ را که

فکر میکرده اند دارند چه می‌کند با کسانی‌ که حس میکرده اند این عشق

واقعی‌ ‌ست.

سیاه قلم های نیکی فیروزکوه
وبلاگ در جستجوی عشق

در سرم تویی…
در چشمم تویی…
در قلبم تو…

“من” عکس دسته جمعی تو ام…

جلیل صفربیگی

دلـگـیـــر دلـگـیــــرم مـــرا مـگـــذار و مـگـــذر
از غصـه مـی‌مـیــرم مـــرا مـگـــذار و مـگـــذر

بـا پـای از ره مـانــده در ایـن دشــت تــب‌دار
ای وای مـی‌مـیــرم مـــرا مـگـــذار و مـگـــذر

سـوگنــد بر چشمـت که از تـو تــا دم مــرگ
دل بــر نمـی‌گیـــرم مـــرا مـگـــذار و مـگـــذر

بالله که غیر از جرم عاشق بودن ای دوست
بی‌جـرم و تقصیــرم مـــرا مـگـــذار و مـگـــذر

بـا شـهـپــر انـدیـشـــه دنـیـــــا گــردم امـــا
در بـنــد تـقــدیـــرم مـــرا مـگـــذار و مـگـــذر

آشــفـــتـــه تــر ز آشـفــتـــگـــــان روزگـــارم
از غــم بـه زنـجـیـرم مـــرا مـگـــذار و مـگـــذر

“یدالله عاطفی”

ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم
چند وقت است که هر شب به تو می‌اندیشم

به تو آری به تو، یعنی به همان منظره دور
به همان سبز صمیمی، به همان باغ بلور

به همان سایه همان وهم همان تصویری
که سراغش ز غزل های خودم می گیری

به همان زل زدن از فاصله دور به هم
یعنی آن شیوه فهماندن منظور به هم

به تبسّم… به تکلم… به دلارایی تو
به خموشی… به تماشا… به شکیبایی تو

به نفس های تو در سایه سنگین سکوت
به سخن های تو با لهجه شیرین سکوت

شبحی چند شب است آفت جانم شده است
اول نام کسی ورد زبانم شده است

در من انگار کسی در پی انکار من است
یک نفر مثل خودم تشنه دیدار من است

یک نفر ساده چنان ساده که از ساده‌گی اش
میتوان یک شبه پی برد به دلدادگی اش

آه این خواب گران‌سنگ، سبکبار شده
بر سر روح من افتاده و آوار شده

در من انگار کسی در پی انکار من است
یک نفر مثل خودم تشنه دیدار من است

یک نفر سبز چنان سبز که از سر سبزیش
میتوان پل زد از احساس خدا تا دل خویش

ای بیرنگ تر از آینه یک لحظه بایست
راستی آن شبح هرشبه تصویر تو نیست؟

اگر این حادثه هر شب تصویر تو نیست
پس چرا رنگ تو و آینه اینقدر یکیست؟

حتم دارم كه تویی آن شبه آینه پوش
عاشقی جرم قشنگیست به انکار مکوش

آری آن سایه که شب آفت جانم شده بود
آن الفبا که همه ورد زبانم شده بود

اینک از پشت دل آیینه پیدا شده است
و تماشاگه این خیل تماشا شده است

آن الفبای دبستانی دلخواه تویی
عشق من آن شبح شاد شبانگاه تویی

“بهروز یاسمیه”

اعتبار آدمها به حضورشان نیست
به دلهره ای است که در نبودنشان درست می کنند …

.
خبر داری که بی تابم
خبر داری که دلتنگم
خبر داری که چند روزه
دارم با غصه میجنگم؟
.
.
خبر داری که عاشق کرد
منو چشم های آرومت
خبر داری خبر دارم
از اون عشق های پنهونت؟
چه کردی با دلم اینبار
زده تکیه به هر دیوار
کجاست اون قلب بی مهرت
بشه برای من اون یار
بدون یک روز اگه باشی
بجای قلب این بیمار
تمنا میکنی مردن
به جان من , شبی یک بار

باید کسی را پیدا کنم که دوستم داشته باشد
انقدر که یکی از این شبهای لعنتی اغوشش را برای من و یک دنیا خستگیم بگشاید
هیچ نگوید و هیچ نپرسد فقط مرا در اغوش بگیرد
بعد همانجا بمیرم تا نبینم روزهای اینده را …
روزی که دروغ می گوید . . .
روزی که دیگر دوستم ندارد . . .
روزی که دیگر مرا در اغوش نمی گیرد . . .
و روری که عاشق دیگری میشود . . .