ای یار دوردست که دل می بری هنوز
چون آتش نهفته به خاکستری هنوز
هر چند خط کشیده بر آیینه ات زمان
در چشمم از تمامی خوبان ، سری هنوز

{ حسین منزوی }

دیروز به لبخندی و امروز به اخمی
هر روز خوشی ها شده ناچیزتر از پیش !
چون برگ که با شاخه درآویخته ، پاییز
با خاطره هاییم گلاویزتر از پیش …

{ مژگان عباسلو }

ای نسیم صبحدم ، یارم کجاست ؟
غم ز حد بگذشت ، غم‌خوارم کجاست ؟
وقت کارست ای نسیم ، از کار او
گر خبر داری ، بگو دارم کجاست ؟
خواب در چشمم نمی‌آید به شب
آن چراغ چشم بیدارم کجاست ؟
بر در او از برای دیدنی
بارها رفتم ، ولی بارم کجاست ؟
دوست گفت ، آشفته گرد و زار باش
دوستان آشفته و زارم ، کجاست ؟
نیستم آسوده از کارش دمی
یارب ، آن آسوده از کارم کجاست ؟
تا به گوش او رسانم حال خویش
ناله های اوحدی‌وارم کجاست ؟

{ اوحدی مراغه ای }

از من ای هستی من دور مشو
می من، مستی من، دور مشو

رشته ی عمر منی، جان منی
عشق من، دین من، ایمان منی

تار و پود دل بیمار، توئی
خواب و بیداری و پندار توئی

نقش بستی به وجودم با خون
کی رود از دل رسوا بیرون

دل بریدم ز همه خلق جهان
به تو پیوسته ام ای مایه جان

دل تو از چه حقیقت بین نیست؟
به خدا رسم محبت این نیست

گرچه همچون خم می در جوشم
خون دل می خورم و خاموشم

تو منی، من توام ای مایه ناز
ما و من نیست بدرگاه نیاز

نور خورشیدی و من اشک شبم
تا بتابی به تنم، جان به لبم

نیستی، لیک به همراه منی
قطره اشک منی، آه منی

من در این عشق، صفا می بینم
در دلم نور خدا می بینم

پس مرا یکه و تنها مگذار
مست و افتاده و از پا مگذار

رشته مهر تو شد زنجیرم
گر جدا از تو شوم، میمیرم

“شاعر: هما میرافشار”

بفرما؛ آخرش این شد؛ هزاران شهر دور از هم
دوتامان غرق تنهایی و محو حالتی مبهم

خیالت خام شد؛ بردند از ما مهربانی را
حواست پرت شد؛ خشکید باغ عشقمان کم کم

فراق اینجاست می بینی؟ اگر دقت کنی حالا
جدایی را نگاه کینه توزت کرده؛ خاطر جَم

از آن وقتی که خودخواهی به دنیامان فرود آمد
گمانم غصه ی دوری نشسته در دل آدم

تو گفتی راستی را دوست می داری ولی آخر
تمام قول هایت شد؛ شبیه منحنی ها؛ خَم

پُر از زهرند انگاری عسل ها در نبود ِ تو
شراب ناب هم انگار مخلوط َ ست با یک سَم

پس از تو حال من خوب است؛ یک تصویر می خواهی؟
شبیه ساعتی بعد از وقوع زلزله در بَم!

“شاعر: جواد مزنگی”

مهربانم …
صدرنشین و جاودانه شدنت
در اقلیم دل
برایم هیچ عجیب نیست
در دلی که نظرگاه رب است
جز بهترین را مگر می توان پیمانه کرد؟!
و برای توصیف “تــــــــو”
بهترین و ساده ترین کلام است
اما … با هیچ فرمولی
به یک باره آمدن و رخ نمودنت
جلوه گری، دلربایی و فریبایی ات
محاسبه شدنی نیست …

توضیح، تنها یک کلمه است
با پنج حرف …..
” ا _ ع _ ج _ ا _ ز “

به تو من خیره می گردم؛
به این جنگل …
به این برکه …
به خط نور …
به این دریا …
به رقص آب …
به این افسون بی همتا …
چه باید گفت؟

کمک کن واژه ها را بر زبان آرم؛
بگویم لحظه ای از تو …
از این زیبائی روشن،
از این مهتاب …
بریزم با نسیم و گم شوم در شب؛
بخندم با تو لختی در کنار آب …

زبانم گنگ و ذهنم کور،
تنم خسته، دلم رنجور …
تمام واژه ها قامت خمیده،
ناتوان …
بی نور …
پر از پیچیده گیست این ذهن ناهموار؛

سکوت واژه ها درهم تنیده،
مثل یک آوار …
من از پیچیده گی ها سخت بیزارم؛
تو با من ساده می گویی و من هم ساده می گویم:

“خـدایا دوستت دارم”

“شاعر: حدیث سامی”

نگرانم !‌ ولی چه باید کرد؟
عشق، دلواپسی نمی فهمد !
درد من، خطِ میخی است عزیز
درد من را کسی نمی فهمد !

بغض کردن میان خندیدن
تکیه دادن به کوه ِ نامرئی
خسته ام از ضوابط عُرفی
خسته ام از روابط شرعی

هیچ کس،‌ هیچ کس نمی داند
به نگاهت چه عادتی دارم
هیچ فرقی نمی کند دیگر
اینکه با تو چه نسبتی دارم …

تف به هر چه اصول، هر چه فُروع
تف به هرچه ثواب ، هرچه گناه
توی تاریک خانه ی دنیا
عقل، جنّ است و عشق، بسم الله !

چشم هایت نگاه خیسم را
مثل ِ برق سه فاز میگیرد
تو برایم جرقه ای وقتی
خانه را بوی گاز می گیرد !

زیر آتش فشان ِ‌ جنگ تو
یخ ِ هر چیز آب خواهد شد
مثل یک سرزمین ِ بی سرباز
همه چیزم خراب خواهد شد …

تو مرا زجر می دهی عشقم
مــازوخیسمی که دوستش دارم
من به اِشغال تو درآمده ام
صهیونیسمی که دوستش دارم

برگرفته از وبلاگ علیرضا کشاورز

اما نمی دانی چه شب هایی سحر کردم
بی آنکه یک دم مهربان باشند با هم
پلک های من !

{ اخوان ثالث }

هر لحظه بی تو بودن من ، سال ها گذشت
من از تمام مردم دنیا ، مسن ترم

من به اندیشه ی یک کوچه حریصم
من به آن قامت ِ برخاسته ی سروی در باد
و به آن سایه ی نمدار سر پرچین
ظهر تابستان ..
من به باور دریایی تو محتاجم
که تمامم کند از عشق
که فرو شویدم از باران
که مرا دست به دست تو دهد
رویـا ..
من با آهسته ترین نغمه ی آغاز تو همراهم
که درونم بوزد نشئه ی پرواز
برساند به حقیقت ، به رگ ِ سرخ حیات
من به آن خوب ترین
حس ِ بارانی تو نزدیکم
و به این حادثه ایمان دارم
نوبت عاشقی وُ عشـق
همین امروزست ..

{ نیلوفر ثانی }

…آرزو کن
که اگر خواست زمستان برود…
گرمی دست تو اما باشد
…
آرزو کن…، با من…
“ما”یِ ما “من” نشود
…
سایه ات از سر تنهایی من کم نشود…