دلم از غصه مترسان که خودم غمگینم

تنم از پایه ملرزان که خودم غمگینم

شده یکبار تو تنها بشوی همراهم

رخت اینبار مگردان که خودم غمگینم

دل دیوانه ی من با غم تو می سازد

به رخش زلف مرقصان که خودم غمگینم

غزلم سیل به چشمان دلم جاری کرد

منویس از شب هجران که خودم غمگینم

به تو گفتم نروی از دل من خواهی گر

سرم از خاک بپوشان که خودم غمگینم

بگذر از تن خسته گوهرش فانی شد

تو دلم باز مرنجان که خودم غمگینم

تو که ای سرو روان درد دلم میدانی

همه اشکم مده باران که خودم غمگینم

به غروب شب تاریک تو من میمیرم

تو شب از سایه فروزان که خودم غمگینم

دل تنها شده ام تا به سحر غمگین است

مرو از یاد غریبان که خودم غمگینم

تو که با این دل غمگین زده ام شادابی

تو بیا با لب خندان که خودم غمگینم

حمید عزیزیان

طوف دل کن که حرمخانه دلدار اینجاست

به کجا میروی آرامگه یار اینجاست

گوهر خویش مکن عرضه به هر کس ای دوست

بازآر از سر بازار خریدار اینجاست

رشته دل به همان نرگس بیمار ببند

تا ببینی که شفای دل بیمار اینجاست

چند با سرزنش خار مغیلان سازی

راه خود دور مکن آن گل بی خار اینجاست

شمع محفل نشدی درس زپروانه بگیر

تا بسوزد همه هستیت بیا نار اینجاست

نه سوی دیر برو نه ره بتخانه بگیر

زائر کعبه دل باش که دلدار اینجاست

روز و شب بر سر بازار جهان گردیدیم

یوسفی را که ندیدیم به بازار اینجاست

سجده باید به خم ابروی دلدار آورد

تا ابد قبله دل های گرفتار اینجاست

فیض از نخل پر از میوه میثم گیرید

که تجلیگه صد میثم تمار اینجاست

کاشکی من هم دلی همچون شهیدان داشتم

تا که در صحـــــرای سینه لاله ای می کاشتم

کاشکی در من توان دل بریـــــــــدن بود

کاش تا که دسـت از دامن این خـــاک بر می داشتم !!