عشق میخواهم ولی همراه اشک و آه، نه

رشته ی مستحکمی، بازی باد و کاه، نه

حس تنهایی تلخی می کشد روح مرا

عشق میخواهم رفاقت گاه یا بیگاه، نه

طاقت تاریکی و سرما ندارم زین سبب

آفتابی گرم میخواهم فروغ ماه، نه

عشق پاکی رنگ نور و نرم از جنس حریر

عشق سوزانی ولی یک شعله ی گمراه، نه

الفتی دیرینه میخواهم رها از مرزها

یار و همراهی ولی در بعد سال و ماه، نه

جاده ناپیدا و من در جستجوی همسفر

همسفر تا انتها، تا نیمه های راه، نه

میتوان از هر چه در دنیا به آسانی گذشت

از وفا و عشق حتی لحظه ای کوتاه، نه

نیست چیزی در تنم جز موج موج آرزو

عشق میخواهم دوباره حسرتی جانکاه، نه

تو بَدَم دانی و من بدتر از آنم که تو خوانی

زانکه از باطن بازیگر من، هیچ ندانی!

سالها شد که به دست هوس خویش اسیرم

یاری ام کن که از این قلعه ی وحشت برهانی

من خود افتاده ام و طاقت رفتار ندارم

چند کوشی که به دنبال سمندم بدوانی؟

دل کس را مشکن، بیمم از آنست که روزی

گر بخواهی که دلی را بنوازی، نتوانی!

دام تزویر نهادی که کسان را بفریبی

ترسم ای خواجه! که این بار به منزل نرسانی

جز غباری ننشیند به سر گنج تو آخر

گردی از چهر یتیمی بفشان گر بتوانی

من که صد گنج گهر را به قناعت نگزیدم

آبرو را نفروشم به بهای لب نانی

مردم از جور تو ای دوست، بمان تا ز ندامت

به مزارم بنشینی، گل حسرت بنشانی

اشک تنهایی من بر سر هر واژه چکیده

گریه ها می کنی ای یار، چو این نامه بخوانی

غربت بی کسی ام کشت، بیا کز ره یاری

قطره اشکی به سر خاک غریبان بفشانی

دیوانه ی عشقم، من و مجنون نگاهی

با گنج هنر فارغم از مالی و جاهی

گلشن دلم از منظره ی روی سپیدی

روشن شبم از شعشعه ی چشم سیاهی

با بال سخن شب همه شب ابرنوردم

گویی که نسیمی بَرَدَم چون پر کاهی

از شوق به رقص آوَرَدم چامه ی نغزی

آنگونه که رقصد ز دَم باد، گیاهی

گر زخمه به دل می زندم پنجه ی سازی

گاهی به نوا می کشدم شور سه گاهی

ما مشعل عشقیم و کند محفلمان گرم

آتشکده ی شعر تری، شعله ی آهی

یعقوب زمانم من و در خلوت شبها

گریم ز غم یوسف افتاده به چاهی

ای مدعی! ای آنکه به دشنام پیاپی

ما را بنوازی ز حسد گاه به گاهی

در غیبتم از رشک شنیدم شب و روزت

باشد شب طاعون زده یی، روز تباهی

اما به حضورم، همه تن مدح تمامی

گاهی به زبانبازی و گاهی به نگاهی

ای دوست! برو دست به دامان خدازن

جز او نبود ما و تو را پشت پناهی

از مهر خدا اختر شعرم بدرخشید

چون در دل شبهای سیه، پرتو ماهی

ما را مزن ای یار، که در عرصه ی گیتی

جز شهرت دیرینه نداریم گناهی!

پرواز سخن های من از اهل سخن پرس

دانم که تو خود نیز بر این گفته گواهی

مهرت به دل اندوختم و از تو گذشتم

شاید که تو هم بگذری از کینه، الهی!

این دفتر شعرم، چه بخوانی، چه نخوانی

من شهره ی شهرم، چه بخواهی، چه نخواهی!

باد به گوشم رساند، بانگی از آن دورها

همــره آن بانگ بود، ولوله ها، شورهــا

“نعره” شود “ناله ها”، رنج شود، گنج ها

خواجه چرا نشنود، ضجّه ی رنجورها؟

“رشته ی” آه فقیر، بر اثر درد و رنج

“مار” شود روی گنج، ای همه گنجورها!

گر که “سلیمان” شوی، تکیه به لشکر مکن

“بـــاد” چو “توفان” شود از “نفس مورها”!

“صورت” انسان بسیست، “سیرت” انسان کجاست؟

وای اگر بَر دَمند، نفحه در این “صــورها”!

بال بزن چون “عقاب” تا ز بر آفتاب

در دل ظلمت مرو، همره “شبکورها”

نغمه ی حق را شنو، از غزل بلبلان

تا نرُباید دلت غُلغُل سنتورها

“نوشَت” اگر آرزوست، بیم چه داری ز نیش؟

رنجه نسازد تو را، وز وز زنبورها

در دل دریای عشق ماهی صد رنگ بین

آه! چه شد “دام ها” وای چه شد “تورها”؟

دشت مزاران نگر، چهره ی خود را ببین

جلوه گه مرگ تست، آینه ی گورها

دست خدا بسته نیست، تا ز تو “موسا” کند

نعره بزن چون “کلیم” تا نگری “طورها”

بی “می و ساقی” دلم مست خدا می شود

چون بدرخشد به تاک، “خوشه ی انگورها”

تا که “علــــــی(ع)” بنده است، قول “انا الحق” خطاست

از سر دیوانــــــگیــــــــست “نــق نــق منصورهــــا”

کوچه ی عهد قدیم، تازه کند داغ من

زانکه غــــــــم کودکی آورد از دورها

یک عمر سرودم و نگفتم تو بگو

یک شعر اگر زیاد اگر کم، تو بگو

از عضو به عضو تو سرودم غزلی

یک جمله کم ز وصف ما هم تو بگو

آوار تو بر زبان من سنگین است

یک خشت از این خرابه بم تو بگو

آتش به دلم دادی و از شعر دریغ

یک بیت ازین دل جهنم تو بگو

حوای منی، ولی هوایم ابریست

یک صاعقه در هوای آدم تو بگو

حمید دهقان

من تماشای تو می کردم و غافل بودم
کز تماشای تو خلقی به تماشای منند

گفته بودی که چرا محو تماشای منی
و چنان محو که یکدم مژه بر هم نزنی

مژه برهم نزنم تا که ز دستم نرود
ناز چشم تو به قدر مژه بر هم زدنی

“شاعر: هوشنگ ابتهاج”

آﻧﮑﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺗﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺯﻳﺒﺎ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ
ﮐﺎﺵ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺍﺯﻝ ﻓﮑﺮ ﺩﻝ ﻣﺎ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ

آنکه ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﺗﺮﺍ ﺣﺴﻦ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩ ﻭﻓﺎ
ﮐﺎﺷﮑﻲ ﻓﮑﺮ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖِ ﺷﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ

ﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺩ ﺗﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺪﺍﺩﮔﺮﻱ
ﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺷﮑﻴﺒﺎ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ

ﮐﺎﺷﮑﻲ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺩﻝِ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻱ ﻣﻦ
ﭘﻴﺶ ﺍﺯ آﻥ ﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﮔﻴﺴﻮﻱ ﺗﻮ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ

ﺍﻱ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻮﺧﺘﻨﻢ ﺑﺎ ﺩﻝِ ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻱ
ﮐﺎﺵ ﻳﮏ ﺷﺐ ﺩﻟﺖ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻱ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ

ﮐﺎﺵ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺩﻝِ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻱ ﻣﺎ
آنکه ﺧﻠﻖ ﭘﺮﻱ ﺍﺯ آﺩﻡ ﻭ ﺣﻮﺍ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ

ﮐﺎﺵ ﺩﺭﺧﻮﺍﺏ ﺷﺒﻲ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺩﻳﺪ ﻋﻤﺎﺩ
ﺑﻮﺳﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻟﺐ ﻟﻌﻞ ﺗﻮ ﺗﻤﻨﺎ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ

“شاعر: ﻋﻤﺎﺩ ﺧﺮﺍﺳﺎﻧﻲ”

بوی بهار می شنوم از صدای تو

نازکتر از گل است گل ِ گونه های تو

ای در طنین نبض تو آهنگ قلب من

ای بوی هر چه گل نفس آشنای تو

ای صورت تو آیه و آیینه خدا

حقا که هیچ نقص ندارد خدای تو

صد کهکشان ستاره و هفت آسمان حریر

آورده ام که فرش کنم زیر پای تو

رنگین کمانی از نخ باران تنیده ام

تا تاب هفت رنگ ببندم برای تو

چیزی عزیزتر ز تمام دلم نبود

ای پاره ی دلم، که بریزم به پای تو

امروز تکیه گاه تو آغوش گرم من

فردا عصای خستگی ام شانه های تو

در خاک هم دلم به هوای تو می تپد

چیزی کم از بهشت ندارد هوای تو

همبازیان خواب تو خیل فرشتگان

آواز آسمانیشان لای لای تو

بگذار با تو عالم خود را عوض کنم:

یک لحظه تو به جای من و من به جای تو

این حال و عالمی که تو داری، برای من

دار و ندار و جان و دل من برای تو
این شعر و قیصر امین پور برای دخترش سروده

از تمامی رودهایی که به چشم دیده‌ام
رودخانه تویی
از سراسر جاده‎هایی که عبور کرده‌ام
جاده تویی
چرا که هیچ رودخانه‌ای از دور غرق‌َم نکرد
چرا که هیچ جاده ندیده‌ام
نرفته در آفاق‌َش گم شوم.

از تمامی بال‌هایی که بر دوش برده‌ام
پر و بالم تویی
پیشاپیش‌َم می‌روی
و من
پی بال‌ها می‌دوم.
شمس لنگرودی

(از:مستی با جرعه ای شعر)

اشکها
آبرو برده اند ز دلتنگی
ز نبودن تو
بنگر
که باغبان نیز
آرزوی سیب رسیده را دارد بر درخت
برگرد…
بگذارسیب من هم
طعم خوب رسیدن یابد…
بگذار که نگویند
بی تابستان،خزان رسیده به دوران
بیا
تا کاسه ی سقف دل
نگشته لبریز غم
بشنویم آن آواز کلاغان سرخوش مست را
آنها که هی می گویند
زمستان دلتنگی،نزدیک است…
کنار آمده ام گاهی
به نیامدنت
بنگر
معنا میکنند کلماتم،لهجه ی خواستن را
وچقدر می آید به من
که نمی آیی
و باز در فردایی
هنوز هم در التماسم میبینی…

بگو هر آنچه دلت خواست را به حضرت عشق
چرا که سنگ صبور است و محرم راز است
ولی بدان که شکار عقاب خواهد شد
کبوتری که زیادی بلند پروازا ست.
سعید بیابانکی

سخت بود فراموش کردن کسی
که با او همه چیز و همه کس را
فراموش می کردم.
ایلهان برک