به تو دست می‌سایم و جهان را درمی‌یابم،
به تو می‌اندیشم
و زمان را لمس می‌کنم
معلق و بی‌انتها
عُریان.

می‌وزم، می‌بارم، می‌تابم.
آسمانم
ستارگان و زمین،
و گندمِ عطرآگینی که دانه می‌بندد
رقصان
در جانِ سبزِ خویش.

از تو عبور می‌کنم
چنان که تُندری از شب.

می‌درخشم
و فرومی‌ریزم.
احمد شاملو

اثبات دوست داشتن فقط حرف های عاشقانه نمی خواهد!
یک دل ساده می خواهد و یک دنیا مهربانی!
وقتی ثانیه های عمرت را خرج نگاه مهربانش کردی،
خرج خنداندن و شاد کردن دلش…
آنوقت عاشقانه ها می شود شانه هایت!
همان جایی که حاضراست جان دهد، وقتی که سر می گذارد…

دوستت دارم
هدیه ای است
که هر قلبی
فهم گرفتنش را ندارد.
قیمتی دارد
که کسی توان پرداختنش را ندارد.
جمله ی کوتاهی است
اما
هر کسی
لیاقت شنیدنش را ندارد …!!!

“دوستت دارم تویی که لایق دوست داشتنی”

کنون خطا می کنم وخطایم بس سنگین است

گاه آتش جهنم بهتر از این همه تردیست

کدام عشق کدام گناه صلاح من درچیست

فقط میدانم دلم بدجور محتاج تسکین است

من ازدیوان عشق یک نکته را آموختم

که شرط عشق نه عقل بلکه تسلیم است

کسی که عشق گزیدعاقبتش همین می گردد

چشم ببندد بر هر چه صلاح و تدبیرست

من نیامده ام هی موعظه کنم دل خودرا

مگرعقل همیشه ازاشتباه معصومست

بیا میلادهم باشیم دگرباره دراین ایام چند

که زندگی بدون عشق از ابتدا معدومست

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق

این پندت حافظ همیشه بر قلب من مکتوب است

دوستت دارم پریشان‌، شانه می‌خواهی چه کار؟
دام بگذاری اسیرم‌، دانه می‌خواهی چه کار؟

تا ابد دور تو می‌گردم‌، بسوزان عشق کن‌
ای که شاعر سوختی‌، پروانه می‌خواهی چه کار؟

مُردم از بس شهر را گشتم یکی عاقل نبود
راستی تو این همه دیوانه می‌خواهی چه کار؟

مثل من آواره شو از چاردیواری درآ!
در دل من قصر داری‌، خانه می‌خواهی چه کار؟

خُرد کن آیینه را در شعر من خود را ببین
شرح این زیبایی از بیگانه می‌خواهی چه کار؟

شرم را بگذار و یک آغوش در من گریه کن‌
گریه کن پس شانه ی مردانه می خواهی چه کار؟

“شاعر: مهدی فرجی”

راستی…
دوستی چقدر می ارزد؟
قدر یک کوه طلا؟
یا که سنگی سر راه؟
چه تفاوت دارد
کاش هر قدر که هست
از ته دل باشد…

آرام تر بگذر
ای مسافر
ای جداناشدنی
گامت را آرامتر بردار
از برم آرامتر بگذر
تا به کام دل ببینمت
بگذار از اشک سرخ
گذرگاهت را چراغان کنم
آه که نمی دانی
سفرت روح مرا به دو نیم می کند
و شگفتا که زیستن با نیمی از روح تن را می فرساید
. بگذار بدرقه کنم
واپسین لبخندت را
آخرین نگاه فریبنده ات را
مسافر من
آنگاه که می روی
کمی هم واپس نگر باش
با من سخنی بگو
مگذار یکباره از پا درافتم
فرق صاعقه وار را
بر نمی تابم
جدایی را لحظه لحظه به من بیاموز
آرام تر بگذر
تو هرگز مشایعت کننده نبودی
تا بدانی وداع چه صعب است
وداع توفان می آفریند
اگر فریاد رعد را در توفان نمی شنوی
باران هنگام طوفان را که میبینی
آری باران اشک بی طاقتم را که می نگری
من چه کنم
تو پرواز میکنی و من پایم به زمین بسته است
ای پرنده
دست خدا به همراهت
اما نمی دانی
که بی تو به جای خون
اشک در رگهایم جاریست
از خود تهی شده ام
نمی دانم تا بازگردی
مرا خواهی دید

قاصدک!هان چه خبر آوردی؟از کجا وز که خبر آوردی؟خوش‌خبر باشی اما…
اما…گردِ بام و در ِ من بی‌ثمر می‌گردی انتظار خبری نیست مرا نه ز یارینه ز دیار و دیاری
باری برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس برو آنجا که تو را منتظرند
قاصدک!
در دل من همه کورند و کرند دست بردار از این در وطن خویش غریب قاصدِ تجربه‌های همه تلخ با دلم می‌گوید که دروغی تو دروغ که فریبی تو فریب
قاصدک!
هان، ولی… آخر.. ای وای… راستی آیا رفتی با باد با توام آی کجا رفتی آی!

راستی آیا جایی خبری هست هنوز؟ مانده خاکستر گرمی جایی؟ در اجاقی…

– طمع شعله نمی‌بندم- خردک شرری هست هنوز؟قاصدک!ابرهای همه عالم شب و روز
در دلم می گریند…

دلم تنگ است برای کسی که نمیداند…
نمیداند که بی او به دشت جنون می رود دلم…
می دانم که اگر نزدیکش شوم دور میشود…
پس بگذار که نداند بی او تنهایم…
دور می مانم که نزدیک بماند.