وجودت را بر ماندگارترین ستون خوبیها مینگارم
تا بدانی یادت برایم همیشه عزیز بوده و تا همیشه عزیز خواهد ماند

ان نازنین کجاست که یادم نمیکند / صد غم به سینه دارم و شادم نمیکند
یک لحظه آنکه بی من هرگز نمی نشست / امشب به یاد کیست که یادم نمیکند

من یاد تو را تا کردم و لای آن کتاب حافظ روی طاقچه که تو به من هدیه کرده بودی پنهان کردم . . .
آری خوب می دانم که دیگر نیستی ولی چه کنم که همه ی فال هایم تا ابد بوی تو را خواهند داد ؟!
.

همه ی حواسم را جمع میکنم تا خیالت را کم کنم

اما تمام یادت در”من” ضرب میشود و “من” تقسیم میشوم در “تو” …

می بینی ؟ عجب دنیای بی حساب و کتابی ست ؟

کاش فاصله ها اجازه میدادند ،

وقتی قلب ها به یاد هم می تپند ، در کنار هم باشند

به یادتــــــــــم