تمام عشق منهاي نگاه تو چه مي ماند؟؟؟

فقط يک زن که روز و شب برايت شعر مي خواند

فقط يک زن که مدتهاست تنها عاشق شهر است

فقط يک زن که خود را سهم دستان تو مي داند

و اين زن خوب مي داند چگونه با نگاه خود

تمام شهر را ـ جز تو ـ به هر سازي برقصاند

و مي داند چه آسان مي تواند هر زمان،هر جا

دل مردان سنگي را به لبخندي بلرزاند

نگاهش گرم،دستش گرم،قلبش گرم،چشمانش

چگونه بايد اينها را به چشمانت بفهماند؟

تو را مي خواهد و هرگز نمي خواهد که عکست را

به ديوار و در دنياي بي روحش بچسباند

غروب و کوچه اي خلوت،زني با يک غزل در دست

که بين ماندن و رفتن بلاتکليف مي ماند…

من پذیرفتم که عشق افسانه است این دل درد آشنا دیوانه است

میروم شاید فراموشت کنم با فراموشی هم آغوشت کنم

میروم از رفتن من شاد باش از عذاب دیدنم آزاد باش

گرچه تو تنهاتر از ما میروی آرزو دارم ولی عاشق شوی

آرزو دارم بفهمی درد را تلخی برخورد های سرد را

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران
رفتم از کوي تو ليکن عقب سرنگران

ما گذشتيم و گذشت آنچه تو با ما کردي
تو بمان و دگران واي به حال دگران

رفته چون مه به محاقم که نشانم ندهند
هر چه آفاق بجويند کران تا به کران

ميروم تا که به صاحبنظري بازرسم

محرم ما نبود ديده‌ي کوته نظران

بخواب !

شايد فراموش کني

زمستان پشت شيشه هاي ترسيده اتاقت

عشق را

روي شاخه هاي شک زده باغ

خشکانده است

بخواب !

شايد فراموش کني

دروغهاي حقير فروخورده ات

کنار کاغذهاي سفيد تلمبار شده

روي ميز کار جديدت

تپانچه را روي مغز باور فريب خورده ات

گذاشته و هزار بار چکانده است

بخواب !

شايد فراموش کني

اما …

تمام اينها حقيقت دارد .
.

سکوت سر شار از ناگفته هاست!
دلتنگي هاي آدمي را باد ترانه مي خواند
روياهايش را آسمان پر ستاره ناديده مي گيرد
وهر دانه برفي
به اشكي نريخته مي ماند .
سكوت سرشار از سخنان ناگفته است .
از حركات ناكرده، اعتراف به عشق هاي نهان
وشگفتي هاي بر زبان نيامده
در اين سكوت حقيقت ما نهفته است
حقيقت تو و من …