…چایت را تلخ ننوش
نگاهم کن… تمامِ قند های دلم را برایت آب می‌کنم ♥…

…بعضی ها را هر چقدر بخوانی خسته نمی‌شوی…
بعضی ها را هر چقدر گوش دهی…عادت نمی‌شوند…
بعضی ها هر چقدر تکرار شوند…تکراری نمی‌شوند…
دیده ای؟؟…
شنیده ای؟؟… بعضی‌ها بی نهایتند…
مثل تو…

ای تو جاری شده در قشنگترین، دقایقم

ای تو با من آشنا، ناجی قلب عاشقم

ای تو پیدا شده در، لحظه التهاب دل

ای تو در سکوت شب، بهانه های هق هقم

کسی مثل تو توهرم نفسم، جاری نشد

کسی جز تو به سرم، دست نوازش نکشید

کسی مثل تو منو به ظلمت شب نسپرد

کسی قلب منو مثل تو به آتیش نکشید

کسی قلب منو مثل تو به آتیش نکشید

کسی هستی منو مثل تو از ،من نگرفت

کسی مثل تو منو،اسیر تنهایی نکرد

کسی مثل تو برام، آیه تاریکی نشد

کسی مثل تو بمن، خنده رسوایی نکرد

عاقبت عشق دروغین و فریبنده تو

من و تا مرز بد لحظه بد نامی کشید

من هنوز دوزخی عشق دروغین توام

از تو این تشنه تن خسته به انتها رسید

از تو این تشنه تن خسته به انتها رسید

و ناگهان در نبودن ها
هیچ تسلایی نمیابی
نه پیراهنی فراموش شده ، آویخته در کمد
نه یک کتابِ نیمه باز ، کنارِ تخت
نه آن چمدانِ کهنه ی زیرِ پله ها
نه چروک پرده ای
نه قلم و دفتری افتاده زیرِ مبلِ سبزِ
نه بویِ عطری نه خطی‌
نه شعری نه خاطره ای
نه حتی عکسی‌
کدام عکس تسکینت میدهد وقتی‌ کسی‌ در آن نمی‌‌خندد ..

آسمان آبــی عرفــان من چشمان توست
اختر تابنده ی کیهان من چشمان توست
در حضور چشم هایت عشق معنا می شود
اولین درس دبیرستــان من چشمان توست
در بیابانی کـه خورشیدش قیامت می کند
سایبان ظهر تابستان من چشمان توست
در غـــزل وقتــی کـه از آیینه صحبت می شود
بی گمان انگیزه ی پنهان من چشمان توست
من پر از هیچــم پر از کفـرم پر از شرکم ولی
نقطه های روشن ایمان من چشمان توست
در شبستانــی کــه صد سودابــه حیران من اند
جام راز آلوده ی چشمان من ، چشمان توست
باز می پرسی که دردت چیست؟ بنشین گوش کن!
درد من ، این درد بــی درمــان من چشمــــان توست
محمد سلمانی

لعنت به تمام قانون های دنیا…
چرا شکستن دل…
مجازات ندارد؟؟؟

سلام
آقا ما هی اومدیم سر زدیم و رفتیم. دیدیم هیچ خبری نیست گفتیم علی الحساب این شعر و بزاریم و بریم ببینیم چی میشه!! :q :q

گاه یک لبخند آنقدر عمیق می شود، که گریه می کنیم
گاه یک نغمه آن قدر دست نیافتنی می شود، که با آن زندگی می کنیم
گاه یک نگاه آن چنان سنگین است، که چشمانمان رهایش نمی کنند
و گاه یک عشق آن قدر ماندگار می شود، که فراموشش نمی کنیم.
.
رویای با تو بودن را
نمی توان نوشت، نمی توان گفت و حتی نمی توان سرود!
با تو بودن قصه شیرینی ست به وسعت تمام تنهایی‌ها
و داشتن تو فانوسی به روشنایی هر چه تاریکی در نداشتنت
و… و من همچون غربت زده ای در آغوش بی کران دریای بی کسی
به انتظار ساحل نگاهت می نشینم و می مانم تا ابد
تا وقتی که شبنم زلال احساست زنگار غم را از وجودم بشوید
عزیز دریایی من…

“ناشناس”

دوست داشتن کسی که
معنی دوست داشتن را نفهمد
درست مثل توضیح دادن قانون نسبیت
برای مادر بزرگت است !
تو فک میزنی و او بافتنی اش را می بافد …

{ آلبرت انیشتین }

و لحظه‌هایی‌ که برای هزارمین بار ، بدی‌های آدم ها را فراموش می‌کنیم ،
و برای دیداری دوباره ، گپی‌ ساده ،
حتی یک استکان چای در خلوتی دوستانه ، جان می دهیم ..
به راستی‌ چگونه می‌‌توان روایتِ روح پر غوغای یک دیوانه ی همیشه عاشق را
طورِ دیگری نوشت ؟

{ نیکی‌ فیروزکوهی }

کلاغه دلش گرفته بود …

کلاغ سياه پاپـتی ، زشت و سیاه و خط خطی…

پريد رو شاخه ی درخت ،

گفت : غار و غار …

از يه جايی صدا اومد که : زهر مار !!!

بٌغض کلاغه تِرکيد ،

يه قطره اشک از روی گونه هاش چکيد ،

قطره ی اشک لابه لای پرای سياش گم شد و رفت …

يه تيکه سنگ از تو حياط يه خونه اومد و اومد نشست رو سينه ی کلاغ …

قلب کلاغه ترکيد ،

کلاغ افتاد روی زمين …

يه صدا اومد : اون کلاغ زشـتـــو بـبـیـن !

کلاغه چشاش تار شده بود،

همه جا رو سياه مي ديـد عين خودش ، زشت و سياه و خط خطی،

کلاغه مرد …!!

کسی نفهميد که کلاغ دلش گرفته بود زیاد،

آخه شب قبل يه گربه ی ناز و ملوس بچه هاشو گرفته بـود …

کلاغ سیاهِ پاپتی،زشت و سیاه و خط خطی هم دلی داشت ،

همدمی داشت ،

کلاغِه هم عاشق بود …

کی از دل کلاغه با خبر بود ؟!

کی حالشو می فهميد …؟!!

حيفِ کلاغ پاپتی ، زشت و سیاه و خط خطی …

راستی ؛

مگه ما آدما از دل هم خبر داريم ؟!

ما آدمای رنگارنگ ،

زشت و قشنگ ،

رد ميشيم از کنار هم …

حرفای بيخود ميزنيم ،

خنده هامون شيشه ايه ،

دردِ دلامون الکی ،

عاشقيامونم دروغکی !

ما لای دودا گم شديم ؛ 

تصويرامون خياليه ،

هرچی که داره مغزمون ، شکلکای سئواليه …؟!

دل چی چيه ؟؟

يک تيکه خون ، پر از ” نرو ، پيشم بمون … ”

دلم ميخواست کلاغ بودم ،

همون کلاغ پاپتی ، زشت و سياه و خط خطی …

پر ميزدم تو آسمون ،

کسی نمی گفت کـه : بمون !

می پريدم رو يه درخت گريه می کردم ; غار و غار !

پشت سرش يه زهر مار !!!

حداقل اين فحشه که راستکی بود !

اينجوری هيچکسی دلش واسم الکی نمی سوخت ،

کسی هم برام لباس پادشاه توی قصه ها رو نمی دوخت …

نه عاشق کسی بودم ، نه کسی عاشقم میشد ؛

کلاغ تـنهايی بودم ، گمشده تو شهر دود …

اشک کلاغو هيچکسی نمی تونه ببينه !

حال دلش ؟!

عجب …!

مگه حالی واسش ميمونه ؟!

دلم ميخواست کلاغ بودم تا که يه روز ، زخمِ يه سنگ (که درد اون بهتره از زخم زبون آدما) دلم رو با تموم اين نگفته هاش بترکونه …

صبح سحر يه رفتگر کلاغه رو انداخت لابه لای آشغالا ، کلاغ با دلش پريد تو قصه ها …

دلش نگو ،

يه تيکه خون ؛

پر از ” برو ، پيشم نمون … “

دلا فرزانگی کردن مهم است  
خدا را بندگی کردن مهم است
چه مدت زندگی کردن مهم نیست  
چگونه زندگی کردن مهم است
دلا این زندگی جز یک سفر نیست  
گذرگاه است و راهش بی خطر نیست
چو خواهی با صفا باشی و صادق  
به جز راه خدا راهی دگر نیست
غم بیچارگان خوردن مهم است  
دلی از خود نیازردن مهم است
چه مدت زندگی كردن مهم نیست  
چگونه زندگی کردن مهم است
دلا با نفس جنگیدن مهم است  
عیوب خویش را دیدن مهم است
خطا باشد ز مردم عیب جویی  
خطای خلق بخشیدن مهم است
دلا درد آشنا بودن مهم است * 
به مردم عشق ورزیدن مهم است
””چه مدت زندگی کردن مهم نیست چگونه زندگی کردن مهم است”…

فرصتی تازه دارم امروز ؛
تا ببخشم بیش تر،
تا دوست بدارم بیش تر،
و بدین سان، نزدیک تر شوم به خدا…
ستوده باد خدایی که داده است به من ،
چنین فرصتی را…

همه چیز گاه اگر کمی تیره می نماید …
باز روشن می شود زود،
تنها فراموش مکن این حقیقتی است:
بارانی باید٬ تا که رنگین کمانی برآید
و لیموهایی ترش ، تا که شربتی گوارا فراهم شود
و گاه روزهایی در زحمت،
تا که از ما، انسان هایی تواناتر بسازد؛
خورشید دوباره خواهد درخشید، خیلی زود
و تو خواهی دید …

بیا میخانه بر پا کن ، دل پیمانه اش با من
حدیث هجر یاران را ، به نجوا گفتنش با من
گذشت ایام بی حاصل ، نشد وصل توام ممکن
به دنیا گوشه چشمی کن ، معاد و جنت اش با من
نگاهی را که می جستم ، چو نور از دیده بیرون است
تو پیراهن مهیا کن ، فروغ دیده اش با من
ز فرط عقل و هوشیاری ، نشد سرمستی ام حاصل
بیاور باده وصلت ، جواب مستی اش با من
نشستم چشم در راهت ، بدان شوقی که می آیی
بگو روزی تو می آیی ، صبوری کردنش بامن
به شب فکر تو در دیده ، ببندد راه خوابم را
تو بیداری عطایم کن ، مناجات شب اش با من
نمی بیند دو چشم من ، عزیزی را که می جوید
بیاور یوسف دل را ، هزاران دست ببریده ، فدای مقدمش با من
که می گوید دل خسته ، ندارد شوق دلداری
تو بند از پای دل وا کن ، پر پروازی اش با من
اگر قهری به دل بوده ، بگو ما را تو بخشیدی
نگاهم را تو مهمان کن ، سلام اولش با من
گل پژمرده صبرم ، به آب دیده می شویم
بیاور بارش امید ، ز نو رویاندنش با من
طپش در سینه جز عشقت ، دلیلی بر نمی تابد
بنه بر سینه دستت را ، حیات تازه اش با من
چه باک از طعنه عاقل ، بر این عشقی که من دارم
تو لیلی وش نگاهی کن ، دل مجنونی اش با من
به هر راهی که می گفتند ، نشستم تا که باز آیی
تو راهی را نشانم ده ، نگاه خسته اش با من
به چشم دل تو را دیدم ، به چشم جان تو را جستم
بیاور خنجر مژگان ، سر و جان فدیه اش با من
درون سینه ی سردم ، دلی از جنس خاکستر
تو بر پا کن به جان آتش ، گلستان کردنش با من
اگر چه این دل تنگم ، ندارد قدر عشقت را
سرا کن خانه دل را ، مصفا کردنش با من
اگر مرداب ، جانم را گل نیلوفری پوشاند
صدف را گو تو خواهی داد ، دل دریایی اش با من
بگو آخر تو می خواهی ، دل غمدیده ما را ؟
تو بگشا قفل این دل را ، دعای جوشن اش با من
اگر گم کرده ی راهم ، چراغی را تو روشن کن
تو شمعی را نشانم ده ، پر پروانه اش با من
از این عمری که من دارم ، ندارم نامه ای آخر
تو امروز مرا دریاب ، ته افسانه اش با من

می شود …
می شود در جاده های آرزو
مثل بید پاك مجنون تاب خورد
می شود قویی غریب و تشنه بود
از لب دریاچه دل آب خورد
میشود یك شاخه گل را هدیه داد
میشود با خنده ای پایان گرفت
میشود یك لكه ابر پاك بود
میشود ابری شد و باران گرفت
پس بیا دنیای پاك قلب را
جایگاه رویش گل ها كنیم
با نگاهی روح را رنگی زنیم
با تبسم خانه را زیبا كنیم
معنی این حر ف ها یعنی بیا
از تمام كینه ها عاری شویم
زخم یك پروانه را درمان كنیم
در كویر سینه ای جاری شویم .

بازم امشب مثل هر شب
تو دلـت برام دعـا کن
نم نمک سکوتو بشکن
زیر لب خـدا خـدا کـــن
بازم امشب مثل هر شب
پُر کن از صدات هوارو
قــرق ســکوتو بـشــکن
تـازه کـن تـرانـه ها رو
واسه عاشــقا دعـا کـن
که غــریــب روزگارن
هـفــت تـا آســمونـه اما
یه ســـتاره هـم نــــدارن
واسه عاشــقت دعا کن
کــه تو کارِ دل نــمونــه
تو فقط خدا خـــــدا کن
که خدا خودش می دونه
بازم امشب مثل هر شب
تو بــــرای من دعا کـن
تو فقط خدا خدا کن

خدايا چه آسان مي توان تو را دوست داشت …
بي هيچ تکلف و بهانه اي …
بهشت همين حياط کوچک خانه ی ماست …
وقتي فرشته ها براي شنيدن نام تو از دهان من ،
از پله هاي عرش پايين مي آيند … !

مطمـئن باش که خداوند تو را عاشقانه دوست دارد ؛
چون در هر بهار برایت گل می فرستد و هرروز صبح آفتاب را به تو هدیه می کند.
به یاد داشته باش که پروردگار عالم با این که می تواند در هر جائی از دنیا باشد ، قلــب تو را انتخاب کرده
و تنها اوست که هر وقت بخواهی چیزی بگوئی گوش می کند …

خدایا ! دلم باز امشب گرفته
بیا تا کمی با تو صحبت کنم
بیا تا دل کوچکم را
خدایا فقط با تو قسمت کنم
خدایا ! بیا پشت آن پنجره
که وا می شود رو به سوی دلم
بیا،پرده ها را کناری بزن
که نورت بتابد به روی دلم
خدایا! کمک کن به من
نردبانی بسازم
و با آن بیایم به شهر فرشته
همان شهر دوری که بر سردر آن
کسی اسم رمز شما را نوشته
خدایا! کمک کن
که پروانه ی شعر من جان بگیرد
کمی هم به فکر دلم باش
مبادا بمیرد
خدایا! دلم را
که هر شب نَفَس می کشد در هوایت
اگرچه شکسته
شبی می فرستم برایت

یکی رد شد شبیه او ، پر از ابهام و تردیدم
همین که دیدمش جا خوردم و ناگاه ترسیدم
به یک لحظه تمام خاطرات کهنه ام طی شد
زمین دور سرم گشت و منم آرام چرخیدم

همان چادر ، همان هیبت ، همان چشمان پر شورش
تمام ارتفاعش را به چشمم در نوردیدم
همین که یادم آمد خنده های بی مثالش را
نمیدانم چه شد بی اختیار از خویش خندیدم ..

دوباره حال نابی را درون سینه حس کردم
دوباره شعله ور گشته تنور سرد امیدم
ته کوچه به چپ پیچید و یک لحظه نگاهم کرد
مسیرم را عوض کردم درون کوچه پیچیدم

قدم را تند تر کردم رسیدم در کنار او
خودم یادم نمی آید سوالی را که پرسیدم
حواسش پرت بود انگار چادر از سرش افتاد
خدایا کور میگشتم ولی او را نمیدیدم

جهان تاریک شد یک لحظه دیدم رقص چادر را
چو عطرش با نسیم آمد منم در باد رقصیدم
همیشه در خیالاتم دلم مغرور و محکم بود
دو تار از موی او دیدم شبیه بید لرزیدم ….

عذابی میکشم وقتی به یادش باز می افتم
به او گفتم ببخشید و ولی خود را نبخشیدم
پشیمانی ندارد سود وقتی عاشقش باشی
نباید عاشقش میگشتم اما دیر فهمیدم …

{ سید تقی سیدی }

هنوزم دستای گرمت جای امنی واسه گریه س
تو قشنگی مثل بارون من دلم پر از گلایه س

هنوزم تو این هیاهو توی این بغض شبونه
من و گنجشکای خونه دیدنت عادتمونه

پشت پنجره هنوز چشم براهت می شینم
ای که بی تو خودمو تک و تنها می بینم

ما دو تا پنجره بودیم گفتی که باید بمیریم
دیوارا همه خراب شد ولی ما هنوز اسیریم

ما هنوزم مثل مرداب مسخ آینه ی کویریم
ما همونیم که می خواستیم خورشیدو با دست بگیریم

گریه هام حروم شدن کاری بکن
چشم من بیا منو یاری بکن

وقتی که به تو رسیدم هنوزم آهو نفس داشت
هنوزم چلچله انگار تو چشاش غم قفس داشت

غزلک گریه نمی کرد تو شبای بی چراغی
من و تو هم قصه بودیم از ستاره به اقاقی

حالا اما دیگه وقت رفتنه
جاده اسم منو فریاد می زنه

حالا من موندم و یاد کوچه های خاکی و خیس
یاد خونه ای که دیگه خیلی وقته مال ما نیس

اگه خاموشم و خسته اگه از تو دور دورم
تکیه کن به من غریبه من یه کوه پرغرورم

{ بابک صحرایی }