در خلوت كوچه هایم

باد می آید

اینجا من هستم ؛

دلم تنگ نیست….

تنها منتظر بارانم

تا قطره هایش بهانه ایی باشند

برای نم ناك بودن لحظه هایم

و اثباتی

بر بی گناهی چشمانم

آنسـوتر از تمامی قـول و قـرار ها
پاییـز را قدم زده ام بـی تو بارها
پاییز کوچه با دو سه تـا تــاک ریخـته
هــی برگ برگ می تکد از شاخسـارها
امروز جمعه، چندم آذر، خیـــال کن
داری قرار بــا من دل بیقرار…هـا
یک تخت، تخت ساده چوب، من و  تو و…
گنجشـک های جاده چالوس، سارها
یک باغ در تصــرف شوم کلاغ ها
یک کاج در محـاصره قارقارها
قلیان و چای، طعم غزل بر لبـان من
چشـم تو،  شاه بیت همه شـاهکارها
من جنـگلم، به مخمل خورشید متهـم
سر می کشـند از در و دیوار، دار ها
من زنده ام هنوز ولـی گوش کن، ببین
سر می رسند از همه جا لاشخــوارها
یلدا ترین شب از شب گیـسـوی باغ را
می زخمم از چکاچک خـون انارها
بگذار عاشـقـانه بمیـرم به پـای تو
گردن بگیر مرگ مرا گـرچه دار ها….
ای گردباد خسته ی بی تکسـوار!
های!گم کرده ایم رد تو را در غبارها
یک شـب بیا تو با چمدانی پر از سلام
در ازدحام مـبـهم سوت قطـارها
بـاز آن نگاه مخمـلی نخ نمای را
چون گل بدوز بر تـن ما وصـله دارها
ما خسـته ها، فنا شده ها، ور شکسته ها
ما بد قواره ها، یله ها، بـد بیار ها
***
امروز جمعه،  چندم آذر، خیال کن
هی چکه چکه می چکم از انتظــارها
تو می رسـی و هلهله  برپاست خوب من
دسـتی تکـان بده به سرور چنارها
این کوچه باغ با دو سه تـا تـــاک ریخـته
هی برگ برگ می تکد از شـاخسارها
این بیت ، سـمتِ مبـهمِ بارانِ دیرگاه
این کوچه را قدم زده ام بی تو بارها  
محمد حسین بهرامیان
از:
(http://sarapoem.persiangig.com/link7/poem2.htm)

دلتنگی های آدمی را،

باد ترانه ای می خواند

رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد

و هر دانه ی برفی

به اشکی ناریخته می ماند

سکوت سرشار از سخنان ناگفته است

از حرکات ناکرده

اعتراف به عشق های نهان

و شگفتی های بر زبان نیامده

در این سکوت حقیقت ما نهفته است

حقیقت تو

و

من

مارگوت بیگل

ترجمه احمد شاملو

وای دلم …

عشق بر شانه هم چیدن …

به نسیمی همه راه به هم می ریزد

کی دل سنگ تو را آه به هم می ریزد

سنگ در برکه می اندازم و می پندارم

با همین سنگ زدن ، ماه به هم می ریزد

عشق بر شانه هم چیدن چندین سنگ است

گاه می ماند و نا گاه به هم می ریزد

انچه را عقل به یک عمر به دست آورده است

دل به یک لحظه کوتاه به هم می ریزد

آه یک روز همین آه تو را می گیرد

گاه یک کوه به یک کاه به هم می ریزد

فاضل نظری