بی تو توفان زده دشت جنونم
صید افتاده به خونم
تو چه سان میگذری…غافل از اندوه درونم؟
بی من ازکوچه گذر کردی و رفتی
بی من از شهر سفر کردی ورفتی
قطره ای اشک درخشید به چشمان سیاهم
تا خم کوچه به دنبال تو لغزید نگاهم
تو ندیدی:دگرت هیچ نیفتاد به راهی که گذشتی!
چون درخانه ببستم
دگر ازپای نشستم
گوییا زلزله امد
گوییا خانه فرو ریخت سرمن
بی تو من درهمه شهرغریبم!
بی تو کس نشنود از این دل بشکسته صدایی
برنخیزد دگر از مرغک پربسته نوایی
توهمه بود ونبودی
تو همه شعر وسروری
چه گریزی ز درمن؟
که زکویم نگریزم!
گر بمیرم زغم دل…
با تو هرگز نستیزم
من ویک لحظه جدایی
نتوانم……نتوانم!
بی تو من زنده نمانم……

بی تو شکوفه های سحر وا نمیشود
بازا که شب بدون تو فردا نمیشود
قفل دری که بین من ودست های توست
درغایب سیاهی شب وا نمیشود
ورد من است نام تو هرچند گفته اند:
شیرین دهن به گفتن حلوا نمیشود
عشق من وتو قصه تلخ مصیبت است
میخواهم از تو بگسلم اما نمیشود
ای مرگ همتی که دل دردمند من
دیگر به هیچ روی مدارا نمیشود
اتش بگیر تا که بدانی چه میکشم
احساس سوختن به تماشا نمیشود
قلبی که همچو مشعل نم دیده شد خموش
دیگر به هیچ بارقه گیرا نمیشود
درد مرا از چهره خاموش کس نخواند
چون شعر ناسروده که معنا نمیشود
باید زهم گسست قیود زمانه را
با کار روزگار مدارا نمیشود……..