آسمون يخ زده انگار، ستاره نوري نداره

توي قاب چشم مهتاب، اشکي از غزل مي باره

همه جا پر از سکوته، سرد و خاموش…پُره ناله

گُمِ فريادِ دل من… توي نامه هاي پاره

مي شينه روي نگاهم، پرِ پروازِ پرستو

نداري گلايه از عشق، مي گه پس همسفرت کو؟

گله کردم به خدامون، که چرا من اينجا تنهام؟

جز سکوت و وحشت از تو… حرفي نيست بروي لبهام!

پرسيدم چرا شبِ من… تاريک و اين همه سرده

نه يه فانوس… نه ستاره، سهم من غصه و درده!

دلِ آسمون برام سوخت که واسم بوقچه شو وا کرد

يه بغل نور و ستاره… ميونِ شبم رها کرد

صداي خدا بود انگار که مي گفت اينا ستاره ست

شبِ يلداي بلندت… بي وجودش نميه کاره ست

عهد و پيمانمو بستم با يکي که کم نظيره

کاش خدا نورشو هرگز از من و شبم نگيره…

شباوقتي ک بيداري,خداهم با تو بيداره
تاوقتي ک نخوابي تو,ازت چش ورنميداره
ازاون بالاميادپايين,
خدامي‌گيره دستت روخدا ميدونه تو قلبت,چه اندازه تو غم داري
خداميدونه تودنيا,چه چيزي روتوکم داري
خدانزديک قلب توسـت,بايک آغوش واکرده
نذارپلکاتوروي هم,اگه قلبت پره درده
خداروميشه حسش کرد,توي هرحالي که باشي
فقـط بايدتوبايادش,توي هرلحظه همراه شي.

.