با تو
من پنجره ای از خود تا خورشیدم
بی تو
من در خطر و خاطره سرگردانم …

{ رسول یونان }

از آوار تا آواز
فقط يک نقطه فاصله هست !
خواهشن نرو
من به سکوتت نيز راضی‌ ام
اگر بروی ، همه چيز عوض می شود
من زود پير می‌‌شوم ،
شعر گريه اش می‌‌گيرد ..
و ديوار که حتی يکبار هم در عمر اش حرف نزده است
تمام بغض اش را
روی سرم خالی‌ می‌‌کند !

{ بهرنگ قاسمی }

” سه نفر بودند ؛
چاقو کشیدند
فرار نکردم . . !
ایستادم
با مُشت گره کرده . .
یکی از پشت محکم زد به کمرم !
تمام تنم خون شد !! ”
.

.

راستش . .
راستش دروغ گفتم
فقط
خواستم
با چشمان درشتت
زُل بزنی به شعرم . . همین . .

{ بهمن فاطمی }

روز مـرگم اشك را شـيـدا كــنيد
روي قـلبـم عـشـق را پـيـدا كنيد

روز مــرگم خـاك را بــاور كـنيــد
روي قـبــرم لالــه را پـرپـر كـنيـد

جامه ام را خاك و خاكسـتر كنـيد
خـانه ام را وقـف نيــلوفــر كنـيـد

پيــكرم را غــرق در شبنــم كنيد
روي قـبرم لالـه اي را خـم كنيـد

روز مـرگم دوست را دعـوت كنيد
دور قـبـرم را كمـي خـلوت كنيـد

بـعد مـرگم خنده را از سر كنـيـد
رفـتنــم را دوسـتان بـاور كنــيــد

خداحافظ دلارامم هنوز جان از تو میگیرم
ولی درمانده و خسته دگر از بند و زنجیرم
خداحافظ ولی افسوس که من از زندگی سیرم
که قلبم می تپد اما دارم هر لحظه میمیرم
خداحافظ نگو تا کی که هرگز برنمی گردم
اگرچه چشم غمگینم تو را خواهد ز من هر دم
خداحافظ دل زخمی خداحافظ تن بیمار
خداحافظ غل و زنجیر خداحافظ در و دیوار
خداحافظ همین حالا که مسحورم ز جادویت
همین حالا که زد تیرم کمان ناب ابرویت
خداحافظ پرستو وار به رسم رهگذر این بار
نه شوقی بهر برگشتن نه قول آخرین دیدار….

هر شب که فرصت میکنم جویای حالش می شوم
از خویش بی خود گشته و مست خیالش می شوم

در آسمان آرزو هر دم صدایش می زنم
چشمم چو بر رویش فتد محو جمالش می شوم

در هر شب تاریک من بدر است ماه صورتش
از شرم این دیدار نو منهم هلالش می شوم

جاریست اشک از دیدگان هر دم که یادش می کنم
مقبول در گاهش شوم اشک زلالش می شوم

سر گشته و حیران شدم دلتنگ و بی ایمان شدم
گویم به هر شیدا دلی خط است و خالش می شوم

جویای حالش می شوم مست از خیالش می شوم
با این دل سو دائیم رنج و ملالش می شوم

تاریکی و ظلمت گذشت خورشید از نو سر کشید
انگار خواب است اینکه من غرق وصالش می شوم

تو را گم می کنم هر روز و پیدا می کنم هر شب
بدین سان خواب ها را با تو زیبا می کنم هر شب

تبی این کاه را چون کوه سنگین می کند آنگاه
چه آتش ها که در این کوه برپا می کنم هر شب

تماشایی است پیچ و تاب آتش ها… خوشا بر من
که پیچ و تاب آتش را تماشا می کنم هر شب

مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست
چگونه با جنون خود مدارا می کنم هر شب

چنان دستم تهی گردیده از گرمای دستانت
که این یخ کرده را از بی کسی «ها» می کنم هر شب

تمام سایه ها را می کشم بر روزن مهتاب
حضورم را ز چشم شهر حاشا می کنم هرشب

دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش
چه بی آزار با دیوار نجوا می کنم هر شب

کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی
که من این واژه را تا صبح معنا می کنم هر شب

“شاعر: محمد علی بهمنی”

دلم گرفته اِی رفیق، لبریزِ بغضم این روزا
هیشکی نمی‌فهمه منو ، خستم از این حال و هوا
دلم گرفته اِی رفیق ، جا موندم انگار از همه
از حالِ این روزام بَرات هر چی بگم بازم کمه

کاشکی منم شبیه تو کم می‌شدم از روزگار
واسه دوباره دیدنت بگو ،‌ مونده چندتا بهار ؟
هنوز به یاد تو شبا به آسمون خیره می‌شم
یا منو با خودت ببر یا دوباره بیا پیشم

کسی به جز تو این روزا حالِ منو نمی‌دونه
بگو کدوم جاده منو به شهرِ تو می‌رسونه
دلم گرفته اِی رفیق، دنیام بیمارت شده
همدمِ این روزای من عکسِ رو دیوارت شده …

{ گرشا رضایی – مونا جلالی }