ستاره دیده فروبست و آرمید بیا

شراب نور به رگ های شب دوید بیا

ز بس به دامن شب اشک انتظارم ریخت

گل سپیده شکفت و سحر دمید بیا

شهاب ِ یاد تو در آسمان خاطر من

پیاپی از همه سو خطّ زر کشید بیا

ز بس نشستم و با شب حدیث غم گفتم

ز غصّه رنگ من و رنگ شب پرید بیا

به وقت مرگم اگر تازه می کنی دیدار

بهوش باش که هنگام آن رسید بیا

به گام های کسان می برم گمان که تویی

دلم ز سینه برون شد ز بس تپید بیا

نیامدی که فلک خوشه خوشه پروین داشت

کنون که دست سحر دانه دانه چید بیا

امیدِ خاطر ِ سیمین ِ دل شکسته تویی

مرا مخواه از این بیش ناامید بیا

سیمین بهبهانی

دلم گرفته ای دوست ، هوای گریه با من…
گر از قفس گریزم ، کجا روم ، کجا ، من؟…
کجا روم؟ که راهی ، به گلشنی ندارم…
که دیده برگشودم ، به کنج تنگنا ، من…
نه بسته‌ام به کس دل ، نه بسته دل به من کس…
چو تخته پاره بر موج ، رها ، رها ، رها من…
ز من هر آن که او دور ، چو دل به سینه نزدیک…
به من هر آن که نزدیک ، ازو جدا ، جدا من…
نه چشم دل به سویی ، نه باده در سبویی…
که تَر کنم گلویی ، به یاد آشنا ، من…
ز بودنم چه افزود؟ نبودنم چه کاهد؟…
که گویدم به پاسخ ، که زنده‌ام چرا من؟…
ستاره‌ها نهفتم در آسمان ابری…
دلم گرفته ای دوست ، هوای گریه با من…
(سیمین بهبهانی)

می ترسم باور کنم زیبایی دست های تو را
وقتی شاپرک های کوچک را برمی دارد
به موهایم می زند
وقتی با من حرف می زند
بی صدا
بی صدا
بی صدا
می ترسم
وقتی دست هایت
مثل دو قایق بی قرار محاصره ام می کنند
و دیگر فرقی ندارد
به کدام سمت می گریزم؟
اگر تو را باور کنم
مثل ماهی کوچکی در اقیانوس گم می شوم
نمی توانم بگویم دوستت دارم!

“فرناز خان احمدی”

پر میکشم از پنجره ی خواب تو تا تو
هر شب من و دیدار،در این پنجره با تو
از خستگی روز همین خواب پر از راز
کافیست مرا،ای همه خواسته ها تو
دیشب من و تو بسته ی این خاک نبودیم
من یکسره آتش،همه ذرات هوا تو
پژواک خودم بودم و خود را نشنیدم
ای هرچه صدا،هرچه صدا،هرچه صدا-تو
آزادگی و شیفتگی مرز ندارد
حتی شده ای از خودت آزاد و رها تو
یا مرگ و یا شعبده بازان سیاست؟
دیگر نه و هرگز نه،که یا مرگ که یا تو
وقتی همه جا از غزل من سخنی هست
یعنی همه جا-تو،همه جا-تو،همه جا-تو
پاسخ بده ازاین همه مخلوق چرا من؟
تا شرح دهم،از همه ی خلق چرا تو؟

شاعر: م.بهمنی”

تو را از من گرفتند

و آفتاب را

و آبیِ آسمان را

و پنجره‌ای که به روز باز می‌‌شد

و به دریا

و به هزار هزار آرزو

تو را از من گرفتند

و دست هایت

آه دست‌هایت ، اتفاق دست های من

اتفاقِ شعر‌های من

اتفاقِ پنجره‌ای که به روز باز می‌‌شد

و به دریا

و به هزار هزار آرزو

تو را از من گرفتند

و این آسمان اگر خدائی داشته باشد

باید فقط ببارد

و ببارد

و ببارد

نیکی‌ فیروزکوهی

زمستانی را می‌‌مانم

که دروغش بهار است

در سرزمینِ کوه‌های یخی

بی‌ ریشه گی‌‌

چنان کرده با من

که قانونِ کوچ

با پرنده ی مهاجر

آه مادر مرا دریاب

صدا بزن

خدایی را که هنوز در قلبت جاری ‌ست

باخته است فرزندت

ایمانش را به فردا

به نرگس‌های باغچه

به یاسِ روی دیوارِ همسایه

به ظهر‌های پر آفتاب

به ایوانِ پر از عطرِ تو

به این خانه

بگیر از من

این تردیدِ آمیخته به دلهره‌های مکرر را

رهایم کن

از حجمِ تصویر‌های مبهم و سردی

که امید را می‌‌ربایند

از قلبی که هنوز زندگی‌ را می‌‌طلبد

و عشق را

و دستانی مهربان را

و خانه ای با ایوانی پر از عطر و خاطرِ مادر

در این برودتِ بی‌ انتها

چه کسی‌ خواهد شنید

که من خودم را در آینه گریسته ام

که من با کبوتر ها

از معصومیتِ پرواز گفته ام

که من دنبال جای پای گناه

فاصله ی خودم از خودم را به چشم دیده ام

آه مادر

مرا به آغوشت بخوان

مرا به تاراجِ شب‌های تاریکِ بی‌ کسی‌ مسپار

مرا به خانه

به دیوارِ پر از یاسِ همسایه

به ظهرهایِ تابستان

به ایوانی پر از عطر و خاطره بخوان

مرا خواب کن

به رویای پر از بهار و نرگسِ سرزمینم

مرا خواب کن

به رویای …. سرزمینم

نیکی‌ فیروزکوهی

به کجا میبری مرا؟…
به کجا میبری مرا؟ با توأم آی…
خاتون خوب خواب و خاطره…
زلال زرد روسری…
چرا مدام در پس پردۀ گریه نهان میشوی؟…
استخاره میکنی؟…
به فال و فریب فراموشی دل خوش کرده ای…
یا از آوار آواز و ترانه میترسی؟…
به فکر خواب و خستگی چشمهای من نباش…
امشب هم…
میهمان همین دفتر و دیوان درد و دریایی…
یادت هست نوشته بودم…
در این حدود حکایت…
همیشه کسی خواب دختری از قبیلۀ بوسه را میبیند؟…
باور کن ، هنوز…
دست به دامن گریه که میشوم…
تصویر لرزانی از ستاره و صدف…
در پس پردۀ دریا تکان میخورد…
نمیدانم چرا…
بارش این همه باران…
غبار غریب غروبهای بهار و بوسه را…
از شیشه های این همه پنجره پاک نمیکند…
تو چی؟… طلا گیسو…
تو که آن سوی کتاب کوچه ها نشسته ای…
خبر از راز زیارت هر روز من…
با ساکنان این حوالی آشنای گلایه و گریه داری؟…
آه… میدانم…
سکوت آینه ها…
همیشه…
جواب تمام سوال های بی جواب بغض و باران است…
(یغما گلرویی)

زندگی ادامه داره
حتی وقتی ما نباشیم
اگه آشنا بمونیم
یا مث غریبه ها شیم
زندگی همینه جونم
گاهی همرنگ خزونه
با حقیقت جون می گیره
گاهی هم رنگین کمونه
گاهی هم مثل یه ماهی
توی یک تنگ طلایی
آره رسم دنیا اینه
چه بخواهی چه نخواهی

دل از سنگ باید که از درد عشق…
ننالد ، خدایا… دلم سنگ نیست…
مرا عشق او چنگ اندوه ساخت…
که جز غم در این چنگ آهنگ نیست…
به لب جز سرود امیدم نبود…
مرا بانگ این چنگ خاموش کرد…
چنان دل به آهنگ او خو گرفت…
که آهنگ خود را فراموش کرد…
نمیدانم این چنگی سرنوشت…
چه میخواهد از جان فرسوده ام…
کجا می کشانندم این نغمه ها…
که یکدم نخواهند آسوده ام…
دل از این جهان بر گرفتم دریغ…
هنوزم به جان آتش عشق اوست…
در این واپسین لحظه زندگی…
هنوزم در این سینه یک آرزوست…
دلم کرده امشب هوای شراب…
شرابی که از جان برآرد خروش…
شرابی که بینم در آن رقص مرگ…
شرابی که هرگز نیابم بهوش…
مگر وا رهم از غم عشق او…
مگر نشنوم بانگ این چنگ را…
همه زندگی نغمه ماتم است…
نمیخواهم این ناخوش آهنگ را…
(فریدون مشیری)

دلم گرفته است…
دلم گرفته است…
به ایوان میروم و انگشتانم را…
بر پوست کشیدۀ شب میکشم…
چراغ های رابطه تاریکند…
چراغ های رابطه تاریکند…
کسی مرا به آفتاب معرفی نخواهد کرد…
کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد…
پرواز را به خاطر بسپار…
پرنده مردنی است…
(فروغ فرخزاد)

دلت كه گرفته باشد…
شادترین آهنگ ها ، روضه خوانی میكنند…
شلوغ ترین مكان ها ، تنهایی ات را به رُخَت میكشند…
و شادترین روزها ، برای تو غمگین ترین روزهاست…
دلت كه گرفته باشد…
نقض میشود همۀ قانون ها…
دل كجا… قانون كجا…
مدتها طول میكشد تا خاک بگیرد خاطره های رنگارنگ…
میگذاری تار شود این خاطره ها…
اما یک خوابِ ناغافل ، گرد و خاک تمام خاطره ها را میگیرد…
میشود مثل روز اول…
میشود خاطره های ناب…
زخمها تازه میشود باز…

باران که میبارد…
تمام کوچه های شهر…
پر از فریاد من است…
که میگویم:…
من تنها نیستم…
تنها ، منتظرم…
تنها…
(کیکاووس یاکیده *دوبلور ، بازیگر ، شاعر*)

حقیقت دارد
تو را دوست دارم
در این باران
می خواستم تو
در انتهای خیابان نشسته
باشی
من عبور كنم
سلام كنم
لبخند تو را در باران
می خواستم
می خواهم
تمام لغاتی را كه می دانم برای تو
به دریا بریزم
دوباره متولد شوم
دنیا را ببینم
رنگ كاج را ندانم
نامم را فراموش كنم
دوباره در آینه نگاه كنم
ندانم پیراهن دارم
كلمات دیروز را
امروز نگویم
خانه را برای تو آماده كنم
برای تو یك چمدان بخرم
تو معنی سفر را از من بپرسی
لغات تازه را از دریا صید كنم
لغات را شستشو دهم
آنقدر بمیرم
تا زنده شوم

احمدرضا احمدی

عشق از آغاز مشکل بود و آسانش گرفت
تا که در اوج بهاران برگریزانش گرفت
عمری از گندم نخورد و دانه دانه جمع کرد
عشق تو آتش شد و در خرمن جانش گرفت
ابرهای تیره را دید و دلش لرزید باز
فالی از دیوان افکار پریشانش گرفت
یاری اندر کس نمی بینم ، غزل را حفظ بود
تا به خود آمد ، دلش از دوست دارانش گرفت
پس تو را نوشید و دستت را فشرد و فکر کرد
خوب شد که شوکران از دست جانانش گرفت
چندگامی دور شد اما دلش جا مانده بود
آخرین ته مانده ی خود را به دندانش گرفت
داشت از دیدار چشمان تو بر می گشت که
“محتسب مستی به ره دید و گریبانش گرفت …”
(اس ام اس خور)

♥ نمیﺗﻮﺍﻧﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺭﺍ”ﻣﺠﺒﻮﺭ” ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﯽ… “ﻣﺠﺒﻮﺭ” ﺑﻪ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺣﺴﯽ… ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯽﺭﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﻬﻤﯽ… ﻫﺮﮐﺲ ﺩﻟﯿﻞ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ… ﻭ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯽ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭ ﺑﺎﺷﯽ ﺗﺎ ﺩﻟﯿﻞ ﮐﺴﯽ ﺷﻮﯼ… ﻭ ﺩﻟﯿﻞ ﮐﺴﯽ ﺑﻤﺎﻧﯽ…! ♥

جواب سوالم تو باشی اگر
ز دنیا ندارم سوالی دگر
که من پاسخی چون تو می خواستم
مباد آرزویم از این بیشتر

نشستم به بامی که بامیش نیست
شگفتا دلم می زند باز پر
نفسگیر گردیده آرامشم
خوشا بار دیگر هوای خطر

بر آن است شب تا به خوابم کشد
بزن باز بر زخم من نیشتر

نیستیم !

به دنیا می آییم

عکس ِ یک نفره می گیریم !

بزرگ می شویم ،

عکس ِ دو نفره می گیریم !

پیر می شویم ،

عکس ِ یک نفره می گیریم …

و بعد

دوباره باز
نیستیم

باش، بمــان یار، شـتابـان مـرو

غصه به جان با دل گــریان مرو

بی تو خراب این دل دیوانه ام

باش و از این خـانـه ویـران مرو

مایــــه آرام و قــــرارم تـوئـــی

بی حذر از من چو طبیبان مرو

در طلب عشق تو رسوا منم

بی خـبر از حـال پریشـان مرو

در بر خویش هیـچ نـدارم ولی

باش، از این کـوی گدایان مرو

جـان فــدا می کنم از بـهر تو

جان بستان، روی نگردان مرو

طـالب عشـق تو فـزونند،لیک

بهـر خـدا، ســوی رقیبان مرو

در دل زرین تو نهان گشته ای

باش و از این خاطر پنهان مرو

وقتی دلی نمی تپد

قلمی خشک می شود

و شعر می پژمرد

انبوه اندهان از یاد می روند

و جمله خاطرات بر باد می روند

در باغکوچه های میعادگاه

دیگر کسی به انتظار کسی نیست

آنچه باز می ماند

درد بخیه است

که پس از التیام

آغاز می شود

نصرت رحمانی

همانم…
از دورها می آیی…
و فقط یک چیز…
یک چیز کوچک…
در زندگی من جابجا میشود…
این که دیگر بدون تو…
در هیچ کجا نیستم…
(آنتوان دوسنت اگزوپری)

به انتهای گریه که میرسم…
صدای سادۀ فروغ ، از نهایت شب را میشنوم…
صدای غروب غزال ها را…
صدای بوق بوق نبودن تو را در تلفن…
آرام تر که شدم…
شعری از دفاتر دریا میخوانم…
و به انعکاس صدایم…
در آیینۀ اتاق…
خیره میشوم…
در برودت این همه حیرت…
کجا مانده ای آخر…
(یغما گلرویی)

عاشقم
اهل همین کوچه‌ی بن‌بست کـناری
که تو از پنجره‌اش پای به قلب من ِ دیوانه نهادی
تو کجا؟ کوچه کجا؟ پنجره‌ی باز کجا؟
من کجا؟ عشق کجا؟ طاقتِ آغاز کجا؟
تو به لبخند و نگاهی
منِ دلداده به آهی
بنشستیم
تو در قلب و
منِ خسته به چاهی
گُنه از کیست؟
از آن پنجره‌ی باز؟
از آن لحظه‌ی آغاز؟
از آن چشم ِ گنه کار؟
از آن لحظه‌ی دیدار؟
کاش می شد گُنهِ پنجره و لحظه و چشمت،
همه بر دوش بگیرم
جای آن یک شب مهتاب
تو را تنگ در آغوش بگیرم
شاعر: رحمان نصر اصفهانی

چشــــم هایـم را می بنــدم …

گــوش هایــم را می گیــرم …

زبـانـــم را گـاز می گیـــرم …

وقتی حـریف افکــارم نمی شـــوم …

چه درد ناک است فهمیـــدن …

یه چی بگم؟؟
اگه واقعا خوتون نوشتین
بایس بگم که بسیاااااار جالب بوددد
صفر ترین نقطه دنیاااا