چشم عاشق نتوان دوخت که معشوق نبیند
پای بلبل نتوان بست که بر گل نسراید
سعدیا دیدن زیبا نه حرامست ولیکن
نظری گر بربایی دلت از کف برباید…
ممنون…

نمي دانم چرا ما را ز يکديگر جدا کردند

تمام رنج دنيا را ، نصيب جان ما کردند

تلف کردم جواني را ، به پاي دوستاني که

مرا تنها و سرگردان به حال خود رها کردند

براي آن که محرومم کنند از بودنِ با تو

به دور از چشم من آشوب وغوغايي به پا کردند

…

چه روزي بود روزي که زمين و آسمان با هم

نگاه خسته ام را با نگاهت آشنا کردند

چه روزي بود روزي که زمين و آسمان با هم

مرا به مستي چشم سياهت مبتلا کردند

…

ولي يک عده آدم در لباس دوستي هر دم…

کسي هر گز نمي داند که با روحم ، چه ها کردند

چگونه دستِ آنها را به دستِ دوستي گيرم

همان هايي که يک مدت تو را از من جدا کردند

راز آن چشم سیه گوشه ی چشمی دگرم کن
بی خودتر از اینم کن و از خود به درم کن

یک جرعه چشاندی به من از عشقت و مستم
یک جرعه ی دیگر بچشان، مست ترم کن

شوق سفرم هست در اقصای وجودت
لب تر کن و یک بوسه جواز سفرم کن

دارم سر پرواز در آفاق تو، ای یار
یاری کن و آن وسوسه را بال و پرم کن

عاری ز هنر نیستم اما تو عبوری
از صافی عشقم ده و عین هنرم کن

صد دانه به دل دارم و یک گل به سرم نیست
باران من خاک شو و بارورم کن

افیون زده ی رنجم و تلخ است مذاقم
با بوسه ای از آن لب شیرین شکرم کن

پرهیز به دور افکن و سد بشکن و آن گاه
تا لذت آغوش بدانی، خبرم کن

شرح من و او را ببر از خاطر و در بر
بفشارم و در واژه ی تو، مختصرم کن

حسین منزوی

ای چشم تو مست خواب و سرمست شراب

صاحبنظران تشنه و وصل تو سراب

مانند تو آدمی در آباد و خراب

باشد که در آیینه توان دید و در آب

“سعدی”

من زخمهاي بي نظيري به تن دارم اما
تو مهربان ترينشان بودي
عميق ترينشان
عزيزترين شان
بعد از تو آدم ها
تنها خراش هاي کوچکي بودند بر پوستم
که هيچ کدامشان
به پاي تو نرسيدند
به قلبم نرسيدند

بعد از تو آدم ها
تنها خراش هاي کوچکي بودند

که تو را از يادم ببرند، اما نبردند
تو بعد از هر زخم تازه اي دوباره باز مي گردي
و هر بار
عزيزتر از پيش
هر بار عميق تر .

“رويا شاه حسين زاده

شراب هم به مستی ام حسادت میکند …
آنگاه که خمار یک لحظه دیدن تو میشوم