زندگي گاه به كام است و بس است
زندگي گاه به نام است و كم است
زندگي گاه به دام است و غم است

چه به كام و
چه به نام و
چه به دام،
زندگي معركه همت ماست،.. زندگي ميگذرد.. زندگي گاه به نان است و كفايت بكند
زندگي گاه به جان است و جفايت بكند
زندگي گاه به آن است و رهايت بكند
چه به نان
و چه به جان
و چه به آن،
زندگي صحنه بي تابي ماست، ..
زندگي ميگذرد.. زندگي گاه به راز است و ملامت بدهد
زندگي گاه به ساز است و سلامت بدهد
زندگي گاه به ناز است و جهانت بدهد
چه به راز
و چه به ساز
و چه به ناز،.. زندگي لحظه بيداري ماست، ..
زندگي ميگذرد..!
با همه خوب و بدش

من
این چشم های بی تو را
به کجای این شهر بدوزم
که هنوز نرفته باشی ؟

{ کامران رسول زاده }

اما من و تو
دور از هم می پوسیم
غمم از وحشت پوسیدن نیست
غمم از زیستن بی تو در این لحظه پر دلهره است
دیگر از من تا خاک شدن راهی نیست ..

{ حمید مصدق }

آن روزهـا هر ســایه رنگـش ارغـوانی بود
در گـاری ِ هر دوره گردی مهـــربانی بود

پشت ِ تمــــام ِ بامــــها باران که نخ میداد
هر بــادبـادک بــاله اش رنگین کمانی بود

در شُرشُر ِ فــوّاره اش پروانه میرقصیـــد
آن حوض ِ کاشی که به دورش شمعدانی بود

شبهای ِ برفی دور ِ کرسی، قصـه و چـایی
مادربـــزرگ و عینــکی ته استـــکانی بود

در روزهــای ِ آخـــر ِ اسفنــد، پشت ِ ابر
خورشیــد هم آماده ی ِ خــانه تکانی بود

با پول ِ آن ژاکت برای ِ عیــدمان می بافت
مـادر که سهمش یک النگو از جوانی بود

بابا که نان میداد و مشـق ِ شب ورق میخورد
هر پینــه ی ِ دستش سوال ِ امتحـانی بود

همبـازیان ِ پابرهـنه: پرهیـاهو، شــاد
هر کـوچه ی ِ خاکی هوایش آسـمانی بود

دعوایمان میشد به شوخی قهــــــر میکردیم
یک توپ کـارش آن وسـط پادرمیــانی بود

قلّک شـ کـ ســ تـ ن را بلد بودیم و دل را نه
گاهی تمـام ِ دلخوشی یک ده قرانی بود

تا چشم را بستیم خوشـبختی از اینجا رفت
این گم شدن چون برق و بادی ناگهـانی بود

ای کــاش کفش ِ کوچک ِ ما باز برمیـگشت
ای کـــاش میشد کـودکی ها جاودانی بود