تو كیستی، كه من اینگونه بی تو بی تابم؟

شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم .

تو چیستی، كه من از موج هر تبسم تو

بسان قایق، سرگشته، روی گردابم!

تو در كدام سحر، بر كدام اسب سپید؟

تو را كدام خدا؟

تو از كدام جهان؟

تو در كدام كرانه، تو از كدام صدف؟

تو در كدام چمن، همره كدام نسیم؟

تو از كدام سبو؟

من از كجا سر راه تو آمدم ناگاه!

چه كرد با دل من آن نگاه شیرین، آه!

مدام پیش نگاهی، مدام پیش نگاه!

كدام نشاه دویده است از تو در تن من؟

كه ذره های وجودم تو را كه می بینند،

به رقص می آیند،

سرود میخوانند!

چه آرزوی محالی است زیستن با تو

مرا همین بگذارند یك سخن با تو:

به من بگو كه مرا از دهان شیر بگیر!

به من بگو كه برو در دهان شیر بمیر!

بگو برو جگر كوه قاف را بشكاف!

ستاره ها را از آسمان بیار به زیر؟

ترا به هر چه تو گویی، به دوستی سوگند

هر آنچه خواهی از من بخواه، صبر مخواه.

كه صبر، راه درازی به مرگ پیوسته ست!

تو آرزوی بلندی و، دست من كوتاه

تو دوردست امیدی و پای من خسته ست.

همه وجود تو مهر است و جان من محروم

چراغ چشم تو سبزست و راه من بسته است.

فریدون مشیری

هر عهد که با چشم دل انگیز تو بستم

امشب همه را چون سر زلف تو ، شکستم

فریاد زنان ،‌ ناله کنان عربده جویان

زنجیر ز پای دل دیوانه گسستم

جز دل سیهی فتنه گری ، هیچ ندیدم

چندان که به چشمان سیاهت نگرستم

دوشیزه ی سرزنده ی عشق و هوسم را

در گور نهفتم به عزایش بنشستم

می خوردم و مستی ز حد افزودم و ، آنگاه

پیمان تو ببریدم و پیمانه شکستم

عشقت ز دل خون شده ام دست نمی شست

من کشتمش امروز بدین عذر که مستم

در پای کشم از سر آشفتگی وخشم

روزی اگر افتد دل سخت تو به دستم

هميشه منتظرت هستم

خيال مي کنم پشت در ايستاده اي و در ميزني

اينقدر اين در کهنه را باز و بسته کرده ام که لولايش شکسته است

لولاي شکسته در را عوض ميکنم

انگار کسي در ميزند

در را باز مي کنم و در خيالم تو را مي بينم که پشت در ايستاده اي

مي گويم :

بانو خوش آمدي

ولي تو نيستي

پشت در تنهاييست

در را مي بندم و باز دوباره باز ميکنم

ولي هنوز هم نيستي

اينقدر باز ميکنم و مي بندم که لولاي در دوباره مي شکند

کاش مي آمدي

مي دانم چشم خسته ام بسته خواهد شد

قلبم خسته ام خواهد ايستاد

ولي تو نخواهي آمد

بانو

بانو

بانو جان

تا آخر عمر فقط همين خواهد بود

من و در و لولاي شکسته

و حسرت ديدار تو

فقط همين

«کيکاووس ياکيده»

پی به راز سفرم بُرد و چنان ابر گریست
دید باز امدنی در پیِ این رفتن نیست
همه گفتند “مرو” دیدم و نشنیدم شان
مثله این بود به یک رود بگویند:بایست!
مفتضح بودن ازین بیش ک در اول قهر
فکر برگشتنم و واسطه ای نیست ک نیست
در جهانِ تهی از عشق نمی مانم چون
در جهانِ تهی از عشق نمی باید زیست
دهخدا تجربه عشق ندارد ورنه
معنی “مرگ”و “جدایی” به یقین هردو یکیست
کاظم بهمنی

روی دیوار…
روی سایه ای که به جا مانده از تو…
چشم میکشم…
و دهانی که بخندد به این همه تنهایی و انتظار…
این خانه بعد از تو فقط دیوار است…
و تکه ذغالی که خط میکشد نیامدنت را…

سالروز انتخاب شدن محمد مصطفی (ص) برای پیامبری از سوی خداوند متعال بر همه مسلمانان جهان مبارک باد
امید آنکه لیاقت رحمتی از الطاف رحمة للعالمین را داشته باشیم و این روز را به یادش گناه نکنیم

به زخم تيغ نامردان ، به خودخواهي بي دردان
زمين رنجور و بيمارد ، نمي بينم لبي خندان
همه سر در گريبانيم ، همه خاموش و نالانيم
به جرمي که نمي دانيم ، اسير بند هجرانيم
به اين تکرار بيهوده ، چه وقت انديشه بايد کرد
چرا از خود نمي پرسيم ، چه راهي پيشه بايد کرد
به اين تکرار بيهوده ، چه وقت انديشه بايد کرد
چرا از خود نمي پرسيم ، چه راهي پيشه بايد کرد
چراغ گفتگو خاموش ، شب بي آرزو خاموش
غمي جانکاه و دردآور ، مرا بگرفته در آغوش
همه گلواژه ها زخمي ، لب ناگفته ها زخمي
حريم رابطه تاريک ، گل پيوند ما زخمي
چه مي پرسي که من چونم ، نگو غم کرده افسونم
من از اين ظلمت دنيا ، دلم بگرفته دل خونم
چه مي پرسي که من چونم ، نگو غم کرده افسونم
من از اين ظلمت دنيا ، دلم بگرفته دل خونم
ميان ماندن و رفتن ، غم ناگفته را گفتن
اسير دست ترديدم ، به خاک افتاده اميدم
در اين دنياي دل مرده ، بهار عاشقي مرده
به پيشاني اين دنيا ، چرا داغ ابد خورده
به اين تکرار بيهوده ، چه وقت انديشه بايد کرد
چرا از خود نمي پرسيم ، چه راهي پيشه بايد کرد
به اين تکرار بيهوده ، چه وقت انديشه بايد کرد
چرا از خود نمي پرسيم ، چه راهي پيشه بايد کرد