دلم خوش نيست…
دلتنگم…
کسي شايد نميفهمد…
کسي شايد نميداند…
کسي شايد نميگيرد مرا از دست تنهايي…
تو ميخواني فقط شعري و زير لب آهسته ميگويي…
عجب احساس زيبايي…!
تو هم شايد نميداني…!!

حکايت من ؛ حکايت کسي است که عاشق دريا بود ، اما قايق نداشت
دلباخته ی سفر بود ؛ همسفر نداشت
حکايت کسي است که زجر کشيد ،اما ضجه نزد
زخم داشت و نناليد
گريه کرد ؛ اما اشک نريخت
حکايت من ؛ حکايت چوپان بي گله وساربان بي شترست !
حکايت کسي که پر از فرياد بود ، اما سکوت کرد ؛ تا همه ی صداها را بشنود.

تو بگو با چه امیدی

به چه شوق

به چه عشقی

زندگی را بگذرانم

تو بگو با چه شوری

به چه لبخند

به چه آغوش دلم باز کنم

من بگویم که پس از رفتن تو

دل من

سوی کسی

روی کسی

آغوش به سمت احدی

باز نکردم

من بگویم که نگاهت

با چه عمقی

به دلم کرد نفوذ

که دگر بر روی کسی باز نشد

تو بگو ای دل زندانی و آواره ی من

که به بند او اسارت داری

به کدامین نگه خیره او

شوق روی

تو بگو دست نیازمند عشق

که پس از رفتن او

به چه امیدی من

دست و دل به چه رویی

به نوازش بکشانم

ای زمانه تو بگو

دوری ار عشق را

تو بخوان

آواز درماندگی ام را

تو بخند

بر شب و تنهایی و

درد و هجران و غمم

بي تو به روستاي زلزله زده اي مي مانم
که هرثانيه
در حال فرو ريختنم

به دنبال ویلچرى هستم براى روزگار!
ظاهرا پایى براى راه آمدن بامن ندارد