ما سهم هم نبودیم گناه ما همین بود
من و تو ریشه هامون تنها تو یک زمین بود
ما سهم هم نبودیم نگو چرا عزیزم
بغضتو که می بینم آروم فرو می ریزم

آرامش نگاهت تموم زندگیم بود
آتشفشان روحم محتاج این نسیم بود
کوهی رو شونه هامه نگو دووم میارم
از وقتی دورم از تو دیگه نفس ندارم

بعد تو زیر بارون دست کیو بگیرم
حالا که نیستی توی آغوش کی بمیرم
چشمای بیقرارت رویاهامو سوزونده
هنوز تو دنیای من جای تو خالی مونده
ما سهم هم نبودیم اما کسی نفهمید
با سرنوشت و تقدیر هرگز نمیشه جنگید

ما سهم هم نبودیم این راز بغض ما بود
مسیر زندگیمون از همدیگه جدا بود ..

{ بابک صحرایی }

مهربان آمدی ای عشق به مهمانی من
پر شد از بوی خوشت خلوت روحانی من
خوش برآورده سر از باغ تماشای وجود
سر‌و ناز تو به سر فصل زمستانی من ..
هيچ كس غيرِ تو , ای خرمی ديده ! نخواند
حرف ناخوانده ی دل از خط پيشانی من
می كنم گريه منِ سوخته تا خنده زند
گلِ روی تو در آيينه ی بارانی من
بی قرار آمدی و رفت قرارم از دست
بنشين تا بنشيند دلِ توفانی من
آفتابی شدی و يكسره آبم كردی
شد حرير نگهت جامه ی عريانی من
بشكن ای بغض و فرو ريز ! كه در خانه ی دل
می زند شعله به جان آتش پنهانی من
هر چه گفتند و بگويند به پايان نرسد
قصه ی زلف تو و شرح پريشانی من ..

{ نصراله مردانی }

دلم هر روز میگیرد، شرایط تلخ و بحرانی است
هوای خانه را دارم، اگرچه رو به ویرانی است
از این تصویر میرفتم، اگر او چشم برمی داشت
چه میخواهد بیابانی که در آیینه زندانی است

نگاهت را بدزد از من، چه از این خاک می خواهی ؟
که هر بذری بریزی، حاصلش عمری پشیمانی است
درونم برف میگیرد، دلم قندیل میبندد
روانم زیر پوتین ابر مردی زمستانی است

قدم در من نزن موهایت از هم باز خواهد شد
که امشب نیز اقلیمم،دماوندی است،طوفانی است
در عمق کوچ تا مردم،به قدری برف باریده
که دیگر هیچ ردی از کسی در کوچه پیدا نیست

اگرچه برف زیبا میشود ، وقتی که انبوه است
ولی اینطور زیباتر شدن هم هیچ زیبا نیست
خداحافظ، خداحافظ، که بهمن خیز میگیرد
غزل از کار میافتد، طپیدنهای پایانی است ..

{ عليرضا آذر }

عمری گذشت و عشق تو از ياد من نرفت …
دل، همزباني از غم تو خوب تر نداشت
اين درد جانگداز زمن روی برنتافت
وين رنج دلنواز ز من دست برنداشت !
.
تنها و نامراد در اين سال های سخت
من بودم و نوای دل بينوای من
دردا كه بعد از آن همه اميد و اشتياق
ديرآشنا دل تو، نشد آشنای من …
.
از ياد تو كجا بگريزم؟! كه بي گمان
تا وقت مرگ دست ندارد ز دامنم
با چشم دل به چهره خود مي كنم نگاه
كاين صورت مجسم رنج است يا منم؟
.
امروز اين تويی كه به ياد گذشته ها
در چشم رنجديده ی من می كني نگاه
چشم گناهكار تو گويد كه «آن زمان
نشناختم صفای تو را» – آه ازين گناه !
.
امروز اين منم كه پريشان و دردمند
مي سوزم و ز عهد كهن ياد می كنم …
فرسوده شانه های پر از داغ و درد را
نالان ز بار عشق تو آزاد مي كنم
.
گاهی بخوان ز دفتر شعرم ترانه ای
بنگر كه غم به وادی مرگم كشانده است
تنها مرا به «تشنه طوفان» من مبين
ای بس حديث تلخ كه ناگفته مانده است …

گفتم: ز سرنوشت بينديش و آسمان
گفتی: غمين مباش كه آن كور و اين كر است !
ديدی كه آسمان كر و سرنوشت كور
صدها هزار مرتبه از ما قوی تر است ؟

{ فریدون مشیری }

با یک عالمه فاصله از خودم
انتظار دارم به تو برسم!
از اول هم آرزوهایم محال بودند…