تو میدانی بهانه چیست ؟؟
بهانه همان است که شب ها،
خواب از چشم خیس من می دزدد ..

بهانه همان است که روزها میان انبوهی از آدم ها،
چشمانم را پی تو می گرداند.

بهانه همان صبریست که به لبانم سکوت می دهد
تا گلایه ای نکنم از نبودنت…

{ عباس معروفی }

آرزویم این است
که این شهریور جورِ دیگری بیاید
آسمان نه مثل هر سال،امسال جورِ دیگری آبی
آفتاب بر بام خانه هامان جورِ دیگری بتابد
ابر‌ی اگر بارانی ست،جورِ دیگری ببارد
روزگار جورِ دیگری با ما
آدم‌ ها جورِ دیگری با هم
زندگی‌‌ ها جورِ دیگری باشند ..

آرزویم این است
یک روز حالِ من جورِ دیگری باشد
به سراغت بیایم
جورِ دیگری نگاهم کنی‌
جراتی داشته باشم
جورِ دیگری بگویم
” دوستت دارم ”

{ نیکی فیروزکوهی }

وقتی دیدمت
دوباره به دنیا آمدم
وقتی بوییدمت
پر از شکوفه شدم
وقتی شناختمت
مرگ آخرین چیزی بود
که از قلبم سر می رفت …

{ پونه ندایی }

گفته بودي
هر وقت که شعر مي نويسي
دوستم بدار
نمي دانم
از اين همه شعر نوشتن است
که ديوانه وار دوستت دارم
يا از اين همه دوست داشتن
که ديوانه وار شعر مي نويسم ..

{ واهه آرمن }

اشک هایم
حرف های ناگفتنی ست
که هر قطره اش
باغ پروانه های پر بسته
و گل های سرخی ست
که عطرهاشان خشکید ست
و ریختن
تقدیر برگ های پائیزی ست

جوان ثروتمندی نزد عارفی رفت و از او اندرزی برای زندگی نیک خواست. عارف او را به کنار پنجره برد و پرسید: «چه می‌بینی؟»
گفت: «آدم‌هایی که می‌آیند و می‌روند و گدای کوری که در خیابان صدقه می‌گیرد.»
بعد آینه بزرگی به او نشان داد و باز پرسید: «در آینه نگاه کن و بعد بگو چه می‌بینی؟»
گفت: «خودم را می‌بینم!»
عارف گفت: «دیگر دیگران را نمی‌بینی، در حالی که آینه و پنجره هر دو از یک ماده اولیه ساخته شده‌اند. اما در آینه لایه نازکی از نقره در پشت شیشه قرار گرفته و در آن چیزی جز شخص خودت را نمی‌بینی. این دو شی شیشه‌ای را با هم مقایسه کن؛ وقتی شیشه فقیر باشد، دیگران را می‌بیند و به آنها احساس محبت می‌کند. اما وقتی از جیوه (یعنی ثروت، کبر، غرور، پلیدی یا …) پوشیده می‌شود، تنها خودش را می‌بیند. تنها وقتی ارزش داری که شجاع باشی و آن پوشش جیوه‌ای را از جلو چشم‌هایت برداری تا بار دیگر بتوانی دیگران را ببینی و دوستشان بداری.

چوپانی عادت داشت تا در یک مکان معین زیر یک درخت بنشیند و گله گوسفندان را برای چرا در اطراف آنجا نگه دارد. زیر درخت سه قطعه سنگ بود که چوپان همیشه از آنها برای آتش درست کردن استفاده می‌کرد و برای خود چای آماده می‌کرد. هر بار که او آتشی میان سنگها می‌افروخت متوجه می‌شد که یکی از سنگها مادامی که آتش روشن است سرد است اما دلیل آن را نمی‌دانست.
چند بار سعی کرد با عوض کردن جای سنگها چیزی دست‌گیرش شود اما همچنان در هر جایی که سنگ را قرار می‌داد سرد بود تا اینکه یک روز وسوسه شد تا از راز این سنگ آگاه شود. تیشه‌ای با خود برد و سنگ را به دو نیم کرد. آه از نهادش بر آمد. میان سنگ موجودی بسیار ریز مانند کرم زندگی می‌کرد. رو به آسمان کرد و خداوند را در حالی که اشک صورتش را پوشانده بود شکر کرد و گفت: «خدایا، ای مهربان، تو که برای کرمی این چنین می‌اندیشی و به فکر آرامش او هستی پس ببین برای من چه کرده‌ای و من هیچگاه سنگ وجودم را نشکستم تا مهر تو را به خود ببینم.»

می توانید درک کنید
آدمی که روز و شب
آرزوی رسیدن به کسی را دارد
که هر روز و شب
جلوی چشمانش است
و نمی تواند به او دست یابد
چه حسی دارد آن آدم ؟

{ مارگارت آتوود }

می آئی
نمی آئی
می آئی
نمی آئی
کجای خواب گل هائی ؟
که من
پروانه پرپر می کنم هر شب !

موســیقی دلنــوازی ست
دستهـــای ِتو
وقــتِ نوازش موهـــایِ من.

“نیلوفر ثانی”.

ساعتم را فروختم …
تا حساب روزهاي نبودنت
از دستم در برود …
امروز
يك سال و
دو ماه و
سه هفته و
چهار روز و
پنج ساعت و
شش دقیقه و
هفت ثانیه
است كه نيستي ؛
اين نبض لعنتي
از ساعت هم دقيق تر است !!

{ شهناز اسحاقی }

خیالت که می وزد
پنجره
باران می شود
و بوسه ای تنها
راهی تو می شود در من
آنجا که نبودن ات
غمگین ترین جای باران ست
در پرسه های بی آغوش …

{ پرویز صادقی }

و تو به یاد نیاوردی
که آنجا ،
در آن گوشه ی متروک قلبت
عشقی جا مانده
عشقی ” زخم خورده ”
که بی تابانه می نالد
” روشنایی ام بخش! ”

روزها رفتند
و ما به هم نرسیدیم …
تو آن سوی مرزهای رویایی
در افقی که ناشناخته ها را در آغوش گرفته
و من
قدم می زنم
می بینم
می خوابم
و به فرداهای روشنی دل خوش می کنم
که با شتاب
به گذشته ی برباد رفته ام
می پیوندند

روزهایم
طعمه ی حسرت ها شدند
کی خواهی آمد ؟

{ نازک الملائکه }

ﻧﻪ ﺁﻧ‌ﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻮﺵ ﮔﺬﺷﺖ
ﻧﻪ ﺍین‌جا
ﺍﺳﻢ ﺩﺭﺑ‌ﺪﺭﯼ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﻔﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ‌ﺍﻧﺪ
ﺑﺎ ﭼﻤﺪﺍﻧﯽ
ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺍﺯ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎ
ﺩﺭ ﺁﻭﺍﺭﮔﯽ‌ﻫﺎ ﭘﯿﺮ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ !
ﺍﺯ ﻏﺮﺑﺘﯽ
ﺑﻪ ﻏﺮﺑﺘﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﻓﺘﻦ ﺳﻔﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺣﺮﮐﺖ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ ﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ
ﺍﺯ ﺷﻬﺮﯼ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﯾﮕﺮ ..

{ رسول یونان }

“دلـم”

بهــانه ی “تـــو” را دارد!

تــــو می دانــی بهانه چیست؟!

بهــانه،

همان است که شب ها خواب از چشم خیس من می دزدد…

بهــانه

همان است که…

روزها

میـان انبـوهی از آدم ها…

چشمانم را پـــی تو می گرداند.

بهــــانه…

همان صبری است که به لبانم سکـــوت می دهد؛

تا گلایه ای نکنم از “نبـودنت” !