پشت صحنۀ عشق
تنهائی ست
و هق هق بوسه های آواره

دست هایم
این جزیره های تنهائی
به فریادی ختم می شوند
که به ساحل نمی رسد
سکوت های قلب من
کلمات کوچکی ست
چون سیلاب های ماه
در آسمانی که هرگز نبوده است
واژه ها نحیف تر از آنند
که سایه ای داشته باشند
برگ های نجواگرشان را
از شاخه های آهِ من می چینند
آنجا که کسی
از دور ِ خاطره سوسو نمی زند
و سنگ های فاصله
استخوان های عشق را
می شکند !

مینویسم بدون تو
بدون حضور تو
با دلی تنها
با هزار آه
با نگاهی بغض آلود به این فاصله
به این شب ها به این کاغذ های باطله
کاغذ هایی برای کشیدن لطافت نگات
برای بیان مخمل رنگ چشمات
بدون تو
این واژه دلتنگی چه معنای دلگیری دارد
چه وسعتی…چه رنگ شبگیری دارد
بدون تو
سوگی دارد فضای اتاقم
و از با تو بودن خیال میبافم
اشک تمدید می شود در نگاهم
بدون تو آه بدون تو…
حسرت چه جولانی میدهد برای لحظه دیدار
جسمم چگونه میجوشد در این سوی دیوار
مثل یک بیمار
گذر کند این زمان طعنه تلخی است انگار
بدون تو قصه نیست
حال امشب و هر شب من است
بدون تو
لحظه های با تو بدون مثل نام قشنگ تو
پرستو وار از خاطره آرامشم کوچ میکند
بدون تو آه که زمان با من انگار گل یا پوچ میکند
بدون تو حال من اما…
پشت یک واژه آه
من تا همیشه تنها
ساده و کودکانه گریه میکنم

برایم از بــــازار یکــــ بغــــض خوبــــ بخــــر

نــه مثــــل اینــــ هـــا که دارم …

نه مثـــ ـل این ها که هــ ـر روز می شکننــ ـد

مث میخی که لج افتاده با سنگ
دارم از زندکی سرخورده میشم
نمیدونه تموم زندگیمه
نمیدونم کجای زندگیشم

تموم اتفاقایی که افتاد
تموم خاطرات و پس فرستاد
اصن شاید من و یادش نمونه
اصن شاید من و یادش نمیاد

همون بهتر که از من دور باشه
یه وقتایی رو باید سوخت تا ساخت
من اونقد داغ دارم توی سینه م
که میشه یه جهنم راه انداخت

من اونقد گریه هام و دود کردم
که یه دریا به خاکستر بدل شد
غروری رو که می گفت دوس داره
شکست و ساده تو اشکام حل شد

من اونقد بغضم و لبخند کردم
که میشه با خودم همدرد باشم
من اونقد مرد بودم که بفهمم
یه وقتایی نباید مرد باشم ..

{ هانی ملک زاده }

آتش اگر یک شب بگیرد دامنت را
باید به یادت آوری دل کندنت را
من آن درختم که به لطف سوختن هام
رد کردی از سر سوز سخت بهمنت را
زیباییت همیشه پیشت نیست، یک روز
چوب حراجی می زند دنیا ، تنت را
دیوانه ی سر در گریبانی نمانده ست
تنها منم ، افسوس سوزاندی منت را
تنهایی یعنی باد بردارد برایت
گرد و غبار مانده بر پیراهنت را
باید بسوزانی زمستان را به پایش
آتش اگر یک شب بگیرد دامنت را

{ جواد سنجری }

تو را می خواهم و دانم که هرگز
به کام دل در آغوشت نگیرم
تویی آن آسمان صاف و روشن
من این کنج قفس مرغی اسیرم

ز پشت میله های سرد تیره
نگاه حسرتم حیران به رویت
در این فکرم که دستی پیش آید
و من ناگه گشایم پر به سویت

در این فکرم که در یک لحظه غفلت
از این زندان خاموش پر بگیرم
به چشم مرد زندانبان بخندم
کنارت زندگی از سر بگیرم

در این فکرم من و دانم که هرگز
مرا یارای رفتن زین قفس نیست
اگر هم مرد زندانبان بخواهد
دگر از بهر پروازم نفس نیست

ز پشت میله ها هر صبح روشن
نگاه کودکی خندد به رویم
چو من سر می کنم آواز شادی
لبش با بوسه می آید به سویم

اگر ای آسمان خواهم که یک روز
از این زندان خامش پر بگیرم
به چشم کودک گریان چه گویم
ز من بگذر که من مرغی اسیرم

من آن شمعم که با سوز دل خویش
فروزان می کنم ویرانه ای را
اگر خواهم که خاموشی گزینم
پریشان می کنم کاشانه ای را

{ فروغ‌الزمان فرخزاد عراقی }

بازی تلخی است ، وقتی در قماری سرسری
خشت خشتم را به دست آورده ای با دلبری ..

برگهایم را به آتش بسته پاییزِ ” دلت ”
در خیابان ، زرد و تنها مانده ام .. تا بگذری

در غیاب روزهای رفتنت حک کرده ام
اسم زیبای تو را بر خاتم انگشتری …

در مدار چشمهای روشن خورشیدی ات
همچنان می چرخد و می خواهدت این مشتری

این همه پروانه را مشغول خود کردی چرا ؟!
اینقدر شاعر که در آغوش خود می پروری ..

صبح ها ، دنبال تو خورشید هم سر می زند ..
از قوانین طبیعت .. یک سر و گردن سری !

آمدی در خواب من .. پیراهن یاسی بپوش
دشت گُل وقتی به تن داری ؛ تماشایی تری

شانه را بگذار و از آیینه دلجویی بکن
وای ! اگر از زلف زیبایت بیفتد روسری ..

{ یسنا فاضلی }

وقتی به تو فکر می کنم
دست من نیست
طرز احساسی که دارم !
من از عهد باران
تو را خواسته ام
و هیچ دستی
توان تغییر گذشته را ندارد
حتّی تو !

{ پرویز صادقی }

دلم باران
دلم دریا
دلم لبخند ماهی ها
دلم اغوای تاکستان به لطف مستی انگور
دلم بوی خوش بابونه می خواهد
دلم یک باغ ِ پر نارنج
دلم آرامش ِتُرد وُ لطیف ِ صبح شالیزار
دلم صبحی
سلامی
بوسه ای
عشقی
نسیمی
عطر لبخندی
نوای دلکش تارو کمانچه
از مسیری دورتر حتی
دلم شعری سراسر دوستت دارم
دلم دشتی پر از آویشن و گل پونه می خواهد
دلم مهتاب می خواهد که جانم را بپوشاند
دلم آوازهای سرخوش مستان ِ بی دل
نیمه شب ها زیر پوست مهربان شب
دل ای دل گفتن شبگردهای عاشق ِدیروز
دلم دنیای این روز من و ما را
به لطف غسل تعمید کشیش عشق
از اول مهربان تر شادتر آبادتر
حتی بگویم زیرو رو وارونه می خواهد ..
دلم ….

{ بتول مبشری }

می توانم گوشه ی میخانه ی مغزم
تا هزاران سال و قرن دور
با سیاهی های چشمانت بیندیشم ..

{ رضا براهنی }

در عشق هر اندازه سختی دیده باشد
امکان ندارد اندکی ترسیده باشد
او در خودش می ریخت دردی را که شاید
کمتر کسی این درد را فهمیده باشد ..
هر روز قلب زخمی اش می سوخت انگار
روی دلش کوه نمک پاشیده باشد
از هر طرف می رفت زخمی تازه می خورد
انگار تیغ از آسمان باریده باشد ..
او خسته خواهد شد دقیقا مثل حالا
وقتی به هر ساز شما رقصیده باشد
چیزی نمی فهمد کسی از حال و روزِ
مردی که تنها با همه جنگیده باشد ..
دستان یک مرد قوی می لرزد اما
تنها زمانی که دلش لرزیده باشد ..

{ حسین شکیبایی }

تو را به ترانه‌ها بخشیدم
به صدای موسیقی
به سکوت شکوفه‌ها
که به میوه بدل می‌شوند
و از دستم می‌چینند ..
تو را به ترانه‌ها بخشیدم
با من نمان
عمر هیچ درختی ابدی نیست
باید به جدایی از زندگی عادت کرد ..

{ شمس لنگرودی }

بچه که بودم
دلم خوش بود
هر شب با قصه های مادر بزرگ
به خوابم می آیی
آنقدر که تا صبح سر گرم باشم
اما این روزها
سرم را باشیشه های آبکی گرم می کنم
تا تو را بیشتر ببینم
هر چند فاصله خانه ما
تا قصر شما
آنقدر زیاد است
که هیچ وقت به تو نمی رسم
درست مثل همین ماهی
که هر شب خواب دریا را می بیند
یا پلنگی
که در حسرت ماه می میرد!
دیگر بس است
باید سکوت کنم و
گوش دهم به نوار قلبم که این روز ها
بد جور فالش می زند…

“یزدان تورانی”

می دانم
آخر یک روز…
خسته می شود از نیامدنش
شوخی که نیست
مگر آدم چقدر می تواند نیاید؟…

خیال بوسه ای که اینجا
جا گذاشتی اش،
بر لبانم سنگینی می کند…
به خاک می افتم در مقابلت
فکر می کنی چیز دیگری هم
برای باختن دارم هنوز؟

دوستم نداشت میدانستم بازهم میپرسیدم
دروغ میگفت امادروغ هایش هم شیرین بود
هرچه دلتنگ ترمیشدم بی رحم ترمشد
هرقطراشکم لبخند اومیشد
کاش میفهمید تب وداروبدحالم
بااون همه سردی هنوزدوسش دارم..

دلت را هنـــگــامــی غم مـی گیــرد

که نــگــاهــت به دستـــانِ گـــره خورده ی

دو آدم،

خیـــره مـــی مـــاند!

طعم بوسه خیال
دو چندان می شود
وقتی که دلم باور می کند
یک جایی دور…
تو از خواب می پری
و در حالی که
گرمایی بر گونه ات حس می کنی
نام مرا بر لب می آوری…