می توان در قاب خیس پنجره
چک چک آواز باران را شنید
می توان دلتنگی یک ابر را
در بلور قطره ها بر شیشه دید
می توان لبریز شد از قطره ها
مهربان و بی ریا و ساده بود
می توان با واژه های تازه تر
مثل ابری شعر باران را سرود
می توان در زیر باران گام زد
لحظه های تازه ای آغاز کرد
پاک شد در چشمه های آسمان
زیر باران تا خدا پرواز کرد.

نیمه گمشده ام آخر کیست

این سوالیست که با خود دارم

نیمه گمشده ام یک سیب است

سیب سرخی که ز باغ ازلی می آید

نیمه گمشده ام یک آهوست

وچه چشمان سیاهی دارد
چقدر تندرواست

مثل این که دل او نیز هوایی دارد

نیمه گمشده ام یک دریاست

چقدر موج و تلاطم دارد
چقدر جذر چقدر مد چقدر آبی روشن دارد

نیمه گمشده ام یک رود است

از کنار دل من می گذرد
و ترش می سازد به هوای دل سودا زده اش

نیمه گمشدهام یک کوه است

پر صلابت پر حجم و عجب شرم و حیایی دارد

نیمه گمشده ام یک بید است

که به مجنون صفتی مشهور است

نیمه گمشده ام یک فصل است

که همه فصل خدا را دارد

نیمه گمشده ام یک ساز است

و صدای نی مجنون دارد
و صدای دل پر درد زمان که برای دل من می خواند

نیمه گمشده ام یک ابر است

سیرت و صورت زیبا دارد
ولی گه گاه دلش می گیرد پس کمی اشک ز خود می بارد

نیمه گمشده ام یک دشت است

پر ز گلهای شقایق شده است
پر ز عطر است پر ز سنبل

پر ز خواب گل مریم شده است

نیمه گمشده ام مهتاب است

که شب تار به هم می پوید

نیمه گمشده ام یک تنهاست

که دلی پر ز شکایت دارد
و کسی را به نفس می خواهد که بر او راز و غم دل گوید

نیمه گمشده ام در یاد است

و درون دل من می ماند

نیمه گمشده ام را ز خدا می خواهم
و برای دل مهتابیمان نور و عشق ابدی می خواهم
نور و عشقی ز صفا می خواهم که میان من و اوجاوید است

غصه ی دوری دلدار مرا پیرم کرد / غم هجران نگارم ز جهان سیرم کرد / گریه کردم ز فراغت گل من باور کن / که مرا غربت این شهر زمین گیرم کرد .

یک روز دیر…

که دیگــَـر،
بازگشت هیچ معنایی نخواهد داشت،

باز خواهی گــَشت!
روزی که در مُرداب قلبَم
هیچ نیلوفَر وَحشی

برای پیچیدَن به دور قامَتت نَمی روید
روزی که دیگر،
بهانه ای برای زیستَن وجود نخواهَد داشت…

باز خواهی گـــَشت!
روزی که تمام لحظه های سپُرده بر باد
تو را در پیش رویم

بر خاک می اَفکــَـنند

یک روز…

یک روز دیــــــــــــر!

امشب از آسمان دیدۀ تو

روی شعرم ستاره می‌بارد

در سکوت سپید کاغذها

پنجه‌هایم جرقه می‌کارد

آری، آغاز دوست داشتن است

گرچه پایان راه ناپیداست

من به پایان دگر نیندیشم

که همین دوست داشتن زیباست

از سیاهی چرا هراسیدن

شب پر از قطره‌های الماس است

آنچه از شب به جای می‌ماند

عطر سکرآور گل یاس است
فروغ فرخزاد

اي همنفس ! با من بمان امشب هواي گريه دارم

اين لحظه هاي غربت و غم را براي گريه دارم

دارم غمي پنهان گداز و ، مردم چشمم گواه است

در برق اين آيينه ي روشن صفاي گريه دارم

من بي بهارم ، قاصد پاييز توفانزاي تلخم

من ابر باران خيز غمگينم ، هواي گريه دارم

با ياد گلهايي که از اين باغ توفان ديده رفتند

چون جويبار فصل پاييزي نواي گريه دارم

دارم لبي نا آشنا با خنده هاي شادماني

اما نگاهي دردمند و آشناي گريه دارم

تا کي نگريم ؟ پنجه بيداد خاموشي مرا کشت

امشب در اين خلوت اميد هاي هاي گريه دارم

زين کلبه غمگين مرو تا سر به دامانت گذارم

در کنج اين غربتکده ماتم سراي گريه دارم

بر شانه ات سر مي نهم تا با فراق دل بگريم

با اين همه اندوه خود، شادم که جاي گريه دارم

افسوس! اي که بار سفر بستي

کي مي توانم از تو خبر گيرم؟

گفتي به من که باز نخواهي گشت

اما چگونه دل ز تو برگيرم؟

ديگر مرا اميد نشاطي نيست

زين لحظه ها که از تو تهي ماندند

زين لحظه ها که روح مرا کشتند

وانگه مرا ز خويش برون راندند

گر شعر من شراره آتش بود

اينک به غير دود، سياهي نيست

گر زندگي گناه بزرگم بود

زين پس مرا اميد گناهي نيست

آري، تو آن اميد عبث بودي

کاخر مرا به هيچ راها کردي

بي آنکه خود به چاره من کوشي

گفتي که درد عشق دوا کردي

چشم تو آن دريچه روشن بود

کز آن رهي به زندگيم دادند

زلف تو آن کمند اسارت بود

کز آن نويد بندگيم دادند

اينک تو رفته اي و خدا داند

کز هر چه بازمانده، گريزانم

ديگر بدانچه رفته نينديشم

زيرا از آنچه رفته پشيمانم

خواهم رها کنم همه هستي را

زيرا در آن مجال درنگم نيست

در دل هزار درد نهان دارم

زيرا دلي ز آهن و سنگم نيست…

” نادر نادرپور “

در را کـه مــی بـــندی ،
بـــــاد هــــم ..
پــشت ِ خــانـه ات ..
زوزه مــی کــــشد !
مـــن کــــه مـــــنم !

به نام عشق که زیباترین سر آغاز است

هنوز شیشه ی عطر غزل درش باز است

جهان تمام شد و ماهپاره های زمین

هنوز هم که هنوز است کارشان ناز است

هزار پند به گوشم پدر فشرد و نگفت

که عشق حادثه ای خانمان بر انداز است

پدر نگفت چه رازی است این که تنها عشق

کلید این دل ناکوک ناخوش آواز است

به بام شاه و گدا مثل ابر می بارد

چقدر عشق شریف است و دست و دل باز است

بگو هر آنچه دلت خواست را به حضرت عشق

چرا که سنگ صبور است و محرم راز است

ولی بدان که شکار عقاب خواهد شد

کبوتری که زیادی بلند پرواز است …

استاد عزیز آقای سعید بیابانکی

روزنا مه ها تنها در یک جا با هم

همدل می شوند…

در جایی که

از “سرما”

رو انداز “انسان کنار خیابانی”

هستند….!!!

خوش بحالت حوا،خودت بودی و آدمت!

وگرنه آدم تو هم ب هوای دیگری میرفت.

بخند کودک همسایه …

من اندوه‌های زیادی را دیدم که سر پیچ همین خیابان

چشم انتظار بزرگ‌سالی تو هستند.

” رویا شاه حسین‌زاده