دانی از زندگی چه می خواهم
من تو باشم ، تو ، پای تا سر تو

زندگی گر هزار باره بود
بار دیگر تو ، بار دیگر تو

آنچه در من نهفته دریایی ست
کی توان نهفتنم باشد

با تو زین سهمگین توفانی
کاش یارای گفتنم باشد

بس که لبریزم از تو می خواهم
بروم در میان صحراها

سر بسایم به سنگ کوهستان
تن بکوبم به موج دریاها

بس که لبریزم از تو می خواهم
چون غباری ز خود فرو ریزم

زیر پای تو سر نهم آرام
به سبک سایه ی تو آویزم

آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه نا پیداست

من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست

فروغ فرخزاد

مدتی است ابر بهارم برای تو
باید ولم کنند ببارم برای تو

این روزها پر از هیجان تغزلم
چیزی بجز ترانه ندارم برای تو

جان من است و جان تو امروز حاضرم
این را به پای آن بگذارم برای تو

از حد دوست دارمت اعداد عاجزند
اصلن نمی شود بشمارم برای تو

این شهر در کشاکش کوه و کویر و دشت
دریا نداشت دل بسپارم برای تو

من ماهیم تو آب تو ماهی من آفتاب
یاری برای من تو و یارم برای تو

با آن صدای ناز برایم غزل بخوان
تا وقت مرگ حوصله دارم برای تو

“شاعر: مهدی فرجی”

مثل ابر دلم گرفته مثل بارون خیسه خیسم
یه قلم دستم گرفتم گریه هام و می نویسم
تن به هر راهی سپردم به تو اما نرسیدم
از نگاه خسته ی من دیگه پیداست که بریدم
برو ای رفتنی من لحظه هات و نده از دست
منه آشنا ترینت دیگه فردا یه غریبست
این قراره روزگاره تو یه آرزو بمونی
جون دل کندن ندارم تو برو شاید بتونی
اولین واژه ست رو لب هام اما آخرین کلامه
این خداحافظی من ظاهرش مثل سلامه
خظ پایان من و تو روی چندتا خط نوشته
خوب به این نامه نگاه کن دست خط سرنوشته
برو ای رفتنیه من لحظه هات و نده از دست
من آشنا ترینت دیگه فردا یه غریبست
این قراره روزگاره تو یه آرزو بمونی
جون دل کندن ندارم تو برو شاید بتونی

پی به راز سفرم برد و چنان ابر گریست
دید بازآمدنی در پی ِ این رفتن نیست
همه گفتند ” مرو ” دیدم و نشنیدمشان
مثل این بود به یک رود بگویند : بایست !
مفتضح بودن از این بیش که در اول قهر
فکر برگشتنم و واسطه‌ای نیست که نیست
در جهان ِتهی از عشق نمی‌مانم چون
در جهان ِ تهی از عشق نمی‌باید زیست…
دهخدا تجربه‌ی عشق ندارد ورنه
معنی « مرگ » و « جدایی » به یقین هردو یکی‌ست …

تو از فردا چه می پرسی
تو امروزش هنوز موندم
من اون دیروزشم حتی
نمک پاشیده خوابوندم

چه امروزی چه فردایی
چه دردی داره تنهایی
به داد دل برس ای یار
اگه دل واپس مایی
اگه دل واپس مایی

به این روزا بگو قهرم باهاشون
نمی تونم بیفتم پابه پاشون
تو که نیستی غمی داره نگاشون
چقدر دیر می گذره اون لحظه هاشون
چقدر دیر می گذره اون لحظه هااااشون

تو که رفتی ورق برگشت
تو که بودی چه خوب می گذشت
حالا از مال این دنیا
نهی داریم گروی هشت

تو که بودی دلم خوش بود
اگه تنهایی ناخوش بود
تو که بودی منم بودم
حالا نیستی که نابودم

اگه زودتر برسونی خودت رو
ببینه چشم من رنگ رختو
به اشتباه بودن راه میفتند
محاله با تو من از پا بیفتم
محاله با تو من از پا بیفتم
حالا نیستی که نابودم

به این روزا بگو قهرم باهاشون
نمی تونم بیفتم پابه پاشون
تو که نیستی غمی داره نگاشون
چقدر دیر می گذره اون لحظه هاشون
چقدر دیر می گذره اون لحظه هااااشون

به این روزا بگو قهرم باهاشون
نمی تونم بیفتم پابه پاشون
تو که نیستی غمی داره نگاشون
چقدر دیر می گذره اون لحظه هاشون
چقدر دیر می گذره اون لحظه هااااشون

تو از فردا چه می پرسی
تو امروزش هنوز موندم
من اون دیروزشم حتی
نمک پاشیده خوابوندم

چه امروزی چه فردایی
چه دردی داره تنهایی
به داد دل برس ای یار
اگه دل واپس مایی
اگه دل واپس مایی

به این روزا بگو قهرم باهاشون
نمی تونم بیفتم پابه پاشون
تو که نیستی غمی داره نگاشون
چقدر دیر می گذره اون لحظه هاشون
چقدر دیر می گذره اون لحظه هااااشون

هنوزم جای انگشتات روی برگای گلدونه
گلدونی که تو این خونه همیشه تازه میمونه
هنوزم عکس بیدارت تو قاب سرد چشمامه
تو که نیستی صدای تو مثه یک سایه همرامه
هنوزم بوف تنهایی نه می گریه نه می خونه
دل خوش باورم انگار تو رو برگشته می دونه
برای دفتر شعرم کلام تازه بودی تو
برای اوج آوازم یه هم آوازه بودی تو
ولی افسوس که این احساس فقط در سینهء من بود
نفهمیدم که دست دوست سلاح تیز دشمن بود
هنوزم بوف تنهایی نه می گریه نه می خونه
دل خوش باورم انگار تو رو برگشته می دونه

اگرچه قرعه ی فالت
زد و آخر به نامم خودرد
ولی اون حادثه اون روز
تموم تازگیمو برد
اگرچه باغ دست تو
به ذهنم بوی گل آموخت
ولی با تو فقط با تو
تموم برگ و بارم سوخت

همیشه علت خواستن
دلیل پوچی من شد
شکست از دیگری بد نیست
چه سنگینه شکست از خود
تو مرگ قلبمو خواستی
رسید اون لحظه ی موعود
تو اون روزی که عشق تو
فراسویش غروبی بود

اگر بعد از تو سهم من
همین آیینه است ای مرد
ولی حتی گریز از تو
در این آیینه محوم کرد
عبور عشق تو در دل
کشیده طرح دلتنگی
به غیر از مسخ من با من
چه کردی ای بت سنگی
چه کردی ای بت سنگی

بغض کرده ام
این بغض لعنتی،
با هیچ چیز نمی شکند
جز با صدای تو…
صدایت را می خواهم
هستی…؟

گریان شده دلم…
همچون دخترکی لجباز…
پا به زمین می کوبد…
تو را می خواهد…
فقط تو را…

دلم نه عشق می خواهد نه درو غ های قشنگ…
نه ادعاهای بزرک نه بزرگ های پر ادعا…
دلم یک فنجان قهوه داغ می خواهد و
یک دوست که بشود با او حرف زد و
بعد پشیمان نشد.