حال که آمده ای
کمی بیشتر از نوشیدن یک فنجان چای
کمی بیشتر از یک،دو بوسه بمان
کمی بیشتر از یک آغوش،یک گفتگوی عاشقانه
من سال ها بوسه به تو بدهکارم
می بینی برای بیشتر ماندنت چقدر بهانه های زیبا دارم…

پاره تنم،به تن دیگری رفت
عادتم را که می دانی
چندشم می شود
لباسی که به تن دیگری بوده را بپوشم…

تو مثل شایعه
در من پراکنده ای
از دهان شعری به شعری دیگر

“شاعر: پرویز صادقی”

فهمیده ام که نفرت هم مثل دیگر احساسات
مثل عشق،قیمت دارد
تنفر را هم نباید خرج هرکسی کرد…

خواهش می کنم پنجره را باز بگذار و برو…
هوای دلم
به وسعت تمام حرف های نگفته گرفته است.

سکوت می کنم…
بگذار حرف های دلم آنقدر یکدیگر را بزنند تا بمیرند.

مدتی است فکرم درد می کند
دکتر ها می گویند
توده ای از حرف های ناگفته در سر دارم…

ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﻣﯿﮕﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﺖ،
ﻭﻗﺘﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ، ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺖ
ﺷﺎﯾﺪ ﻭﻗﺖ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺴﺮﺕ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ
ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻡ
ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﻭ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺑﮑﺸﻢ
ﺩﯾﺮﻭﺯ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ ﻓﺮﺩﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ ، ﻓﺮﺩﺍ ﺁﻣﺪ ﻭ
ﺩﯾﺪﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻟﻢ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ
ﻣﺪﺗﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﺩﯾﺮﻭﺯﻡ ، ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﺩﺍﺭﺩ
ﻭﻗﺘﯽ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻋﺸﻘﺖ ﻣﯿﺴﻮﺯﻡ؟
ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺩ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﯿﺎﯾﯽ ،ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻣﺮﺍ
ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ !
ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺩﻟﻢ ﺑﻮﺩ ﻧﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ، ﺍﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ
ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ
ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻏﺮﻭﺏ ﺗﺎ ﯾﮏ ﺩﻝ ﺳﯿﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ ، ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ ﺁﺭﺍﻡ
ﺷﻮﻡ ، ﻏﺮﻭﺏ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻐﺾ ﺳﺪ ﺭﺍﻩ ﺍﺷﮑﻬﺎﯾﻢ ، ﺷﺐ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ
ﻧﺸﮑﺴﺘﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﻏﻤﻬﺎﯾﻢ،
ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ، ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺗﻮ
ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ
ﺗﻤﺎﻡ ﻫﺴﺘﯽ ﺍﻡ ﺗﻮﯾﯽ ،ﺍﺯ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ
ﻧﯿﺴﺘﻢ ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﺪﺗﯽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ،ﻣﺎﻝ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ !
ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﯿﺰ ﺍﻫﻞ ﺩﯾﺎﺭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ ، ﺗﻮ ﺭﻫﮕﺬﺭﯼ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ
ﺗﻮ ﻣﺪتی ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ
ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﻫﻞ ﺩﻝ ﻧﯿﺴﺘﯽ ، ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﯾﮑﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ، ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﺸﻮﻡ ، ﻣﻦ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺑﺎﺯ
ﻫﻢ ﺑﺎﺯﯾﭽﻪ ﺩﺳﺖ ﻏﻤﻬﺎ ﻣﯿﺸﻮﻡ !
ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﻣﯿﮕﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﺖ ، ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﯽ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﻫﺎﯾﺖ ، ﺑﺎﺯ
ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻤﺖ

چقدر مسخره است !
آدمیزاد بیست سال
سی سال
چهل سال
عین آدم زندگی میکند
بعد یک نفر
با یک نگاه
آدم را دیوانه میکند
هوای زندگیت را داشته باش
آدمیزاد در یک چشم برهم زدن دیوانه می شود ..

{ مصطفی سامان }

اگر پرنده را به قفس بیندازی ،
مثل این است که پرنده را قاب گرفته باشی !
و پرنده ی قاب گرفته ، فقط تصور باطلی از پرنده است ”
منت آب و دانه بر سر او مگذار و امنیت و رفاه را به رخ او نکش .
عشق ، طالب حضور است و پرواز ،
نه امنیت و قاب …

{ نادر ابراهیمی }

پرم از اشک…
آنقدر که
دنیا باید چتر بر سرش بگیرد
با احتیاط مرا ورق بزند…