زيباترين حرفت را بگو
شکنجه ي پنهانِ سکوتت را آشکاره کن
و هراس مدار از آنکه بگويند
ترانه يي بيهوده مي خوانيد
چرا که ترانه ي ما
ترانه ي بيهودگي نيست
چرا که عشق
حرفي بيهوده نيست …
حتي بگذار آفتاب نيز بر نيايد
به خاطرِ فرداي ما اگر
بر ماش منتي ست ؛
چرا که عشق
خود فرداست
خود هميشه است .
احمد شاملو
عشق…
کودتای ست
در کيميای تن
و شورشی ست شجاع
بر نظم اشياء
و شوق تو
عادت خطرناکی ست
که نمی دانم چگونه از دست آن
نجات پيدا کنم
و عشق تو
گناه بزرگی ست
که آرزو می کنم
هيچ گاه ” بخشيده ” نشود
خدایا باور افسردگان را ، چون بهاران ، زندگانی ده
و روح خستگان را هم ، خروشی جاودانی ده
کویر قلب تنهایان ، به مهری آبیاری کن
به کوی بی کسان، یک مهربانی ، آشنایی را ، تو راهی کن
هر آن کس را که با هجر عزیزی امتحان کردی
به یاد خاطراتش ، عاشقانه زندگی کردن ، تلافی کن
بکوبان با سر انگشتان مهری ، کوبه ی در های غربت را
بسوزان ریشه های سرد نفرت را
حبیبا ، سال نو را ، سال نور و عاشقی فرما
بزرگا ، زندگی کردن ، نشانم ده
و راه و رسم دل دادن ، ستاندن ، پیش پایم نه
به کامم لذت با هم نشستن ، مهر ورزیدن عنایت کن
فهیم ارزش هر لحظه ام گردان
بدانم خنده در آیینه ، بس زیباست
بفهمم بغض در آدینه ، دست ماست
بخوانم با قناری ها ، خدا اینجاست
بجویم من خدایم ، چون که حق زیباست
عزیزا هفت سین عیدمان را
سایه سار سبز سیمای سحرخیزان سرو اندیش ساعی ، مرحمت فرما
خدایا باور تغییر را
این کیمیا درس بهاران راه
در اعماق قلوبت یخ زده ؛ گرم و شکوفا کن
تو خار هر کدورت را
به گلبرگ گذشتی ، بی اثر گردان
چکاوک را تو یاری کن
به آوازی ، دل همسایه مان را ، شاد گرداند
شقایق را
که دشت لخت و عریان ، شعله پوشاند
به خوشبختی ، نشان کوچه ی بن بست ما را ده
نشان مردم این شهر را ، یاد بهار آور
خدایا ، در طلوع سال نو
آغاز راه سبز فردا ها
تو قلب هر مسافر را ، به نور معرفت
آگه به رمز و راز زیبای سفر فرما
بفهمان زندگی بی عشق ، نا زیباست
که قدر لحظه ها
در لحظه ، نا پیداست
“به نام خوب خدا”
یک گیاه در میانه زمستان به یاد تابستان گذشته نیست،
بلکه متوجه بهاری است که از راه می رسد.
گیاه روزهایی را که گذشته است به یاد نمی آورد،
بلکه از روزهایی که در پیش است خبر می دهد.
گیاه از آمدن بهار اطمینان دارد،
و با رسیدن آن از درون خویشتن سربلند می کند.
بهار یعنی نو شدن،
یعنی دوباره شروع کردن،
یعنی کامل کردن رویایی که زمستان و تابستانش را هموار کرده اید.
بهاری که او هم از پنبه زدن های برف زمستانی
و داغ کردن های آفتاب ظهر تابستان بی خبر نیست،
اما ولع لمس شکوفه های بهار نارنج او را به صبح فروردین رسانده است.
پس آرزوهایتان را صیغل دهید …
تا برق نگاهتان همواره مملو از امید و عشق به کسانی باشد، که همه داشته های دنیا ،
جایگزین خوردن یک فنجان چای در کنارشان نمی شود.
“کافه تنهایی … “
سال نو را به شما …
و همه آنان که دوستشان دارید تبریک می گوید
و آرزوی شادی و سلامتی روز افزون برایتان دارد ….
این چه رازیست که در پرده چشمان تو خفته ست به ناز ؟
ای که در چهره پر مهر تو جاریست بهار
از غم عشق تو دل آشفته ست
و نفس می کشد آرام و صبور
زیر آوار تب و درد فراق
پریان در خوابند
من و اشک و دل و غم بیداریم !
گر چه بر خانه قلب من غم
بی امان می تازد
لیک در ظلمت این درد خموش
شوق دیدار تو تا صبح بهار
زنده اش می دارد
زنده اش می دارد
کاش می دانستی زندگی فردا نیست
زندگی امروز است
زندگی قصه ی عشق است و امید
صفحه ی غم ها نیست
به چه می اندیشی
نگرانی بی جاست
عشق این جا
تو این جا
و خدا هم این جاست
لحظه ها را دریاب بر لب جوی نشین
بر تن مست چمن مست بخوان
پای در راه گذار، راه ها منتظرند
تا تو هر جا که بخواهی برسی
تو بیاموز رها گشتن را تا نماند قفسی …
عشق اگر عشق باشد ؛
هم خنده هايت را دوست دارد ،
هم گريه هايت را ….
هم شادي ات را دوست دارد ؛
هم غم هايت را …
هم لحظه هاي شادابي ات را مي پسندد ،
هم روز هاي بي حوصلگي ات را …
هم دقايق پر ازدحامت را همراهي ميکند ،
هم دقايق تنهايي ات را …
عشق اگر عشق باشد ،
هم زيبايي هايت را دوست دارد ،
هم اخم هايت را در روزهاي تلخي …
هم سلامتت را مي پسندد ،
هم روزهاي گرفتاري و بيماري همراهي ات مي کند …
عشق اگر عشق باشد ،
با يک اتفاق ،
تو را تعويض نمي کند ،
همراهي ات مي کند تا بهبود يابي …
عشق اگر عشق باشد ،
هر ثانيه دستانش در دستان توست ،
در سختي و آساني …
تا ابد
سلام ای خواب …
ای رویا…
سلام ای آنکه با تو عشق شد پیدا
سلام ای آشنا،
ای مه…
سلام ای مونس شبها…
مرا با خود ببر زینجا
نمی دانی که چشمانت چه با من می کند هر شب ….
نمی دانی فریب چشم های تو طلسمم می کند دیوانه می سازد نگاهم را
ولی افسوس اینجا !
فاصله صدها هزاران راه را باید بپیماید
و من تنها ندارم طاقت رفتن
نگاهم کن بشو همراه من
اینجا بی تو تنهایم ….
و می گیرم سراغ چشم هایی را که یک شب آتشی افکند در جانم ….
ولی افسوس …
این آتش زبان شعر هایم را نمی داند
نشد همراه…
ندانست این دل تنها که یک دم هم زبانی را طلب دارد
نمی داند دل تنها پری رویان دیگر را
نمی داند اگر یک دم !
شبی !
تنها !
زبانم را بداند او
من آن شب را کنم تا صبح فردا روشن از مهتاب
و فردا روز آغاز است …
عبور باید کرد تا افق پیداست
عبور باید کرد تا جای قدم هایت برجاست
عبور باید کرد از مقابل این لبخندهای فرو خورده
از میان این منظره های چروک خورده
از اجتماع این همه قلب های ترک خورده
باید وا گذاشت و رها کرد
این عشق های خط خطی را
این ثانیه های پاپتی را
باید عبور کرد از امواج بی کسی
باید عبور کرد
عبور باید کرد تــا بهار
تـا سرسبزی چنار
تا بوی خوش یار
باید ترک کرد همه ی آسودگی های پوشالی را
تمام دلخوشی های تکراری را
این همیشه عاشقانه های سفالی را
عبور باید کرد تا نـور
تا هـور
تا لمس بی واسطه ی حضور…
آخرین دیدگاه‌ها