از این جا
تا جایی كه تویی
قدم نمی رسد
دست دراز می كنم
چیزی می نویسم
دریایی
دلی
قابی
غمی
از بی نشان
تا نشانی كه تویی
مرهم نمی رسد
در این جا و این دَم
رونقی نیست
عطشناك آنم
آن دَم نمی رسد …

هميشه منتظرت هستم
خيال مي کنم پشت در ايستاده اي و در ميزني
اينقدر اين در کهنه را باز و بسته کرده ام که لولايش شکسته است
لولاي شکسته در را عوض ميکنم
انگار کسي در ميزند
در را باز مي کنم و در خيالم تو را مي بينم که پشت در ايستاده اي
مي گويم :
بانو خوش آمدي
ولي تو نيستي
پشت در تنهاييست
در را مي بندم و باز دوباره باز ميکنم
ولي هنوز هم نيستي
اينقدر باز ميکنم و مي بندم که لولاي در دوباره مي شکند
کاش مي آمدي
مي دانم چشم خسته ام بسته خواهد شد
قلبم خسته ام خواهد ايستاد
ولي تو نخواهي آمد
بانو
بانو
بانو جان
تا آخر عمر فقط همين خواهد بود
من و در و لولاي شکسته
و حسرت ديدار تو
فقط همين

“کيکاووس ياکيده”

به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد
به جویبار که در من جاری بود
به ابرها که فکرهای طویلم بودند
سلامی دوباره خواهم داد
می آیم می آیم می آیم
و آستانه پر از عشق می شود
و من در آستانه
به آنها که دوست می دارند
و دختری که هنوز آنجا
در آستانه پُر عشق ایستاده
سلامی دوباره خواهم داد

مي روم اما بدان يک سنگ هم خواهد شکست

آنچنان که تارو پود قلب من از هم گسست

مي روم با زخم هايي مانده از يک سال سرد

آن همه برفي که آمد آشيانم را شکست

مي روم اما نگويي بي وفا بود و نماند

از هجوم سايه ها ديگر نگاهم خسته است

راستي : يادت بماند از گناه چشم تو

تاول غربت به روي باغ احساسم نشست

طرح ويران کردنم اما عجيب و ساده بود

روي جلد خاطراتم دست طوفان نقش بست

عشق پرواز بلندي‌ست مرا پر بدهيد
به من انديشه از مرز فراتر بدهيد

من به دنبال دل گمشده‌اي مي‌گردم
يك پريدن به من از بال كبوتر بدهيد

تا درختان جوان، راه مرا سد نكنند
برگ سبزی به من از فصل صنوبر بدهيد

يادتان باشد اگر كار به تقسيم كشيد
باغ جولان مرا بی در و پيكر بدهيد

آتش از سينه آن سرو جوان برداريد
شعله‌ اش را به درختان تناور بدهيد

تا كه يك نسل به يك اصل خيانت نكند
به گلو فرصت فرياد ابوذر بدهيد

عشق اگر خواست، نصيحت به شما، گوش كنيد
تن برازنده او نيست، به او سر بدهيد

دفتر شعر جنون‌ بار مرا پاره كنيد
يا به يك شاعر ديوانه ديگر بدهيد

محمد سلمانی

در هر باد ،
طنين صداي تو بود

بر هر خاک ،
رد پاي تو فرو رفته بود

و در هر آب ،
انعکاس سيمايت

در هر آتش ،
گرمي دستانت…

آنگاه که من
کوچه به کوچه
خانه به خانه
نشان تو مي خواستم…

شب ، بوی تنهایی می دهد ….
شب ، چشم های پر از خوابی را دارد که
خیره شده اند به نوشته های تلخ …
چشم هایی که دنبال جمله ای اند ،
که حرف دلشان باشد …
دنبال واژه هایی که دردشان را به اشتراک بگذارند …!
دنبال کسی که بگوید
حرفهایی که گفتنشان سخت است …
شب ، بوی تنهایی می دهد ….
بوی درد ، بوی غم ، بوی اشک های پنهانی ….

فصل خزان زده دلم
تو را می جوید
از هر باد
از هر عابر
سراغ پرستوی امیدی را میگیرد
که
با اخرین گذرت
از فصل فصل زندگیم
کوچ کرد
بازا
بخند تا زندگی جاری شود
تا شکوفه بروید
پرستو
بازگردد
بخند تا بهار شود
بهار شود
بهار شود

زيبايي ات براي خودت من كه عاشقم
به داشتن اگر نه به ديدن كه عاشقم

حالا مرا ورق بزن و فكر كن به من
ترديد و احتمال نه قطعا كه عاشقم

اي نامه اي كه پر شدي از “دوست دارمت”
پيوست مي كنم به تو ايضا كه عاشقم

اين مرد عاشق است اگر چه براي او
سخت است اعتراف به يك زن كه عاشقم

خیلی به دلم نزدیکی

پای همین پرچین انتظار

کنار چشمه ی صفا

دو قدم مانده به جاده ی نسیم

من تو را بارها

بی صدا

از ته دل خوانده ام و

تو هنوز در سفری

پس بگو کِی می آیی

دل من منتظرست

دل من منتظر صبح بهاری ست

که در آن

چلچله ها با گل ها

در گوشی سخن از  یار زنند

تو بگو کی می آیی …!