گاهی…
هیچ ندارم برایت بنویسم
خودت باید باشی تا…
ببوسمت…

من قول تو را به تمام شهر داده بودم،

به تمام کوچه های بن بست،

به تمام سنگفرشهای خیس،

به تمام چترهای بسته،

به تمام کافه های دنج.

اما حالا که فنجانها از من ناامید شده اند،

باور می کنم از اول هم کافه چی قول تو را به قهوه دیگری داده بود!

سمانه سوادی

آخرین حرف تو چیست؟

قصه از حنجره ایست که گره خورده به بغض

صحبت از خاطره ایست که نشسته لب حوض

یک طرف خاطره ها

یک طرف پنجره ها

در همه آوازها حرف آخر زیباست

آخرین حرف تو چیست که به آن تکیه کنم؟

حرف من دیدن پرواز تو در فرداهاست

پشت این پنجره هاست
…
اری پنجرها

من بازی رو باختم…
به دختری که رژ لبش قرمزتر بود.

یک جاهایی بی تو نمی شود…
وقتی سردم می شود
وقتی تنهایم
وقتی همه هستند
غیر از تو…
نه
یک جاهایی بی تو نمی شود
تو باید باشی
تا من آرام باشم.

بر تمام قبرهای این شهر
بوسه بزن
شایدبه یاد بیاوری
کجا مرا جا گذاشتی…
من در تنهاترین قبر این شهر خفته ام
صدای کلاغ ها را می شنوی؟
دارند برایم فاتحه می خوانند…

مردها در عین تنهایی و پیچیدگی
در عاشقی روش ساده ای دارند
تو را بخواهند برایت می جنگند
تو را نخواهند با تو می جنگند.

کار دیگری نداریم من و خورشید
برای دوست داشتنت
بیدار می شویم هر صبح..

آنقدر مشغول بزرگ شدن هستیم
که گاهی فراموش می کنیم
پدر و مادرمان
در حال پیر شدن هستند…

هنوز برایت می نویسم،
درست شبیه کودکی نابینا
که هرروز برای ماهی قرمز مرده اش،
غذا می ریزد…