جاده های بی پایان را دوست دارم
دوست دارم باغ های بزرگ را
رودخانه های خروشان را
من تمام فیلم هایی که در آنها
زندانیان موفق به فرار می شوند
دوست دارم
دلتنگ رهایی ام
دلتنگ نوشیدن خورشید
بوسیدن خاک
لمس آب
در من یک محکوم به حبس ابد
پیر و خمیده
با ذره بینی در دست
نقشه های فرار را مرور می کند.

“رسول یونان”

گـرچـه بـا ایـن شـیـوه جـای آشتـی نـگـذاشـتـی
دوسـتـت دارم به صلـح و جـنـگ و قـهـر و آشتـی

فـاصــلــه از هــر گــره کـوتــاه خـواهــد شـد اگــر
قـهــر هـم بـا تــو خـوش است امـا بـرای آشـتـی

با کـه خواهی باز کرد این در که بر من بستـه ای؟
بر که خواهی بست دل را ، چون ز من برداشتی؟

تـو همـان بـودی که می پنداشتم ، می خواستم
گـرچـه شـایـد مـن نـبـودم آن که می پـنـداشتـی

آه می بـخـشـی کـه چـنـدی در گـمـانـت داشـتـم
من نـبـودم آن که چـشـم دل بـه راهـش داشـتـی

مـن بــدم امـا تــو آری خـرمـنــت طـوفــان مــبــاد
کاشکـی زان بـاد بــدبــیــنـــی که در خود کاشتی

کـوه واری بــایــد اکـنــون بـوده بـاشـد در دلــت
بـس که غـم بـر رنـج و حسـرت بر ملال انباشتـی

بس که چشمـانـت فـریـبـت داد و ، وهـمـت راه زد
بـلـکـه گاهی چشمـه ای را هـم سـراب انگاشتـی

قبله دیگر کن ، گشایش شاید از این سوست: عشق!
ای که جـز نــفــرت نـمـاز دیـگــری نـگـذاشـتـی

“شاعر: حسین منزوی”

ما عاشقيم و خوشتر از اين کار، کار نيست
يعني به کارهاي دگر اعتبار نيست

داني بهشت چيست که داريم انتظار؟
جز ماهتاب و باده و آغوش يار نيست

فصل بهار، فصل جنون است و اين سه ماه
هر کس که مست نيست يقين هوشيار نيست

سنجيده ايم ما، به جز از موي و روي يار
حاصل ز رفت و آمد ليل و نهار نيست

خنديد صبح بر من و بر انتظار من
زين بيشتر ز خوي توام انتظار نيست

ديشب لبش چو غنچه تبسم به من نمود
اما چه سود زانکه به يک گل بهار نيست

فرهاد ياد باد که چون داستان او
شيرين حکايتي ز کسي يادگار نيست

ناصح مکن حديث که صبر اختيار کن
ما را به عشق يار ز خويش اختيار نيست

برخيز دلبرا که در آغوش هم شويم
کان يار يار نيست که اندر کنار نيست

اميد شيخ بسته به تسبيح و خرقه است
گويا به عفو و لطف تو اميدوار نيست

بر ما گذشت نيک و بد ، اما تو روزگار
فکري به حال خويش کن اين روزگار نيست

بگذر ز صيد و اين دو سه مه با عماد باش
صياد من بهار که فصل شکار نيست

“شاعر: عماد خراساني”

تو که یک گوشه چشمت غم عالم ببرد
حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد
نیست دیگر بخرابات خرابی چون من
باز خواهی که مرا سیل دمادم ببرد
حال آن خسته چه باشد که طبیبش بزند
زخم و بر زخم نمک پاشد و مرهم ببرد
پاکبازی که تو خواهی نفسی بنوازیش
نه عجب باشد اگر صرفه ز عالم ببرد
آنکه بر دامن احسان تواش دسترسی است
بدهان خاکش اگر نام ز حاتم ببرد.

عماد خراسانی