بعد از آن دیوانگی ها ای دریغ
باورم ناید که عاقل گشته ام
گوئیا او مرده در من کاینچنین
خسته و خاموش و باطل گشته ام
هر دم از آئینه می پرسم ملول
چیستم دیگر. به چشمت چیستم ؟
لیک در آئینه می بینم که. وای
سایه ای هم زانچه بودم نیستم
همچو آن رقاصه ی هندو بناز
پای می کوبم ولی بر گور خویش
وه که با صد حسرت این ویرانه را
روشنی بخشیده ام از نور خویش
ره نمی جویم به سوی شهر روز
بی گمان در قعر گوری خفته ام
گوهری دارم ولی آن را زبیم
در دل مردابها بنهفته ام
می روم اما نمی پرسم زخویش
ره کجا…؟منزل کجا…؟مقصود چیست ؟
بوسه می بخشم ولی خود غافلم
کاین دل دیوانه را معبود کیست
او چو در من مرد. ناگه هر چه بود
در نگاهم حالتی دیگر گرفت
گوئیا شب با دو دست سرد خویش
روح بی تاب مرا در بر گرفت
آه…آری…این منم…اما چه سود
او که در من بود دیگر نیست. نیست
می خروشم زیر لب دیوانه وار
او که در من بود. آخر کیست. کیست

رفتم که آن دو چشم فریبا را

از صحفه ی خیال فرو شویم

رفتم صفای مهر و محبت را

در دیده و دل دگری جویم

دردا. که هر نفس که برآوردم

دیدم حدیث عشق تو می گویم

رفتم که هم زبان دگر جویم

رفتم که آشیان دگر سازم

رفتم که نیمه جان جوانی را

در پای دلبر دگر اندازم

وا حسرتا. که یاد نگاه تو

تا زنده ام فریب دهد بازم

بردم پناه به می که دور از تو

خود را مگر هلاک توانم کرد

وین داغ تلخکامی و حسرت را

از لوح سینه پاک توانم کرد

در هر پیاله عکس تو را دردم

دیگر به سر. خاک چه توانم کرد
رهی معیری

ببخش مرا كه براي نگاهت كافي نبوده ام
ببخش اگر دستانم ،
براي نگاه داشتنت كوچك بود
ببخش مرا اگر در قلبم جا شدي
و ديگر براي هيچ جا نبود
اكنون كه مرده ام مرا ببخش
اكنون كه عاشقم مرا ببخش
ببخش مرا به خاطر تمام لبخند هايت كه عاشقم كرد
و به خاطر تمام اشكهايم كه گرفتارت كرد
ببخش اگر آنقدر با تو هم درد شدم تا درد هايت زياد شد
اكنون كه ديگر نيستم مرا ببخش!
اكنون كه از ياد برد ه اي با تو زيسته ام مرا ببخش
مرا ببخش اگر نامت را زياد مي خواندم
و يا اگر زياد در پيش تو مي ماندم
آنقدر كه حوصله ات را سر ميبردم ..
اكنون كه نمي خندم مرا ببخش …
اكنون كه ديگر هيچگاه اشكي ندارم مرا ببخش!!
ببخش اگر نترسيدم خدا هم فراموش كند مراقبت باشد و نگفتم : خدا نگهدارت!
مرا به خاطر تمام نا گفته هايم ببخش
اگر نگفتم تا قيامت به اميد ديدارت ..
اكنون كه من به قيامت دل بسته ام
ديگر مرا ببخش !!!