حضورت بهاری است
که پلک گل ها را می گشاید
پروانه ها دهان کوچک ات
این شاعر احساسات را می بوسند
و صدایت
این لالائی عطرها را
به خانه می برند
و من با نگاه خیره ام
تو را از آنِ خود می کنم
و با چمدانی از
سلام گل های سرخ
و نیمکت های ملاقات
خودم را
به مقصد تو ترک می کنم
تو خانه ای
پر از بوی تابستان
و طعم آرامشِ لب هایت
پر از صدای خندۀ رؤیاها
که از تراس دست های تو می آید
رسیدن به تو
سفری طولانی است
از میان خواب شب بوها
و کوکوی بارانُ پنجره ها
… . و دورتر باید رفت
تا به تو نزدیک تر شد
من رؤیائی دارم
که با صدای تو از خواب
بیدار می شود!

“شاعر: پرویز صادقی”