غروب اشک فشان و خموش خواهم رفت۱
چو ابر توشه ی غربت به دوش خواهم رفت
ندیدم از دلتان جز صفای آیینه
دلم گرفته شبیه غروب آدینه
دلم گرفته هوای بهار می خواهد۲
چو ابر گریه ی دنباله دار می خواهد
غبار خاطره ها را به اشک می شویم
پس از تو بوی تو را از بهار می جویم
شب از فراق تو از دیده آب می گیرم
سراغ بوی تو را از گلاب می گیرم۳
ز شهر خاطره ها اشکبار خواهم رفت
دلم نهاده در اینجا دچار خواهم رفت
چو اشک خاطره ها در نگاه می ماند
و در بساط دلم نان آه می ماند
تو هم چو من دل آیینه ات چه طوفانیست
تو هم چو من به نگاهت غبار حیرانیست
بهار می رسد از راه با شکوفه و رنگ
تو نیستی و مرا نیست جز همین دل تنگ
اگر دوباره نبینم تو را چه کار کنم؟
چگونه این دل غمدیده را مهار کنم؟
چه با شبان جدایی و حال زار کنم؟
چه خاک بر سر دوری و انتظار کنم؟
و بی شراب نگاهت خمار را چه کنم؟
خمار صد شبه ی انتظار را چه کنم؟
تو نیستی و دل من بهانه می گیرد
بهانه ی غزل عاشقانه می گیرد
تو نیستی که مرا مونس جگر باشی
و در مقابل این دیدگان تر باشی
چه سخت آه چه سخت است دل بریدن ها!
و در هوای جدایی نفس کشیدن ها
چه سخت آه چه سخت است بی تو سر کردن!
شب سیاه غم ماه را سحر کردن
همیشه سهم من از فصل ها خزان بوده ست
نصیب من غم هجران دوستان بوده ست
ز لحظه های دل انگیز آشنایی ها
همیشه مانده برایم غم جدایی ها
همیشه سهم من از آب چشم تر بوده ست
و مزّه‌ی دهنم پاره جگر بوده ست
چه سخت آه چه سخت است اینکه می دانم
غریب و خسته و گمگشته راه می مانم
به یاد خنده‌ات ای غنچه ژاله می‌بارم
شب فراق ز دیده ستاره می بارم
چو ابر از غمت ای دوست آب خواهم شد
به یاد خاطره هایت کباب خواهم شد
چو ابر از غمت ای جان کبود خواهم شد
به یاد خاطره ات رود رود خواهم شد
چو ابر پاره جگر از فراق خواهم سوخت
به یاد روی تو کنج اتاق خواهم سوخت
چو ابر بی تو قراری ندارد این دل من
به روی شانه ی کی سر گذارد این دل من؟
چو ابر گمشده بر باد می رود دل من
به سوی غمزده آباد می رود دل من
غروب اشک فشان و خموش خواهم رفت
چو ابر توشه غربت به دوش خواهم رفت
عزیز قلب زلیخایی ام خداحافظ
یگانه مونس تنهایی ام خداحافظ