کاش دست دوستی هرگز نمی دادی به من
آرزوی وصل از بیم جدایی بهتر است…

سال ها پیش که کودک بودم
سر هر کوچه کسی بود
که
چینی ها را بند می‌زد ،
با عشق
و من آن روز
به خود میگفتم :
آخر این هم شد کار ؟
ولی امروز نقش یک دل
که بر روی یک چینی است ،
ترکی دارد
و من در به در و کوه به کوه ،
در پی بند زنی می گردم .

سوختن با تو به پروانه شدن می ارزد
عشق این بار به دیوانه شدن می ارزد
گر چه خاکسترم و هم سفر باد ولی
جستجوی تو به بی خانه شدن می ارزد

بی نگاهِ عشق مجنون نيز ليلايي نداشت
بي مقدس مريمي دنيا مسيحايي نداشت

بي تو اي شوق غزل‌آلوده‌يِ شبهاي من
لحظه‌اي حتي دلم با من هم‌آوايي نداشت

آنقدر خوبي كه در چشمان تو گم مي‌شوم
كاش چشمان تو هم اينقدر زيبايي نداشت!

اين منم پنهانترين افسانه‌يِ شبهاي تو
آنكه در مهتاب باران شوقِ پيدايي نداشت

در گريز از خلوت شبهايِ بي‌پايان خود
بي تو اما خوابِ چشمم هيچ لالايي نداشت

خواستم تا حرف خود را با غزل معنا كنم
زير بارانِ نگاهت شعر معنايي نداشت

پشت درياها اگر هم بود شهري هاله بود
قايقي مي‌ساختم آنجا كه دريايي نداشت

پشت پا مي‌زد ولي هرگز نپرسيدم چرا
در پس ناكاميم تقدير جاپايي نداشت

شعرهايم مي‌نوشتم دستهايم خسته بود
در شب باراني‌ات يك قطره خوانايي نداشت

ماه شب هم خويش مي‌آراست با تصويرِ ابر
صورت مهتابي‌ات هرگز خودآرايي نداشت

حرفهاي رفتنت اينقدر پنهاني نبود
يا اگر هم بود ، حرفي از نمي آيي نداشت

عشق اگر ديروز روز از روز‌گارم محو بود
در پسِ امروز‌ها ديروز، فردايي نداشت

بي تواما صورت اين عشق زيبايي نداشت
چشمهايت بس كه زيبا بود زيبايي نداشت

حافظا دیدی که کنعان دلم بی ماه شد
عاقبت با اشک غم کوه امیدم کاه شد
گفته بودی یوسف گمگشته باز آید ولی
یوسف من تا قیامت همنشین چاه شد

افسانه ی جهانم در عشق تو روان است

دل بر کسی نبندم تا چون تو در جهان است

جادوی نرگس امشب خواب دو دیده را برد

امشب غمی چو لاله در سینه ام نشان است

اسطوره ی سکوتم در عاشقانه خواندن

در عاشقانه خواندن گویی زبان زبان است

دیشب بهار می رفت با کوله بار گل ها

پایان آشنایی اندوه بی کران است

تا آشنای ما رفت غم آشنای ما شد

آری غم جدایی درد و بلای جان است

همچون بهار و گلها باید سفر گزینم

کین چرخ پست گردون هم صحبت خزان است

جام جوانی ما بشکسته همچو پیران

تا درد و غمگساری بر پیر و بر جوان است

صد ها ستاره هر شب در آسمان درخشد

امشب به سینه ی من غوغای کهکشان است

هامون نمی توان گفت از دولت فراغت

تا همچو تیر سمی،غربت در این میان است

این خاک پر طلاطم،افسانه ای عجیب است

دیوانگی و مستی،آرامش روان است
محسن نصیری

تو و خوشبختی چقدر شبیه همید ؟!
به هیچ کدامتان نرسیدم …

قصد جان می کند این عید و بهارم بی تو
این چه عیدی و بهاری است که دارم بی تو
گیرم این باغ ، گلاگل بشکوفد رنگین
به چه کار آیدم ای گل ! به چه کارم بی تو ؟
با تو ترسم به جنونم بکشد کار ، ای یار
من که در عشق چنین شیفته وارم بی تو
به گل روی تواش در بگشایم ورنه
نکند رخنه بهاری به حصارم بی تو
گیرم از هیمه زمرد به نفس رویانده است
بازهم باز بهارش نشمارم بی تو
با غمت صبر سپردم به قراری که اگر
هم به دادم نرسی ، جان بسپارم بی تو
بی بهار است مرا شعر بهاری ،‌آری
نه همیه نقش گل و مرغ نیارم بی تو
دل تنگم نگذارد که به الهام لبت
غنچه ای نیز به دفتر بنگارم بی تو
حسین منزوی

آزاد آزادم ببین چون عشق درگیر من است
دیگر گذشت آن دوره که تقدیر زنجیر من است
شاید نمی دانی ولی از خود خلاصم کرده ای
آیینه ی خالی فقط امروز تصویر من است
از عشق تو برباد رفت آن آبروی مختصر
من روح بارانم ببین ، چون عشق تقدیر من است …
افشین یدالهی

اگر چه بي تو رسيدم به فصل پاياني
چقدر منتظرت بوده ام؛ نمي داني
چقدر منتظرت بوده ام که برگردي
رها کني نگه ام را از اين پريشاني
هميشه غايب اين قصه بوده اي و مرا
کشانده فکر گناهت به صد پشيماني
نخواه عذر بخواهي؛ نگو گرفتاري
نگو تو وقت نداري که سر بخاراني
هميشه در غزلم حس اتفاق کم است
به نام عشق بيا در غزل به مهماني
تو اتفاق شو و مثل رود جاري شو
که متهم نشود شاعري به ناداني
نخند! دل خوشي ام مضحک است. مي دانم
تو سالهاست که شعر وداع مي خواني
و من نشسته ام اقرار مي کنم يک عمر
مرا به بند کشيد آن دو چشم شيطاني
ببين به چشم نشان مي دهند رهگذران
مرا که سنبل عصيانم و بد ايماني
دوباره با غزل پوچ رنگ مي بازد
نگاه خاطره در تلخ بيت پاياني

مريم وزيري

مرا بازيچه ي خود ساخت، چون موسي که دريا را
فراموشش نخواهم کرد چون دريا که موسي را
نسيم مست وقتي بوي گل مي داد، حس کردم
که اين ديوانه پرپر مي کند يک روز گل ها را
خيانت قصه ي تلخي است اما از که مي نالم؟
خودم پرورده بودم در حواريون يهودا را
خيانت غيرت عشق است وقتي وصل ممکن نيست
چه آسان ننگ مي خوانند نيرنگ زليخا را
کسي را تاب ديدار سر زلف پريشان نيست
چرا آشفته مي خواهي خدايا خاطر ما را؟!
نمي دانم چه نفريني گريبانگير مجنون است
که وحشي مي کند چشمانش آهوهاي صحرا را!
چه خواهد کرد با ما عشق؟! پرسيديم و خنديدي
فقط با پاسخت پيچيده تر کردي معما را
فاضل نظري

اگر معنی دوست داشتن را میفهمیدی
به پرپر کردن دلی برای دلت تن نمیدادی
من هنوز هستم…
ولی تنها تو ماندی و دل بی نصیبت با یک تاوان سنگین
برای دلی که پرپرش کردی

خسته‌ام

شبیه آن مسافری که

از هزار فرسخ سیاه آمده‌ست و

بازوان هیچ کس برای در بغل گرفتنش گشوده نیست.

خسته‌ام

شبیه قفل کهنه‌ای که

سال‌های سال بی کلید مانده‌ است.

خسته‌ام

شبیه نامۀ بدون مقصدی که

باد کرده روی دست پست‌چی.

خسته‌ام

شبیه پلّه‌های بی سر و تهی که…

خشک و خالیی که…

غم گرفته‌ای که…

چند پلّه خسته‌تر هنوز…

“سیدعلی میر افضلی”

گر یک نفست ز زندگانی گذرد

مگذار که جز به شادمانی گذرد

هشدار که سرمایه سودای جهان

عمرست چنان کش گذرانی گذرد.

“خیام”

وقتی

تمام روزهائی می شوم

که تو را دوست داشته ام

و تمام شب هائی

که در رؤیای تو خوابیده ام

وقتی

تمام باران هائی می شوم

که تو را باریده اند

تمام پنجره هائی

که چشم به راه تو بوده اند

وقتی

تمام ملاقات هائی می شوم

که تو را دیده اند

و تمام کافه هائی

که تو را نوشیده اند

وقتی

تمام دنیائی می شوم

که ساکن تو بوده است

و تمام کبوترهائی

که در آسمان تو پریده اند

وقتی

تمام شاعرانی می شوم

که تو را سروده اند

تمام کتاب هائی

که تو را ورق می زنند

و چشمی بوده ام

که فقط تو را می بیند

شک می کنم به خودم

که اصلا من باشم !

من از این پس به همه عشق جهان می خندم ، به

هوس بازی این بی خبران می خندم ، هرکه آرد

سخن از عشق به او می خندم ، خنده ی من از

گریه غمگین تر است ، کارم از گریه گذشته

است به آن می خندم .

کاش میشد فهمید این درون پریشان زیبا رو را
کاش به همان زیبایی صورت کمی هم بصیرت زیبا بود
چه صد ها حیف…
عمریست خود را به همین زیبایی بی اصل و اساس ارزان میفروشیم

راستی خدا

دلم هوای دیروز را کرده

هوای روزهای کودکی را

دلم میخواهد مثل دیروز قاصدکی بردارم

آرزوهایم را به دستش بسپارم تا برای تو بیاورد

دلم میخواهد دفتر مشقم را باز کنم و دوباره تمرین کنم

الفبای زندگی را

میخواهم خط خطی کنم تمام آن روزهایی که دل شکستم و دلم را شکستند

دلم میخواهد این بار اگر معلم گفت در دفتر نقاشی تان

هر چه میخواهید بکشید

این بار تنها و تنها نردبانی بکشم به سوی تو

دلم میخواهد این بار اگر گلی را دیدم

آن را نچینم

دلم میخواهد …

می شود باز هم کودک شد؟؟

راستی خدا!

دلم فردا هوای امروز را می کند؟؟؟؟؟

نگاه‌های سرد و بی‌ روح و ماندن‌هایی به اجبار

روزهای پر از تکرار و تکیه گاهی از بغض و نا باوری

تمامِ خواسته‌های بی‌ جواب و آرزوهای دفن شده

با این همه چرا دل به رفتن نمیدهم ؟

کجای بازیِ روزگار کیش و مات شده‌ام ؟

این روزها یکـــرنگ که باشی چشمشان را می زنی..!

خسته می شوند از رنگ تکـــراریت..

این روزهـــا دوره رنگین کمــــان هاست..!

الهی با دست خالی آمدن عیب نیست

با دست خالی برگشتن عیب است

اگر از من بپرسند از کجا آمده ای

خواهم گفت ……….

و خجالت میکشم بگویم با دست خالی

مرا با دستهای تهی و خالی برنگردان

الهی،من سالهاست که در خودم قدم میزنم، ولی به خودم نمیرسم

مرا به خودم برسان؛من گمشده ام

چقدر زمونه بی وفاست
نمی دونم خدا کجاست
یکی بیاد بهم بگه کجای کارم اشتباست ؟
گاهی می خوام داد بکشم اما صدام در نمیاد
بگم آخه خدا چرا دنیا به آخر نمیاد ؟

“کنج گلویم قبرستانی است پرازاحساسهایی که زنده بگورشده اند،

به نام بغض….”

عشق گم شده من …

نبودن هایی هست که هیچ بودنی جبرانشان نمیکند،وآدمهائی که هرگز

تکرارنمی شوند….

وتو آنگونه ای…

فقط همین…