زین پس قصه ها یم را برای هیچکس تعریف نمی کنم
راست میگی کافه چی عزیز
تنهایی خوبه :-|

داشتم وب گردی می کردم به این وب برخوردم از این متنش خیلی خوشم اومد باذکر منبع براتون ارسال میکنم.

چندروزیه که دلم بد جور گرفته دلم هوای بی هیچکس بودن رو داره
دیگه این دل واسه ما دل نمیشه!!!
خیلی فکر کردم که امروز چی بنویسم که به دل تو بشینه می خوام از زندگی بنویسم (موضوع تکراریه)

سهراب میگه :زندگی چیزی نیست که که لب طاقچۀ عادت از یاد منو تو برود
راست میگه سهراب نمی شه فرار کرد راه گریز نیست ناچاریم به موندن و دلتنگیهامون رو شمردن
از دید بعضی ها مثل دکارت و شریعتی و نیچه و ..زندگی پیچیده ترین کلامه
از دید بعضی ها مثل سهراب و نیما و .. زندگی فرصتیه برایه بوییدن گل
از دید بعضی ها مثل صادق هدایت و انتوان ارتو و… زندگی یه زخم زیبا و بدخیمه
(چون امشب حالم خوب نیست از دید سومی به قضیه نگاه میکنیم)
صادق هدایت میگه :در زندگی زخم هایی است مانند خوره که روح انسان را آهسته در انزوا می خورد و می تراشد
این جمله اگر چه تلخه ولی واقعیت محضه : زخم _ زخم _ زخم … تاحالا به این کلمه فکر کردید :زخم ؟؟؟؟
بهرام بیضایی میگه:زخم ها رو باید تحمل کرد طول میکشه ولی خوب میشه
راست میگه استاد تجربه ثابت کرده غیر از تحمل کاری دیگر نمیشه کرد ولی
بعضی مواقع جاش میمونه (جای یه زخم سمت چپ قلب آزار میده آدمو)
احمد عزیزی شاعر محترم میگه :
زخم ظاهر,شیون بیرون ماست
زخم باطن,جاری اندر خون ماست
.
.
.
گاهگاهی زخم لب وا میکند
عمق ما را نیز معنا میکند
.
.
.
زخم زیبایی به آهو خورده است
زخم دانش را ارسطو خورده است
.
.
.
گاه می سازد بشر با زخم نان
گاه هم میمیرد از زخم زبان
.
.
.
زخم,تصویر تپشهای شماست
زخم,عکس کشمکشهای شماست
.
.
.
زخمی ام ولی تنم خونخواه نیست
هیچ کس از زخم دلم آگاه نیست

چی میخواستیم بنویسیم چی شد!!! از زندگی به زخم رسیدیم
شاید یه کم تند رفته باشم ولی باور کنید که زندگیه امروزی یک زخم بیش نیست
با شعر قشنگ سهراب حرفهامو نیمه تموم میذارم:
زندگی آب تنی کردن در حوضچه اکنون است رختها رابکنید آب در یک قدمی است…….

منبع : وقتی دلتنگ شدی بیا اینجا
حرفهای در گوشی

…روزها طي شد و رفت.
تو كه رفتي منِ دلخسته ي پاك
با همه درد در اين شهر غريب،
باز عاشق ماندم
همهْ فكرمْ، همهْ ذكرمْ،آرزوهاي دلِ دربدر و خسته ز هجرم،
وصل و ديدار تو بود.
تا كه باز از نفست، روح در من بدمد، زنده باشم با تو، ولي افسوس نشد.ماه‌ها هم طي شد.
بارها قصه آن، كوچهْ مهتاب مشيري خواندم
باورم شد كه جهان، زندگي، عشق، اميد،
سست و بي‌بنياد است
ولي انگار كه عشقت، يادت، هيچ فكر سفر از اين دل و اين سينه نداشت
راستي محرم دل،
كوچه ي خاطره‌هاي تو و من، يادت هست؟!
كوچه‌اي مثل همان، كوچهْ مهتاب مشيري
كوچه ي مهر و صفا، كوچه ي پنجره‌ها
پاي آن تير چراغ،
وه چه شبهايي بود
خنده‌ها مي‌كرديم، قصه‌ها مي‌گفتيم
از اميد، عشق، محبت كه در آن نزديكي،
در صميميت و پاكي فضا جاري بودو سخن از دل ما، كه به دريا زده بود
حيف از آن همه اميد دراز
حيف از آن همه اميد دراز
در خيالم، با خودم مي‌گفتم :
كوچهْ مهتاب مشيري شعريست، عشق برتر باشدو به اين صحبت كوتاه خيالم خوش بود.
ولي افسوس كه ديگر رفتي،
رفتني بي‌پايان، بي‌عطوفت، بي مهر
و در اين قصه ي تلخ،
باز من ماندم و من
ديگر امروز گذشت
هرچه بود آخر شد
ولي از عادت اين دل،
دلِ تنها،
دلِ مرده،
شبْ شبي،
روشن و مهتاب شبي
باز از آن كوچه گذشته زير لب مي‌خوانم
« بي تو مهتاب شبي باز از آن كوچه گذشتم»
(توسط طهمورث دادفریان،شعرهای تنهایی)