وقتی گریبان عدم با دست خلقت می درید

وقتی ابد، چشم تو را پیش از ازل می آفرید

وقتی زمین ناز تو را در آسمان ها می کشید

وقتی عطش، طعم تو را با اشک هایم می چشید

من عاشق چشمت شدم نه عقل بود و نه دلی

چیزی نمی دانم از این دیوانگی و عاقلی

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود

آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود

وقتی که من عاشق شدم شیطان به نامم سجده کرد

آدم زمینی تر شد و عالم به آدم سجده کرد

من بودم و چشمان تو نه آتشی و نه گِلی

چیزی نمی دانم از این دیوانگی و عاقلی

من عاشق چشمت شدم شاید کمی هم بیشتر

چیزی در آن سوی یقین شاید کمی همکیش تر

آغاز و ختم ماجرا لمس تماشای تو بود

دیگر فقط تصویر من در مردمک های تو بود

من عاشق چشمت شدم

«افشین یداللهی»

کاش دور و بر ما این همه دلبند نبود و دلم پیش کسی غیر خدا بند نبود

آتشی بودی و هر وقت تو را می دیدم مثل اسفند، دلم جای خودش بند نبود

مثل یک غنچه که از چیده شدن می ترسید خیره بودم به تو و جرات لبخند نبود

هرچه من نقشه کشیدم به تو نزدیک شوم کم نشد فاصله، تقصیر تو هرچند نبود

شدم از درس گریزان و به عشقت مشغول بین این دو چه کنم؟ نقطه پیوند نبود

مدرسه جای کسی بود که یک دغدغه داشت جای آنها که به دنبال تو بودند نبود

بعد از آن هر که تو را دید رقیبم شد و بعد اتفاقی که رقم خورد خوشایند نبود

آه ای تابلوی تازه به سرقت رفته کاش نقاش تو اینقدر هنرمند نبود