زندگی را ورق بزن
هر فصلش را خوب بخوان
در فصل کاشت با بهار برقص
در فصل داشت با تابستان بچرخ
پس از برداشت
در پاییز کنار دیوار بنشین
با زمستان کنار کرسی بنشین …
شاهنامه بخوان واستکان استکان چای
به سلامتی نفس کشیدنت بنوش
مبادا … مبادا زندگی را
دست نخورده برای مرگ بگذاری !

{ نسرین بهجتی }

من هرشب به اشتیاقِ تو
پیراهنِ سفیدِ حریرِ مادربزرگ را می پوشم
همان که همیشه وقتی با پدربزرگ قهر می کرد
با یک سنجاقِ گل رویِ سر
تنش می کرد
و منتظر می نشست تا پدربزرگ از حجره بیاید
خودم را هزار بار در آینه نگاه می کنم
لبخند می زنم
و در دل تمامِ قندهایِ نخورده را آب می کنم
من هرروز غذاهایِ تازه یاد می گیرم
چای دارچین را به چاشنی هایِ دیگر امتحان می کنم
شعر می گویم
آواز می خوانم
به خیاطِ محل پارچه می دهم تا برایم پیراهن هایِ رنگ به رنگ بدوزد
و هرروز در گوشِ آسمان می گویم به تو خبر برساند که
دوستـت دارم . .
من زنی دیوانه ام که با فکرِ تو
در خانه ی مشترکِ خیالی با تو
آنقدر عاشقانه دارم با تو زندگی می کنم
که همسایه ها خیال برشان داشته
که تو شب ها به خانه می آیی
صبح ها زود می روی
و من از حسادتِ زیاد
نمی خواهم رویِ تو را حتی ماه هم ببیند
چه برسد همسایه ی دیوار به دیوارمان
من هرشب به اشتیاقِ تو
پیراهنِ حریرِ مادربزرگ را می پوشم
سر رویِ زانوهایم می گذارم
و برایِ تو لالایی می خوانم
تا مبادا کسی قبل از من
جز من
تو را به خواب ببرد.
“شعر از خانم انسیه …”

می دانم بر نمی گردی !
می دانم که چشمم به راه خنده های تو خواهد خشکیـد!
می دانم که در تابوت همین ترانه ها خواهم خوابیـد !
می دانم که خط پایان پرتگاه گریه ها مرگ است !
اما هنـوز که زنـده ام !

{ یغما گلرویی }

قصد جان می‌كند این عید و بهارم بی‌تو
این چه عیدی و بهاری است كه دارم بی‌تو
گیرم این باغ ، گلاگل بشكوفد رنگین
به چه كار آیدم ‌ای گل! به چه كارم بی‌تو ؟
با تو ترسم به جنونم بكشد كار ،‌ ای یار
من كه در عشق چنین شیفته وارم بی‌تو
به گل روی تواش در بگشایم ورنه
نكند رخنه بهاری به حصارم بی‌تو ..

{ حسین منزوی }

مهرِ پاییز کجا بود در این شهر شلوغ
چار فصل دل من در خطر بی مهری ست ..

{ بتول مبشری }

می دانی؟
پایِ دلدادگی که می رسد
باید بگویی
هرچه بادا باد
و پایِ تمامِ خواستنت بایستی
باید گوش و چمشت را ببندی
و تنها “او “دیدنی شود ..
باید آنقدر مردانه پایِ دوستت دارم گفتن هایت بایستی
که هیچ‌کس نفهمد
پشتِ این همه یک دندگی
یک دختر است با تمام ظرافت هایِ زنانه اش ..
باید آنقدر عاشقانه چشم بدوزی
که هیچ‌کس نفهمد
پشتِ این نگاهِ مهربان یک مرد است
با تمام سر سختی هایش
وقتی”ما” می شوید
کوه شوید
پشتِ هم
پا به پایِ هم ..
و نگذارید هر بی سر و پایی
خاطرِ خاطرخواهیتان را
در هم بریزد ..

حالا همه ی این ها را گفتم
تا رو به رویِ چشمانِ همه
بگویم
من پایِ دلدادگی ام ایستاده ام
پایِ آغوشِ نیامده ات
پایِ بغض ها و خستگی هایت
من پایِ
“تو”
ایستاده ام ..

“عادل دانتیسم”

می روی جای پای رفتنت روی گریه های من درد می شود
می روی غبار تلخ رفتنت روی این دل شکسته پهن می شود ….