بی تو در میابم
چون چناران كهن
از درون تلخی واریزم را
كاهش جان من این شعر من است
آرزو می كردم
كه تو خواننده ی شعرم باشی
راستی شعر مرا می خوانی ؟
نه ، دریغا ، هرگز
باورنم نیست كه خواننده ی شعرم باشی
كاشكی شعر مرا می خواندی
بی تو من چیستم ؟ ابر اندوه
بی تو سرگردانتر ، از پژواكم
در كوه
گرد بادم در دشت
برگ پاییزم ، در پنجه ی باد
بی تو سرگردانتر
از نسیم سحرم
از نسیم سحر سرگردان
بی سرو سامان
بی تو – اشكم
دردم
آهم
آشیان برده ز یاد
مرغ درمانده به شب گمراهم
بی تو خاكستر سردم ، خاموش
نتپد دیگر در سینه ی من ، دل با شوق
نه مرا بر لب ، بانگ شادی
نه خروش
بی تو دیو وحشت
هر زمان می دردم
بی تو احساس من از زندگی بی بنیاد
و اندر این دوره بیدادگریها هر دم
كاستن
كاهیدن
كاهش جانم
كم
.
.
.
.

قسمتی از شعر حمید مصدق

…

گاه مي انديشم،

خبر مرگ مرا با تو چه كس مي گويد ؟

آن زمان كه خبر مرگ مرا

از كسي مي شنوي، روي تو را

كاشكي مي ديدم .

شانه بالا زدنت را،

– بي قيد –

و تكان دادن دستت كه،

– مهم نيست زياد –

و تكان دادن سر را كه،

– عجيب ! عاقبت مرد ؟

– افسوس !

– كاشكي مي ديدم !

من به خود مي گويم :

« چه كسي باور كرد

« جنگل جان مرا

« آتش عشق تو خاكستر كرد ؟

ماه رمضان شده

همه روزه می گیرند

و من

مدت ها بود

که پیشواز رفته بودم

از سحر نبودنت

که محو یاد تو بوده ام

و اذان تنهایی ات

و به افطار تنها ای ام

که عادت شده اند بر روح من…

توی این ماه

حس بی اشتهایی ام

مدت کمی

پیوند میخورد شاید با تو…

و تازگی

که در زندگی همه رویش میکند…

و افسوس تازه ایست بر من

که تازگی رو من

باید

در روزه دوست داشتنت تجربه کنم

عشق بعضی وقتا از درد دوری بهتر است
بی قرارم کرده و گفته صبوری بهتر است
توی قرآن خوانده ام،یعقوب یادم داده است
دلبرت وقتی کنارت نیست،کوری بهتر است

ﻫﺮ ﺁﺩمی ﮐﻪ ﻣﯿﺮﻭﺩ…
ﯾﮏ ﺭﻭﺯ
ﯾﮏ جایی
به ﯾﮏ ﻫﻮﺍﯾﯽ
ﺑﺮميگرد د!
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻫﺴﺖ
ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺧﺎﻃﺮﻩ!