قتی تنهایم گذاشت و رفت بهش گفتم

خط زدن بر تو پایان من نیست…..

آغاز بی لیاقتی توست

همیشه بهترین ها برای من بوده و هست

اگر مال من نشودی قطعا بهترین نبودی و نیستی

این تو نیستی که مرا فراموش کردی

این منم که به یادم اجازه نمیدم حتی از نزدیکی ذهن تو عبور کند

صحبت از فراموشی نیست

صحبت از لیاقت است

محکم تر از آنم که برای تنها نبودنم آنچه را که اسمش غرور گذاشتم

برایت به زمین بکوبم
احساس من قیمتی داشت که تو برای پرداخت آن فقیر بودی

بيستون هيچ، دماوند اگر سد بشود
چشم تو قسمت من بوده و بايد بشود
زده‌ام زير غزل، حال و هوايم ابريست
هيچ‌کس مانع اين بغض نبايد بشود
بي گلايل به در خانه‌تان آمده‌ام
نکند در نظر اهل محل بد بشود ؟
تُف به اين مرگ که پيشاني ما را خط زد
ناگهان آمد تا اسم تو ابجد بشود
ناگهان آمد و زد، آمد و کشت، آمد و برد
– او فقط آمده بود از دل ما رد بشود –
تيشه برداشته‌ام ريشه‌ي خود را بزنم
شايد افسانه‌ي من نيز زبان‌زد بشود
باز هم تيغ و رگ و … مرگ برم داشته است
خون من ضامن ديدار تو شايد بشود …
حامد بهاروند

پيش از آني که با غزل آيي ، دفترم شوره زار ماتم بود

ماه بر کوي دل نمي تابيد ، خانه ام انتهاي عالم بود

کنج آيينه ام نمي خنديد ، برق سوسوي کوکب بختم

بي سحرگاه خنده خيسَت ، باغ بي باغ … قحط شبنم بود …

تا رسيدي خدا تبسم کرد ، با عبور تو کوچه پيدا شد

قبل از آني که بگذري از دل ، عطر در انحصار مريم بود

محو شب مانده بودم و مبهوت ، از خيالي که با تو زيبا شد

قد کشيدي از عمق احساسم ، لرز قلبم چو شانه بم بود

بين عقل و جنون غزل روييد ، شانه در شانه خستگي خوابيد

دست عشقت چه قدرتي دارد ، کارد آن سوي استخوانم بود

چشم هايت مرا صدا مي کرد ، روح من سر به زير مي انداخت

رد شدم آزمون جرات را ، درصد عشق بازي ام کم بود

ماه بين من و تو قسمت شد ، عشق از روي سادگي خنديد

جاي انگشت هاي حوا ماند … روي سيبي که دست آدم بود ….

” عباس کريمي “

موقع “نماز” که می شود…

فرشته چپ و راست عزا می گیرند…

“ایاک نعبد” را

جزء حرف های خوبمان بنویسند

یا دروغ هایمان…!!!

(ایاک نعبد بر زبان و دل

در خیال این و آن)