کسی باور نخواهد کرد…
اما من به چشم خویش میبینم…
که مردی پیش چشم خلق ، بی فریاد میمیرد…
نه بیمار است…
نه بر دار است…
نه در قلبش فرو تابیده شمشیری…
نه تا پر در میان سینه اش ، تیری…
کسی را نیست بر این مرگ بی فریاد ، تدبیری…
لبش خندان و دستش گرم…
نگاهش شاد…
تو پنداری که دارد خاطری از هر چه غم آزاد…
اما من به چشم خویش میبینم…
به آن تندی که آتش میدَواند شعله در نیزار…
به آن تلخی که میسوزد تن آیینه در زنگار…
دارد از درون خویش میپوسد…
بسان قلعه ای فرسوده کز طاق و رواقش خشت میبارد…
فرو میریزد از هم…
در سکوت مرگِ بی فریاد…
چنین مرگی که دارد یاد؟…
کسی آیا نشان از آن تواند داد؟…
نمیدانم که این پیچیده با سرسام این آوار…
چه میبیند درین جان های تنگ و تار…
چه میبیند درین دل های ناهموار…
چه میبیند درین شب های وحشت بار…
نمیدانم…
ببینیدش…
لبش خندان و دستش گرم…
نگاهش شاد…
نمیبیند کسی اما ملالش را…
چو شمع تندسوز اشکِ تا گردن زوالش را…
فرو پژمردن باغِ دلاویزِ خیالش را…
صدای خشکِ سر بر خاک سودن های بالش را…
کسی باور نخواهد کرد…
(فریدون مشیری)

باید بازیگر شوم،
آرامش را بازی کنم…
باز باید خنده را به زور بر لبهایم بنشانم…
باز باید مواظب اشک هایم باشم…
باز همان تظاهر همیشگی…
خوبم…

نشستم…
خسته شدم…
دیگر قایق نمی سازم…
پشت دریاها هر خبری که می خواهد باشد
باشد…
وقتی از تو خبری نیست…
قایق می خواهم چکار؟
مرا همین جزیره کوچک تنهایی هایم بس است…

بوی گند خیانت تمام شهر را گرفته
مردان چشم چران
زنان خائن
دختران شهوتی
و پسران شهوتی تر
پس چی شد؟
چیدن یک سیب و این همه تقاص؟
بیچاره آدم
بیچاره آدمیت…

در حال آب شدنم…
دل به دریا بزن برگرد…
دروغ بگو گناهش گردن من
بگو که می آیی…
ژوزف

قبر من رو خیلی بزرگ بسازید
آخه آرزو های زیادی باید با خودم به گور ببرم…

دلم خوش نیست…
غمگینم…
کسی شاید نمی فهمد…
کسی شاید نمی داند…
کسی شاید نمی گیرد مرا از دست تنهایی…
تو می خوانی فقط شعری و زیر لب آهسته می گویی
عجب احساس زیبایی…
تو هم شاید نمی دانی…

تنهاتر از همیشه
جام می ام تهی ست
جام غم پراست
وز جام دل مپرس
کاین جام را به سنگ صبوری شکسته ام
شب، همره نسیم و ستاره
با کاروان یاس و کبوتر
تا کوچه باغ های سپیده آهسته می رود…
من نیز، پا به پا ی سه گسسته ام.

هی بازیگر گریه نکن ما هممون مثل همیم
صبحها که از خواب پا میشیم نقاب به صورت می زنیم
یکی معلم میشه و یکی میشه خونه به دوش
یکی ترانه ساز میشه یکی میشه غزل فروش
کهنه نقاب زندگی تا شب رو صورتهای ماست
گریه های پشت نقاب مثل همیش بی صداست
هر کسی هستی یکدفعه قد بکش از پشت نقاب
از رو نوشته حرف نزن رها شو از پیله خواب
نقش یک دریچه رو میله قفس بکش
برا یکبار که شده جای خودت نفس بکش
کاشکی میشد تو زندگی ما خودمون باشیم و بس
تنها برای یک نگاه حتی برای یک نفس
تا کی بجای خود ما نقاب ما حرف بزنه
تا کی سکوت و رج زدن نقش نمایش منه
هر کسی هستی یکدفعه قد بکش از پشت نقاب
از رو نوشته حرف نزن رها شو از پیله خواب
نقش یک دریچه رو میله قفس بکش
برا یکبار که شده جای خودت نفس بکش
می خوام همین ترانه رو رو صحنه فریاد بزنم
نقابمو پاره کنم جای خودم داد بزنم
ترانه سرا:یغما گلرویی

.

مردی چهار پسر داشت

آنها را به ترتیب به سراغ درخت گلابی ای فرستاد که در فاصله ای دور از خانه شان روییده بود:
پسر اول در زمستان، دومی در بهار، سومی در تابستان و پسر چهارم در پاییز به کنار درخت رفتند.
سپس پدر همه را فراخواند و از آنها خواست که بر اساس آنچه دیده بودند درخت را توصیف کنند.

.

.
پسر اول گفت: درخت زشتی بود، خمیده و در هم پیچیده.
پسر دوم گفت: نه.. درختی پوشیده از جوانه بود و پر از امید شکفتن.
پسر سوم گفت: نه.. درختی بود سرشار از شکوفه های زیبا و عطرآگین.. و باشکوهترین صحنه ای بود که تابه امروز دیده ام.
پسر چهارم گفت: نه!!! درخت بالغی بود پربار از میوه ها.. پر از زندگی و زایش!
مرد لبخندی زد و گفت:

همه شما درست گفتید،

اما هر یک از شما فقط یک فصل از زندگی درخت را دیده اید!

شما نمیتوانید درباره یک درخت یا یک انسان براساس یک فصل قضاوت کنید

همه حاصل انچه هستند و لذت، شوق و عشقی که از زندگیشان برمی آید فقط در انتها نمایان میشود،

وقتی همه فصلها آمده و رفته باشند!
اگر در ” زمستان” تسلیم شوید، امید شکوفایی ” بهار” ، زیبایی “تابستان” و باروری “پاییز” را از کف داده اید!
مبادا بگذاری درد و رنج یک فصل زیبایی و شادی تمام فصلهای دیگر را نابود کند!
زندگی را فقط با فصلهای دشوارش نبین ؛
در راههای سخت پایداری کن: لحظه های بهتر بالاخره از راه میرسند

حقیقت نه به رنگ است و نه بو…
نه به های است و نه هو …
نه به این است و نه او …
نه جهنم نه بهشتم…

.

.
این چنین است سرشتم…
به تو سربسته و در پرده بگویم…
تا کسی نشنود این راز گهربار جهان را…
خود ِ تو جان ِ جهانی…
تو ندانی ، تو ندانی…
که خود آن نقطه ی عشقی…
تو خودت باغ بهشتی