ساعت را نگاه میکنم روزهای خستگی هایم را
ساعت را نگاه میکنم روزهای پایانی سال را
چیزی هست باشد این تیک تیک ساعت کنارم
میخواهم بخوابم ، عمیق و خوابی بسی عمیق
زمزمه میکنم دعای خود را برای رفتن
واژگان زبانم هنوز و هنوز عادت برای رفتن را
قدم هایم کنار حوض قدیمی و آهسته اشک های درون را
نوشته هایم ته کشیده از درونم
چشمانی از نگاه به عکس کنار اتاقم
لبخندی بسی شیرین
گل های ارغوانی کنار حوض قدیمی
میدانم و میدانم نوشته هایم تکراری شده
برای روزهای خوش مینویسم
برای روزهای خوب
این ساعت های آخر سال برای دلم که شکسته شده مینویسم
میدانم که تکراری شده
اما برای آن روزها……

برای تو می نویسم،برای تو که معنای باران را از ناودانها نمی پرسی و هيچ گاه باکوهها قهر نمی کنی،برای تو که پنجره را به خاطر ديدن خورشيد دوست داری و به ياس به خاطر اينکه بوی يار را دارند احترام می گذاری،در تنهائی سرشار از حضور صميمانه تو اينك من اعتراف ميکنم در اين اتاق ساکت تاريک؛هر گاه من نگاه تو را شعر می کنم اگر کلمات همراه من نباشند دلم می پوسد اگر فرصت نوشتن را از من بگيرند مثل درختی که به شوره زاری دور تبعيد شده باشد از ريشه خشک می شوم.اگر کلمات از من بگريزند و من را تنها بگذارند از درون می گدازم،من شب و تنهايی را با کلمات دوست دارم…

تا نهان سازم از تو بار دگر
راز این خاطر پریشان را
می کشم بر نگاه نازآلود
نرم و سنگین حجاب و مژگان را

دل گرفتار خواهش جانسوز
از خدا راه چاره می جویم
پارساوار در برابر تو
سخن از زهد و توبه می گویم

آه… هرگز گمان مبر که دلم
با زبانم رفیق و همراهست
هر چه گفتم دروغ بود، دروغ
کی ترا گفتم آنچه دلخواهست

تو برایم ترانه می خوانی
سخنت جذبه ای نهان دارد
گوءیا خوابم و ترانه تو
از جهانی دگر نشان دارد

شاید این را شنیده ای که زنان
در دل »آری« و »نه« به لب دارند
ضعف خود را عیان نمی سازند
راز دار و خموش و مکارند

آه، من هم زنم، زنی که دلش
در هوای تو می زند پر وبال
دوستت دارم ای خیال لطیف
دوستت دارم ای امید محال