خسته‌تر از آنم
که لیوانی چای
آرامم کند
آغوش گرم ترا می‌خواهم
در جنگلی ناشناس
وقتی که آسمان
از لا‌به‌لای شاخه‌ها
سرک می‌کشد …

“فریبا عرب نیا”

رو درو دیوار این شهر همش از تو یادگاره
توی این کوچه تاریک منو تنها نمی ذاره

یاد حرفهای قشنگت که تو قلبم خونه می کرد

یاد دلتنگی چشمات که منو بهونه می کرد

می زنه اتیش به جونم پس کجایی مهربونم

اخه من ترانه هام واسه کی پس بخونم

توی این بازی که ساختیم من همه هستیمو باختم

زیر پا گذاشتی اخر عشقی که من از تو ساختم

اگه تو دوستم نداشتی از دلم خبر نداشتی

دلت از سنگ شده انگار که منو تنها گذاشتی

میزنه اتیش به جونم پس کجایی مهربونم

اخه من ترانه هامو واسه کی پس بخونم

دختر كنار پنجره تنها نشست و گفت
ای دختر بهار حسد می برم به تو

عطر و گل و ترانه و سرمستی ترا

با هر چه طالبی بخدا می خرم ز تو

بر شاخ نوجوان درختی شكوفه ای

با ناز می گشود دو چشمان بسته را

می شست كاكلی به لب آب نقره فام

آن بال های نازك زيبای خسته را

خورشيد خنده كرد و ز امواج خنده اش

بر چهر روز روشنی دلكشی دويد

موجی سبك خزيد و نسيمی به گوش او

رازی سرود و موج بنرمی از او رميد

خنديد باغبان كه سرانجام شد بهار

ديگر شكوفه كرده درختی كه كاشتم

دختر شنيد و گفت چه حاصل از اين بهار

ای بس بهارها كه بهاری نداشتم

خورشيد تشنه كام در آنسوی آسمان

گوئی ميان مجمری از خون نشسته بود

می رفت روز و خيره در انديشه ئی غريب

دختر كنار پنجره محزون نشسته بود

( فروغ فرخزاد)