در زیر باران ابریشمین نگاهت
بار دگر
ای گل سایه رست چمنزار تنهایی من
چون جلگه ای سبز و شاداب گشتم
درتیرگی های بیگانه با روشنایی
همراز مهتاب گشتم
امشب به شکرانه بارش پر نثار نگاهت
ای ابر بارانی مهربانی
من با شب و جوی و ساحل غزل می سرایم
زین خشک سالان و بی برگی دیرگاهان
تا جوشش و رویش لحظه های ازل می گرایم
در پرده عصمت باغ های خیالم
چون نور و چون عطر جاری ست
شعر زلال نگاهت
دوشیزه تر از حقیقت
آه ای نسیم سخن های تو
نبض هر لحظه ی زندگانی
در نور گلهای مهتاب گون اقاقی
در سکوت این خیابان
با من دمی گفت وگو کن
از پاکی چشمه های بلورین کهسار
وز شوق پوینده ی آوان بیابان
از دولت بخت شیرین
دراین شب شاد قدسی
پیمان خورشید چشم تو جاوید بادا
“محمدرضا شفیعی کدکنی”
دختر ِ خیام ! یک جرعه شرابم می دهی ؟
دزدکی بابا نفهمد شعـر ِ نابم می دهی ؟
مانده ام پشت ِ در چوبی ، ” بفرما “یی بگو
تشنه هستم از سفال ِ کوزه آبم می دهی ؟
تا نلرزم بیش از اینها در شب ِ موهای ِ تو
از دو چشم روشن خود آفتابم می دهی ؟
نم نم ِ باران ِ انگــور است و عطر کاهگل
دست در دست ِ نسیمت پیچ و تابم می دهی ؟
زخمه برمیداری از دل چین به چین با دامنت ؟
رقص ِ پرشور ِ دف و چنگ و ربابم می دهی ؟
بیتی از لبهای ِ من بر بیتی از لبهای ِ تو
یک رباعی سهم ِ این حال ِ خرابم می دهی ؟
میهمانم می کنــی با نان ِ داغ ِ گردنت ؟
زیر ِ پیراهن دو تیهوی ِ کبابم می دهی ؟
این همه اخترشناسی برده ای ارث از پدر
ماه ِ من ! از آسمانت یک شهابم می دهی ؟
راز تقویم جلالی در قد ِ موزون ِ توست
در گذر از غم شماری ها شتابم می دهی ؟
می گذاری بالش ِ بازوی ِ خود زیر سرم ؟
خسته ام بر روی ِ سینه جای ِ خابم می دهی ؟
گزمه های ِ مست ِ سلجوقی نیافتد چشمشان
چهره می پوشانی و کمتر عذابم می دهی ؟
مادرم را می فرستم سمت ِ نیشابورتان
در دل ِ تاریخ، یک ” بله ” جوابم می دهی ؟
{ شهرداد میدری }
بنویسید به دیوار سکوت؛
عشق سرمایه هر انسان است؛
بنشانید به لب حرف قشنگ؛
حرف بد وسوسه شیطان است؛
و بدانیدکه فردا دیر است؛
و اگرغصه بیاید امروز؛
تاهمیشه دلتان در گیراست
پس بسازید رهی را که کنون؛
تا ابد سوی صداقت برود؛
وبکارید به هرخانه گلی؛
که فقط بوی محبت بدهد.