افتادم به جاده ای که دوست می داشتم

و جاده مرا برد

برد

برد

به جایی که دوست نمی داشتم. . .

شهاب مقربین

فنجان تنها، درانتهای میز نشسته است میزی که صندلی‌اش تنها، درانتهای کافه نشسته است خیره به پنجره‌ای که تنها، درانتهای دیوار نشسته است دیواری که تنها، درانتهای کوچه نشسته است و کوچه که تنها و بی‌خیابان نشسته است !چرا که مدتهاست، خیابان به دنبال قدم‌هایت، رفته است…قهوه را هم میزنم و از پنجره کوچه را نظاره میکنم که چطور زانوی تنهایی خویش را بغل گرفته است دستم را روی میز میگذارم، ستونِ سرم میکنم و با تو هم‌قدم میشوم باران نمی‌بارد هوایت اما بس دلچسب است نگاهت افسوسِ نقاش‌نبودن را به من مینوشاندو آنقدر ادامه می‌دهدکه سیراب میشوم…نبودنت همه را بی‌تاب و بهانه‌گیر کرده       فنجان، میز، صندلی، پنجره، دیوار، کافه و کوچه رادلگرمشان میکنم که خیابان خواهد آمد بادستانی پر از قدم‌های تو.

تمام شهر زير پاي ماست

وقتي دوشادوش هم

از هر پس کوچه اي عبور ميکنيم

و عشق را به خيابان ها مي اموزيم

عشق اگرچه حرف ربط نیست

ربط می‌دهد مرا به تو

شوق را به جان

رنج را به روح

همچنان که باد

خاک را به دشت

ابر را به کوه.

“سیدعلی میرافضلی”

تصــــــور کن پاييــــــز باشد ..

تـــــــو باشي

و گرمي دست هايت

آنگاه

صداي خش خش برگ ها

زير پاي مــــن و تـــــو

قشـــــــــــنگ تـــــرين

موسيقي دنيـــــــاست