بگذر شبی به خلوت این همنشین درد
تا شرح آن دهم که غمت با دلم چه کرد
خون می‌رود نهفته ازین زخم اندرون
ماندم خموش و آه که فریاد داشت درد ..
این طرفه بین که با همه سیل بلا که ریخت
داغ محبت تو به دل‌ها نگشت سرد
من بر نخیزم از سر راه وفای تو
از هستی‌ام اگر چه بر انگیختند گرد ..
روزی که جان فدا کنمت باورت شود
دردا که جز به مرگ نسنجند قدر مرد !
ساقی بیار جام صبوحی که شب نماند
و آن لعل فام خنده زد از جام لاجورد
باز آید آن بهار و گل سرخ بشکفد
چندین منال از نفس سرد و روی زرد ..
در کوی او که جز دل بیدار ره نیافت
کی می‌رسند خانه پرستان خوابگرد
خونی که ریخت از دل ما‌، سایه! حیف نیست
گر زین میانه آب خورد تیغ هم نبرد ..

{ هوشنگ ابتهاج }

مدیر دمت گرم با این پستا..خدا خیرت بده