هـزار جهد بكردم كه يـار مـن باشـي مـراد بـخش دل بيـقرار مـن بـاشي
۲) چراغ ديده شـب زنـده دار من گـردي انيـس خـاطر اميـدوار مـن بـاشي
۳) چو خسروان مـلاحت به بندگـان نـازند تو در ميـانه خداونـدگـار من بـاشي
۴) از آن عَقـيق كه خونيـن دلم ز عشـوه او اگر كنم گـله يـي راز دارِ مـن بـاشي
۵) در آن چمـن كه بتان دست عاشقان گيرند گـرت ز دسـت برآيد نگار من بـاشي
۶) شبي بـه كلبـه احـزان عـاشقـان آيي دمـي انيـس دل سوگـوار من بـاشي
۷) شـود غزالـه خورشيـد صيـد لاغر من گر آهويي چو تو يك دم شكار من باشي
۸) سه بـوسه كز دو لبت كرده يي وظيفه من اگـر ادا نـكني قـرض دار من بـاشي
۹) من اين مراد ببينم به خود كـه نيم ‌شبي به جاي اشك روان در كنار مـن بـاشي
۱۰) من ار چه حافـظ شهرم جُـوي نمي ارزم مگر تو از كَرَم خويش يـار مـن بـاشي

یا رب این جان که غریب است به یاران برسان
غم جانسوز مرا نیز به پایان برسان
شرر آتش دوری زده بر جان و دلم
یا تمامم کن و یا صحبت جانان برسان
یا رب این درد که من دارم و خود میدانی
لاعلاج است تو رحمی کن و درمان برسان
در گلو پیچش بغض است و در این حال خراب
گشته ام بی سر و سامان تو به سامان برسان
اینک از اشک سرازیرم و سوزان چون شمع
تو به پروانه سلام من سوزان برسان
آه غربت جگرم سوخت و در تاب و تبم
بوی پیراهنی از جانب کنعان برسان
تو به بی طاقتی ام رحم کن ای ذات کریم
شرح حال من مسکین به حبیبان برسان

غروب اشک فشان و خموش خواهم رفت۱
چو ابر توشه ی غربت به دوش خواهم رفت
ندیدم از دلتان جز صفای آیینه
دلم گرفته شبیه غروب آدینه
دلم گرفته هوای بهار می خواهد۲
چو ابر گریه ی دنباله دار می خواهد
غبار خاطره ها را به اشک می شویم
پس از تو بوی تو را از بهار می جویم
شب از فراق تو از دیده آب می گیرم
سراغ بوی تو را از گلاب می گیرم۳
ز شهر خاطره ها اشکبار خواهم رفت
دلم نهاده در اینجا دچار خواهم رفت
چو اشک خاطره ها در نگاه می ماند
و در بساط دلم نان آه می ماند
تو هم چو من دل آیینه ات چه طوفانیست
تو هم چو من به نگاهت غبار حیرانیست
بهار می رسد از راه با شکوفه و رنگ
تو نیستی و مرا نیست جز همین دل تنگ
اگر دوباره نبینم تو را چه کار کنم؟
چگونه این دل غمدیده را مهار کنم؟
چه با شبان جدایی و حال زار کنم؟
چه خاک بر سر دوری و انتظار کنم؟
و بی شراب نگاهت خمار را چه کنم؟
خمار صد شبه ی انتظار را چه کنم؟
تو نیستی و دل من بهانه می گیرد
بهانه ی غزل عاشقانه می گیرد
تو نیستی که مرا مونس جگر باشی
و در مقابل این دیدگان تر باشی
چه سخت آه چه سخت است دل بریدن ها!
و در هوای جدایی نفس کشیدن ها
چه سخت آه چه سخت است بی تو سر کردن!
شب سیاه غم ماه را سحر کردن
همیشه سهم من از فصل ها خزان بوده ست
نصیب من غم هجران دوستان بوده ست
ز لحظه های دل انگیز آشنایی ها
همیشه مانده برایم غم جدایی ها
همیشه سهم من از آب چشم تر بوده ست
و مزّه‌ی دهنم پاره جگر بوده ست
چه سخت آه چه سخت است اینکه می دانم
غریب و خسته و گمگشته راه می مانم
به یاد خنده‌ات ای غنچه ژاله می‌بارم
شب فراق ز دیده ستاره می بارم
چو ابر از غمت ای دوست آب خواهم شد
به یاد خاطره هایت کباب خواهم شد
چو ابر از غمت ای جان کبود خواهم شد
به یاد خاطره ات رود رود خواهم شد
چو ابر پاره جگر از فراق خواهم سوخت
به یاد روی تو کنج اتاق خواهم سوخت
چو ابر بی تو قراری ندارد این دل من
به روی شانه ی کی سر گذارد این دل من؟
چو ابر گمشده بر باد می رود دل من
به سوی غمزده آباد می رود دل من
غروب اشک فشان و خموش خواهم رفت
چو ابر توشه غربت به دوش خواهم رفت
عزیز قلب زلیخایی ام خداحافظ
یگانه مونس تنهایی ام خداحافظ

مادر می‌گوید : ” دلتنگ نباش !
پیدایش می‌شود حتمن .. ”
اما دریغ که نمی‌داند
گم‌شده‌ی این قصه، من‌اَم !

{ رضا کاظمی }

به گذشته فکر می کنم
نبوده ای
امروز هم که نیستی ؛
دیگر چرا به آینده فکر کنم
وقتی قرار است آنجا هم نباشی ..

{ شهریار بهروز }

ﻣﺮﻭ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻟﺒﺖ ﮔﻔﺘﮕﻮﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﺍﺳﺖ
ﻫﺰﺍﺭ ﺷﮑﻮﻩ ﺳﺮﻭﺩﻡ ﻭﻟﯽ ﺳﺨﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﺍﺳﺖ

ﭼﻮ ﺑﺮﻕ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﺍﺯ ﺁﺷﯿﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ؟
ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺸﺖ ﺧﺴﯽ ﺑﻬﺮ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﺍﺳﺖ

ﺑﻪ ﻋﯿﺶ ﮐﻮﺵ ﻭ ﺯ ﻏﻤﻬﺎﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺎﮎ ﻣﺪﺍﺭ
ﮔﺮﺕ ﭘﯿﺎﻟﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺑﺎﺩﻩ ﯼ ﮐﻬﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﺍﺳﺖ

ﺷﺒﯽ ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﯼ ﺭﻧﺪﺍﻥ ﺣﺪﯾﺚ ﻣﻮﯼ ﺗﻮ ﺭﻓﺖ
ﮔﺬﺷﺖ ﻋﻤﺮﯼ ﻭ ﺁﺷﻮﺏ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﺍﺳﺖ

ﺩﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯽ ﻭ ﺭﻓﺘﯽ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﺎ
ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻮﯼ ﮔﻞ ﻭ ﻋﻄﺮ ﯾﺎﺳﻤﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﺍﺳﺖ

ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺳﺮ ﺍﻓﺸﺎﻧﺪﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ
ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻬﺮ ﺯﯾﺴﺘﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﺍﺳﺖ

“شاعر: ﺭﻫﯽ ﻣﻌﯿﺮﯼ”

دلم هوای تو دارد ولی چگونه ببندم
هزاااااااااااار نامه به پای کبوتری که ندارم.

:cry: :(

کاش می آمدی
که دیگر
حتّی حرف زدن هم
دارد بنای یادبودی می شود
در تنهائی ام !
…………………..
چرا کافه این شکلیه هی درش چفت میشه هی ما با کله میخوریم به در بسته :D
نمیدونم چرا صفحه کافه برا من دچار مشکل شده کامنت که میذارم خیلی سخت میتونم ارسال کنم :-? مشکل از نت ماس یا از کافه :!:

نشسته‌ام مثل بچه شیری ، که دل به چشم غزال دارد
بهار گیسوی چشم‌سبزی ، که با زمستان جدال دارد

مرام چشمش مرام جادو ، هزار جنگل ، هزار آهو
خزر به گونه ، خزان به گیسو ، به جای ابرو ، هلال دارد

پرنده‌ام رو به آسمانش ، همیشه دل بسته‌ام به جانش
که آرزوی من است و این من ، چه آرزویی محال دارد

چه چشم‌های ترانه‌سوزی ، چه وزن نابی ، عجب عَروضی
شُکوه شعر دری‌ است نامش ، غزل کنارش خیال دارد

تو شمس باشی و مولوی من ، غزل بخوانی و مثنوی من
چنان که پیر منی تو امشب ، جوان شدن احتمال دارد ..

{ امیرعلی سلیمانی }

دلم خوش بود که با دستات میشه عشقو تجسم کرد
میشه زخم های دنیا را میون چشم تو گم کرد
دلم خوش بود که یه آغوش هنوزم روی من بازه
بکی با عشق من داره همه دنیاشو میسازه

دلم خوش بود یه گلدون هست که خاک اون گلش باشم
برای رد شده از شب یکی هست که پلش باشم
یک هست چون که من هستم اونم دنیا رو دوس داره
دلم خوش بود که اون هستو منو تنها نمی ذاره

دلم خوش بود تو بازی ها نه من گم میشدم نه اون
تا تنها میشدیم با هم میشد مهمونمون بارون
بازم تنها شدیم اما دیگه بارون نمی باره
تو که نیستی خدا دیگه تو دنیا پا نمی ذاره

تموم شاخه گل هایی که هدیه دادی اوردم
بگم من دیگه من نیستم منم با رفتنت مردم
تو ریشه بودی من ساقه حالا بی ریشه خشکیدم
خدا می مردم و هیچوقت من این روز و نمی دیدم

نمی تونم به جای تو تو آغوشم یه سنگ جا شه
خدا به مردن من هم حواست جمع جمع باشه

{ سجاد فرهادی }