کاش
دلها آنقدر پاک بود
که برای گفتن
دوستت دارم
نیازی به قسم خوردن نبود.
فروغ فرخزاد

دل آرامش می خواهد…
حتی اگر به اندازه
.یک استکان چای کوتاه باشد…

…زیرِ چشمِ آرزوهایم بد جور کبود شده…
عجب دست سنگینی دارد… این سرنوشت..

…آنها که از دور نگاه می‌کنند

می گویند:تو چه کم داری؟ هیچ … و من باران اشکهایم را در ابر چشمانم پنهان می کنم… و با لبخند پوچی به نشانه تایید سر تکان می دهم… اما خودم می‌دانم که هرگاه درون خود را می‌ کاوم… به یک غم بزرگ می‌رسم… و آن ، غم نبودن توست !!! من در کنار همه، تو راکم دارم……

همه شب دست به دامان خدا تا سحرم
که خدا از تو خبر دارد و من بی خبرم 
رفتی و هیچ نگفتی که چه در سر داری
رفتی و هیچ ندیدی که چه آمد به سرم
 گرمی طبعم از آن است که دل سوخته ام
سرخی رویم از این است که خونین جگرم
 کار عشق است نماز من اگر کامل نیست
آخر آنگاه که در یاد توام در سفرم 
این چه کرده است که هرروز تورا می بیند؟
من از آیینه به دیدار تو شایسته ترم 
عهد بستم که تحمل کنم این دوری را
عهد بستم ولی از عهد خودم می گذرم 
مثل ابری شده ام  دربه درِ شهربه شهر
وای از آن دم که به شیراز بیفتد گذرم…
میلاد عرفان پور (زیباترین اشعار عاشقانه معاصر)