دلخوشم با غزلی تازه همینم کافیست
تو مرا باز رساندی به یقینم کافیست
گاه گاهی که کنارت بنشینم کافیست
قانعم بیشتر ازاین چه بخواهم از تو
گاهی از دور تو را خواب ببینم کافیست
گله ای نیست من و فاصله ها همزادیم
آسمانی! تو در آن گستره خورشیدی کن
من همین قدر که گرم است زمینم کافیست
من همین قدر که با حال و هوایت گه گاه
برگی از باغچه ی شعر بچینم کافیست
فکر کردن به تو یعنی غزل شور انگیز
که همین شوق مرا خوب ترینم کافیست
محمد علی بهمنی

امروز هم با …!!!

“بی تو”بودن دارد میگذرد!!!

خوش بحال

“یادم”

که همیشه با توست…

وقتی كه دلتنگ باشيم
ديگر فرقی ميان زندگی و مرگ نيست
چشمهای بسته
ترانه های آرام
اشكهای نم نم
حتی در ميان بغض های نفس گير خنديدن
ديگر چه فرقی می كند
كه كی يا كجا….
ارام ارام زمزمه ميكنی
تمام حجم نبودنش را
در ميان هجاهای كوتاه ، كوتاه
كه بغض امان امتدادش را در مشتِ فشرده
حبس كرده است…
ميخوانی
می نوازی
نرم نرم
اهسته اهسته
نه…. كسی كه بايد اينجا نيست!
نه…. اويی كه بايد
در جايی كه نبايد….
برای ترانه هايت
شعر دلتنگی می سرايد…
تو بخوان…
نرم .. آهسته.. آرام .. آرام

زندگی کردن که به همین راحتی ها نیست جان من!

باید باشد بهانه هایی که نبودشان نابودت کنند…

مثل :خنده های کسی,نگاه خاصی,صدایی…

چشمهایی, تکه کلامهایی….

اصلا ادم باید برای خودش

نیمکت دو نفره ای داشته باشد …

تاعصر به عصربه ان سربزند….

شب که شدبایدشب بخیرهایی را بشنود….

باید باشند کوچه ها وخیابان و پیاده رو های که…

از قدمهایت خسته شده اند…..

فنجان های قهوه ای که فالشان عشق باشد….

میزی در کافی شاپ باید شاهد خاطرات ادم باشد…

باید باشند ریتم ها وموسیقی هایی که دگرگونت کنند…

حتی بوی عطری خاص درزندگیت حس شود…

دست خطی که دلت را بلرزاند….

عکس که اشکت را دراورد……

باید باشد

حالا که تو رفته یی می فهمم
دست های تو بود
که به نان طعم می داد
پنیر را به سفیدی برف می کرد
و روز می آمد و سر راهش با ما می نشست. _
حالا که تو رفته یی
و ملال غروبی نان را قاچ می کند
و برگ درختان
به بهانۀ پاییز
ناپدید می شوند.

“شمس لنگرودی”

اگرچه بین من و تو هنوز دیوار است
ولی برای رسیدن بهانه بسیار است

بر آن سریم کزین قصه دست برداریم
مگر عزیز من! این عشق دست بردار است؟

کسی به جز خودم ای خوب من، چه می داند
که از تو، از تو بریدن چقدر دشوار است

مخواه مصلحت اندیش و منطقی باشم
نمی شود به خدا، پای عشق در کار است

تو از سلاله ی سوداگران کشمیری
که شال ناز تو را شاعری خریدار است

در آستانه ی رفتن، در امتداد غروب
دعای من به تو تنها خدانگهدار است

کسی پس از تو خودش را به دار خواهد زد
که در گزینش این انتخاب ناچار است

همان غروب غریبانه گریه خواهی کرد
برای خاطره هایی که زیر آوار است

محمد سلمانی

تو رو از خاطرم برده ، تب تلخ فراموشی
دارم خو می کنم با این ، فراموشی و خاموشی

چرا چشم دلم کوره ، عصای رفتنم سسته
کدوم موج پریشونی ، تو رو از ذهن من شسته

خدایا فاصله ات تا من ، خودت گفتی که کوتاهه
از این جا که من ایستادم ، چه قدر تا آسمون راهه

من از تکرار بی زارم ، از این لبخند پژمرده
از این احساس یاسی که تو رو از خاطرم برده

به تاریکی گرفتارم ، شبم گم کرده مهتابو
بگیر از چشم های کورم ، عذاب کهنه ی خوابو

چرا گریه ام نمی گیره ، مگه قلب من از سنگه
خدایا من کجا می رم ، کجای جاده دلتنگه

می خوام عاشق بشم اما تب دنیا نمی ذاره
سر راه بهشت من ، درخت سیب می کاره

حالا ڪــہ از مــَטּ دورے ٬

مراقب خودت باش ..

مراقب اشڪ هایت ڪـہ بـے مـَטּ نریـزد

مـراقب دلــت ڪــہ بـی مـטּ نگـیـرد

مـراقب خنـده هایت ڪـہ بـے مـטּ کسـے نبینـد

مـراقب دست هایت بـاش ٬

چشـم هایت حتـّـے

ایـטּ هــا همــہ اش امانت است ..

پیــشِ تــو

حالا ڪـہ دستــم از دست هایــت ڪوتاه است ٬

آغـوشم از آغــوشت دور ..

مراقــبِ بـے قـرارے هایت باش ؛

مــبادا بــے مـטּ

ڪسـے

آرامـِ جــانت شــود ..